Για τα "μέτρα του προγράμματος σταθερότητας"

Δεν μπορούμε παρά να ασχοληθούμε, έστω και επιγραμματικά, με τα μέτρα της Κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης:
1. Έχουμε μια μεγάλη επικοινωνιακή εκστρατεία των επαγγελματιών πολιτικών, ιδίως του δικομματισμού, για να πεισθούν τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας να πληρώσουν, για άλλη μια φορά, τα δημοσιονομικά ελλείμματα της χώρας.
2. Τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν δεν πρόκειται να πιάσουν τη φοροδιαφυγή. Ήδη τους προηγούμενους μήνες φυγαδεύθηκαν στο εξωτερικό(ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων γαρ) πάνω από 60 δισ. Ε, ενώ μόνο τον τελευταίο μήνα προστέθηκαν άλλα 5 δισ.(Φαϊνάσιαλς Τάιμς).
3. Αν είχαν φορολογηθεί με μια έκτακτη εισφορά αυτά τα φυγαδευθέντα κεφάλαια μαζί βέβαια με την μεγάλη ακίνητη περιουσία, το πρόβλημα του χρέους θα έβρισκε αμέσως λύση. Δεν θα είμασταν αναγκασμένοι σαν χώρα να δανειζόμαστε από τα διεθνή κερδοσκοπικά κεφάλαια με υψηλά επιτόκια. Η κυβέρνηση λοιπόν δεν χρειάζεται να κατηγορεί τους κερδοσκόπους γιαυτό, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους, να κερδοσκοπούν πάνω στη "χασούρα" των "αδύνατων κρίκων". Αυτό που χρειάζεται είναι να "αυτομαστιγωθεί" η ίδια, και αν δεν το κάνει μόνη της, που δεν θα το κάνει φυσικά, θα πρέπει να μαστιγωθεί από τους "από κάτω".
4. Η χώρα πάντως, με τούτα και με κείνα, βρίσκεται πραγματικά στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Είναι αυτή τη στιγμή ο "αδύνατος κρίκος" της Ευρωζώνης. Δεν θα χρεοκοπήσει όμως για τον λόγο ότι δεν συμφέρει στην ίδια την Ε.Ε.(τις κυρίαρχες σε αυτήν ελίτ της Γερμανίας και Γαλλίας βασικά), ούτε οικονομικά, ούτε πολιτικά. Οικονομικά γιατί οι βασικοί δανειστές της χώρας είναι οι γερμανοί και γάλλοι τραπεζίτες, που θα έχαναν τα λεφτά τους από μία τυχόν στάση πληρωμών των χρεών της. Πολιτικά γιατί η χρεοκοπία της Ελλάδας και όποιων άλλων χωρών του Νότου, που μπορεί να ακολουθήσουν(π.χ. Πορτογαλία ή Ισπανία) θα είχε επιπτώσεις σε όλη τη ζώνη του Ευρώ, στα πλαίσια του ανταγωνισμού της σε παγκόσμιο επίπεδο.
5. Επιβάλλοντας λοιπόν η Ε.Ε. τον έλεγχο στην εφαρμογή αυτών και των ερχόμενων νέων μέτρων, θέλουν να εξασφαλίσουν ακριβώς την αποπληρωμή των παλιών και των υψηλότοκων νέων δανείων, από τις χαμηλότερες οικονομικά κατηγορίες του πληθυσμού, ευνοώντας φυσικά την τοπική ελίτ.
6. Το ότι έφθασε η χώρα σιγά-σιγά στα πρόθυρα της χρεοκοπίας οφείλεται και στην είσοδό της στην Ευρωζώνη. Το κοινό νόμισμα, ενώ δεν αύξησε την αγοραστική δύναμη των αδύνατων οικονομικά(αντίθετα, στην ουσία την μείωσε γιατί ενώ οι τιμές των προϊόντων έγιναν ευρωπαϊκές, οι μισθοί παρέμειναν στο επίπεδο δραχμής), αύξησε τη δανειοληπτική πίστη του κράτους και συνακόλουθα των ελληνικών τραπεζών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Οι κυβερνήσεις δανείζονταν εύκολα και με χαμηλό κόστος χρήματος από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου για την εκπλήρωση των προϋπολογισμών, οι τάπεζες το ίδιο, για να πραγματοποιούν τεράστια κέρδη με τον παραπέρα δανεισμό των επιχειρίσεων και των νοικοκυριών. Τα τελευταία μπορούσαν να συνεχίζουν να χρηματοδοτούν τον καταναλωτισμό τους "με κάρτες και με χρέη"(πέρα από τα στεγαστικά υπήρχαν οι δυνατότητες για εορτοδάνεια, αδειοδάνεια, φοιτητοδάνεια κ.λ.π).
7. Από την άλλη η ένταξη σε μια οικονομική ένωση, όπου υπάρχουν μεγάλες ανισότητες μεταξύ των χωρών αποδείχθηκε, για άλλη μια φορά, ότι αποβαίνει υπέρ των πλούσιων οικονομικά περιοχών. Κερδισμένοι έχουν βγεί από την Ε.Ε. οι ήδη πλούσιες χώρες του Βορρά. Η Γερμανία για παράδειγμα, ενώ το 2000 ξεκίνησε με ένα έλλειμα τρεχουσων συναλλαγών στο 1% του ΑΕΠ της, σήμερα έχει ένα πλεόνασμα στο 5% αντίστοιχα. Η Ελλάδα αντίθετα το τριπλασίασε το έλλειμμα στο ίδιο διάστημα (η Ισπανία, ακόμα χειρότερα, το εξαπλασίασε), αφού όχι μόνο μειώθηκαν οι εξαγωγές της και αυξήθηκαν οι εισαγωγές, αλλά ελαττώθηκε και η παραγωγικότητά της και στη μεταποίηση και στη γεωργία. Ειδικά στη δεύτερη, με την κοινή ευρωπαϊκή αγροτική πολιτική των επιδοτήσεων, η χώρα έχασε την αυτάρκειά της σε πολλά αγροτικά προϊόντα και ταυτόχρονα υποβαθμίσθηκε το περιβάλον της.
8. Γενικά: το πλαίσιο της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ε.Ε. οδηγεί όχι στη σύγκλιση των οικονομιών, αλλά στη παραπέρα διαφοροποίησή τους και μάλιστα στην λεγόμενη "Αργεντινοποίηση" του Νότου με πρώτο αδύνατο κρίκο την Ελλάδα.
9. Δεν θάπρεπε λοιπόν να ξανασκεφθούμε σε αυτή τη χώρα, τουλάχιστον οι "αποκάτω", την παραμονή μας σε αυτό το "κλάμπ" των τραπεζιτών και των κεφαλαιούχων; Δεν θάπρεπε να αλλάξουμε πορεία, να απορίψουμε τον καταναλωτισμό μας και να αρχίζουμε να παράγουμε για μας και τους γύρω μας ποιοτικά αγαθά, που θα ικανοποιούσαν τις βιοτικές ανάγκες μας, αναβαθμίζοντας και το περιβάλλον μας;
Χωρίς να έχουμε ανάγκη, ούτε αυτούς ούτε τα λεφτά τους; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που θάπρεπε να μας μπει με αφορμή τη σημερινή κρίση.