Οικολογίες...

Στην οικολογία σαν κίνημα (και όχι σαν επιστήμη του «οικου» μόνο), από την αρχή κιόλας της δημιουργίας του, υπήρχαν διαφορετικές κατευθύνσεις. Χοντρικά έχουμε τη περιβαλλοντική της συνιστώσα(με τη λογική της προστασίας του περιβάλλοντος στα πλαίσια όμως του υπάρχοντος συστήματος του καπιταλισμού), τη κοινωνική οικολογία(που αντιμετωπίζει το περιβάλλον όχι σαν κάτι το ξεχωριστό από την ανθρώπινη κοινωνία και τα κοινωνικά της συστήματα, αλλά αντίθετα τις ανθρώπινες κοινότητες ενταγμένες στα πλαίσια των φυσικών οικοσυστημάτων) και τη βαθειά οικολογία (που προχωρά την προβληματική της στο επίπεδο της ατομικής συμπεριφοράς, στάσης και ζωής). Στην αρχή συνυπήρχαν όλες αυτές οι τάσεις μαζί και στη συνέχεια διαμορφώθηκαν σαν ξεχωριστές κατευθύνσεις, χωρίς βέβαια ποτέ να έχουν δημιουργήσει και διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές δομές. Η περιβαλλοντική τάση απέκτησε σημαντικότερες σχέσεις με τμήματα της μεσαίας τάξης στον «αναπτυγμένο» κόσμο(που εξελίχθηκε σε αυτό που έχει ονομασθεί «κίνημα της αειφορίας») και εκφράζεται λίγο ή πολύ μέσα από τα περιβαλλοντικά-πράσινα κόμματα(μετά και από την αποχώρηση των ριζοσπαστικών τους τάσεων). Όμως 30 χρόνια δράσης της κυρίαρχης περιβαλλοντικής συνιστώσας δεν κατάφερε να αλλάξει πολλά πράγματα στη δύση-βορά και έτσι ο καπιταλισμός με τη μορφή του «τουρμπο καπιταλισμού» της παγκοσμιοποίησης(όπου από το οικονομικό «μπουμ» επωφελήθηκαν μεγάλα τμήματα της μεσαίας τάξης και της εργατικής ελίτ στο κέντρο: γιαυτό και τα προηγούμενα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μετατράπηκαν σε σοσιαλφιλελεύθερα) οδήγησε το περιβάλλον σε κατάρρευση και όξυνε την οικολογική κρίση.
Σήμερα ,ιδιαίτερα με την οικονομική κρίση και ύφεση που περνά ο παγκόσμιος καπιταλισμός, υπάρχει απομυθοποίησή του(δες το κείμενο: απομυθοποίηση του "τουρμποκαπιταλισμού"). Μία από τις διεξόδους του είναι και η μετατροπή του σε "πράσινο" κεφάλαιο(βλέπε κείμενο: οι απαντήσεις στη σημερινή κρίση), πράγμα που θα του δώσει μια περιορισμένη χρονικά παράταση.
Για να επικρατήσει όμως το "πράσινο" κεφάλαιο( βλέπε κείμενο για το Βιοκεφάλαιο)θα πρέπει στη δύση και το βορά να ανέβουν στην εξουσία τα πράσινα κόμματα, έστω και με συνεργασία με την υπάρχουσα μη αντισυστημική αριστερά.
Αυτό θα εξαρτηθεί από το αν η μεσαία τάξη στη δύση-βορά απογοητευμένη από τη μη δυνατότητα μετατροπής του κόσμου σε Σκανδιναβία(για την Ελλάδα απογοητευμένη από το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ αντί να μετατρέψει τη χώρα σε «Δανία του Νότου», που υποσχέθηκε προεκλογικά, θα την οδηγήσει πιθανά στη χρεωκοπία) θα στραφεί προς αυτές τις παραπάνω κυβερνήσεις συνεργασίας(Στην Ελλάδα π.χ. κυβέρνηση Συνασπισμού-Σύριζα-Οικολόγων Πράσινων). Επίσης από τη μελλοντική στάση του κομμουνιστικού κόμματος της Κίνας, όσο αφορά τον όγκο των πράσινων επενδύσεων(βγαίνει κερδισμένη όσον αφορά στη συσσώρευση κεφαλαίων από την κρίση, αλλά θα συνεχίσει να επενδύει στη ρυπογόνα οικονομία ή θα στραφεί προς τη πράσινη; Στη Κοπεγχάγη δεν το ξεκαθάρισε αυτό), καθώς και από το εάν στην Ινδία θα ακολουθηθεί ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης από το περιβαλλοντοκτονικό μοντέλο. Επίσης από το αν ευωδοθούν οι προσπάθειες της Βραζιλίας και των Νοτιοαμερικάνικων κεντροαριστερών- μπολιβαριανών κυβερνήσεων, που διαφέρουν βέβαια από τη σοσιαλδημοκρατία.
Στα επόμενα λίγα χρόνια θα διαπιστώσουμε αν τελικά θα επικρατήσειη "jankie- οικονομία" ή "πράσινη οικονομία". Για το συμφέρον των ανθρώπινων κοινοτήτων και των φυσικών οικοσυστημάτων και γενικότερα των επόμενων γενεών θα ήταν καλύτερο να επικρατήσει η δεύτερη εκδοχή. Αυτό δεν σημαίνει οτι όσες κοινωνικές δυνάμεις έχουν σα στόχο το ξεπέρασμα του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης και του καπιταλισμού θα πρέπει να σταματήσουν την κριτική τους σε αυτή τη δεύτερη εκδοχή, αλλά να μη παραμένουν μόνο σε αυτή την κριτική. Θα πρέπει αντί να στρέφονται ενάντιά της, να στραφούν όσο γίνεται περισσότερο προς τη διαμόρφωση της μακροπρόθεσμης διεξόδου.