Το ΔΝΤ και τα εληνικά μεσοστρώματα

Από μια μελέτη που έχει γίνει για 41 χώρες που κατά καιρούς έχουν υπαχθεί στο ΔΝΤ, το συμπέρασμα ήταν πως τα σκληρά μέτρα οδήγησαν στην παραπέρα καταστροφή των οικονομιών τους και στη μεγαλύτερή τους εξάρτηση από το Ταμείο.
Μόνο στην περίπτωση της Αργεντινής έχουμε ανάκαμψη, αλλά γιατί ακολούθησε εντελώς αντίθετες συνταγές από αυτές που επέβαλε το ΔΝΤ. Αυτό έγινε μετά την ανατροπή της κυβέρνησης από τις μεγάλες λαϊκές εξεγέρσεις-λόγω των μέτρων που είχαν οδηγήσει στην κατάρρευση του πέζος. Η νέα κυβέρνηση αναγκάσθηκε να αντιστρέψει τις προτεραιότητες του ΔΝΤ, προωθώντας την τοπική παραγωγή, μειώνοντας δραστικά τις εισαγωγές, περιορίζοντας τις ξένες επενδύσεις και κρατικοποιώντας την κεντρική τράπεζα της χώρας. Οι τοπικές αρχές, παίρνοντας παράδειγμα από τις διάφορες κοινότητες και γειτονιές που είχαν οργανώσει τις μεταξύ τους συναλλαγές χωρίς χρήμα, εξέδωσαν «τοπικά ομόλογα», τα οποία χρησιμοποιήθηκαν σαν νόμισμα πληρωμής των εργαζόμενων. Αυτοί με τη σειρά τους τα χρησιμοποιούσαν για την αγορά τοπικών προϊόντων. Μάλιστα αυτά τα ομόλογα μπορούσαν να καταγραφούν στα λογιστικά βιβλία της κεντρικής τράπεζας σαν καταθέσεις και ενεργητικό για παραπέρα χρηματοδοτήσεις.
Τα ελληνικά μεσαία στρώματα, που έφεραν στη κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, για να εφαρμόσει σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, αν αφήσουν να ολοκληρωθούν τα άκρως φιλελέυθερα μέτρα του ΔΝΤ, θα υπογράψουν την ίδια τη διάλυσή τους. Θα πρέπει να το πάρουν απόφαση οτι στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, δεν μπορούμε να γίνουμε "Δανία του Νότου".
Αν δεν πουν τώρα στοπ, θα γίνουμε μια κοινωνία ανασφάλειας και αστυνομοκρατίας, μια κοινωνία χωρίς αλληλεγγύη, αλλά με αυτοδικία, μια παρασιτική κοινωνία, όπου δεν θα μπορεί να δώσει αυθεντικά κινήματα ανατροπής παρά μόνο αυτοκαταστροφικά.
Μπορούμε όμως να γίνουμε ξανά μια οικο-αγροτογεωργική χώρα, στηριζόμενοι στην τοπική οικοπαραγωγή, στην τοπική αγορά και τοπικά νομίσματα, στον οικοτουρισμό, στην εναλλακτική ανεμοηλιακή ενέργεια, στην αμεσοδημοκρατική-τοπικοποιημένη κοινωνία της ισοκατανομής αγαθών και εξουσίας.
Μόνο έτσι οι νέες γενιές δεν θα στραφούν στην εξωτερική μετανάστευση, αλλά πιθανά προς τη εσωτερική "μετανάστευση". Να αφήσουν την πρωτεύουσα και τη συμπρωτεύουσα, που είναι πια αβίωτες, να βρουν δημιουργική διέξοδο και να ξαναδώσουν ζωή στη περιφέρεια. Μόνο με ένα τέτοιο ρεύμα "επανατοπικοποίησης" υπάρχει ελπίδα να αντιμετωπίσουμε θετικά το μέλλον και από "αδύνατο κρίκο" του καπιταλισμού να γίνουμε ο "δυνατός κρίκος" της νέας μετά την "ανάπτυξη" εποχής.