Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Οι «ελεύθερες» αγορές(α)

Η ατζέντα του νεοφιλελευθερισμού και η σημερινή επαναφορά της.
Η βασική υπόσχεση των απελευθερωμένων αγορών στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού ήταν ότι ο ολοένα αυξανόμενος πλούτος θα κατανεμόταν στη συνέχεια προς τα κάτω σε όλο τον πληθυσμό. Αλλά η διάχυση αυτή των ωφελειών από τα πάνω προς τα κάτω δεν έγινε ποτέ. Αντίθετα(1) έχουμε ακόμα μεγαλύτερη μεταφορά τους, από τα χαμηλά εισοδήματα προς τις οικονομικές ελίτ. Και αυτό συμβαίνει εις βάρος της βιόσφαιρας και του περιβάλλοντος ταυτόχρονα.
Αυτό τις περισσότερες φορές δεν έγινε με ειρηνικές, ούτε με νόμιμες διαδικασίες, αλλά με τη μέθοδο του σοκ και των «δημιουργικών» κρίσεων.
Σε αυτό συνεργάσθηκαν οι πολυεθνικές, τα χρηματοπιστωτικά φοντς, οι οικονομολόγοι της «Σχολής του Σικάγου» και μια σειρά πολιτικών, που είτε με δικτατορικές μεθόδους, είτε με «θεραπείες σοκ»-μετά από εξαπάτηση των ψηφοφόρων σε εκλογές- επέβαλαν το τρίπτυχο: ιδιωτικοποίηση των δημόσιων τομέων οικονομίας, απορρύθμιση των κρατικών μηχανισμών και περικοπή των δημόσιων κοινωνικών δαπανών.
Η μέθοδος του σοκ έχει το πλεονέκτημα να δημιουργεί την αυταπάτη ότι υπάρχει ιδεολογική συναίνεση «των από κάτω».
Μετά το 2001 όμως, και στην αρχή στη Ν.Αμερική, άρχισε να αμφισβητείται η συνταγή των «ελεύθερων αγορών». Σε πολλά μέρη του κόσμου άρχισαν να διατυπώνονται αιτήματα για περισσότερο έλεγχό τους και περισσότερη δημοκρατία, ώστε να σταματήσει η αυξημένη αιμορραγία των από κάτω. Ο ρόλος του ΔΝΤ, της παγκόσμιας τράπεζας και του ΠΟΕ άρχισε να συρρικνώνεται(π.χ. 2005-2007: μείωση των δανείων του ΔΝΤ από 81 δις δολ. στα 11,8 δις). Αυτή η αμφισβήτηση πέρασε και στην Ευρώπη με τη καταψήφιση του ευρωπαϊκού συντάγματος- που προωθούσε τον «άγριο καπιταλισμό» - ή με τη μορφή της αντιδραστικής, αντιρατσιστικής αντίδρασης της πολυπληθούς μεσαίας τάξης κυρίως-αλλά και της εργατικής αριστοκρατίας- που μέσω των ΜΜΕ στρέφει την οργή για τη συρρίκνωσή της προς τους από κάτω και τους ξένους μετανάστες.
Η κρίση όμως του 2008-2009 μετατρεπόμενη σε κρίση δανειοληπτικής ικανότητας των κρατών της ανατολικής και νότιας Ευρώπης, άρχισε να φέρνει πάλι στο προσκήνιο την ατζέντα του νεοφιλελευθερισμού, που εφαρμόζεται πια με «αδύνατο κρίκο» την Ελλάδα!
Η μέθοδος της κυβέρνησης του Πα-σοκ είναι αυτή της στρατηγικής του σοκ. Επανωτά μέτρα, το ένα μετά το άλλο, ποντάροντας στη τραυματική εμπειρία και τον αιφνιδιασμό. Ώσπου να καταλάβουν οι πολίτες τι έχει συμβεί, έρχεται το επόμενο κτύπημα με τη διαδικασία φαστ-τρακ, όχι μόνο για τους «από κάτω», αλλά και για το περιβάλλον και τα οικοσυστήματα.
Όταν πεισθούν οι «ελεύθερες αγορές» κεφαλαίου ότι η νεοφιλελεύθερη ατζέντα μπόρεσε και πέρασε και στην Ελλάδα, τότε θα «αποκαταστήσουν» την εμπιστοσύνη τους στη χώρα και θα την δανειοδοτήσουν πάλι, για να τη δέσουν καλά στο άρμα τους, χωρίς αυτή τη φορά η μεσαία τάξη της «να ζει πάνω από τις δυνατότητές της».
Αυτό θα συμβεί-το έχουμε γράψει πολλές φορές-αν τα ελληνικά μεσοστρώματα και οι έλληνες εργαζόμενοι συνεχίζουν να αμύνονται για τη συνέχιση του τρόπου ζωής των τελευταίων χρόνων και δεν αποφασίσουν να τελειώνουν με το είδος ανάπτυξης που κυριάρχησε στη χώρα. Αν δε διαμορφωθεί σε πλατύ κοινωνικό επίπεδο η συνείδηση ότι είναι πια απαραίτητο να ξεπερασθεί το κυνήγι της κατανάλωσης και της ατομικής κατοχής αγαθών μέσω των αγορών και να υπάρξει επιδίωξη της ευημερίας μέσα από τη στροφή προς την τοπικοποιημένη, οικολογική κοινωνία της ισοκατανομής σε όλα τα επίπεδα.
(1)Σύμφωνα με τον ΟΗΕ το 2006: το πλουσιότερο 2% κάτοχος του πάνω από 50% παγκόσμιου πλούτου.

2 σχόλια:

  1. Τη "θεραπεία σοκ" μέσω της "δικτατορίας του χρέους", δε μπορούσε να την εφαρμόσει εύκολα η κυβέρνηση Καραμανλή, γιατί ο κόσμος ήταν υποψιασμένος καιθα αντιδρούσε άμεσα. Χρειαζόταν ένα "πολιτικό πραξικόπημα" από τη κυβέρνηση Παπανδρέου, που θα είχε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Πραγματικά, ενώ ψηφίσθηκε με σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, στη αρχή έκανε τα πάντα για να ανέβουν τα επιτόκια δανεισμού της χώρας στις διεθνείς αγορές και στη συνέχεια πέρασε το μνημόνιο στο συνολικό ΠΑΣΟΚ με το επιχείρημα του "μονόδρομου". Το μνημόνιο είναι στην ουσία το πρόγραμμα "σταθεροποίησης" της "ατζέντας του νεοφιλελευθερισμού" ("διαρθρωτικές αλλαγές","απορρύθμιση","περικοπή δημόσιων δαπανών" και "ιδιωτικοποίηση ή θάνατος"). Είναι ο ευφημισμός για τη ληστεία που προωθείται από τις "ελεύθερες" αγορές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτή η "θεραπεία" του νεοφιλελευθερισμού μπορεί και περνά, γιατί οι κυβερνήσεις των αρχηγικών κομμάτων εξουσίας στη Ν. Ευρώπη πλαισιώνονται από μια δράκα νεοφιλελεύθερων οικονομικών συμβούλων, που πείθουν τους αντίστοιχους πολιτικούς(τραβάτε με και ας κλαίω)ότι η ατζέντα αυτή είναι μονόδρομος και γιατί οι αποφάσεις παίρνονται από λίγους στην κορυφή της πυραμίδας.
    Αυτή ακριβώς η διαδικασία των αποφάσεων εκφράζει τον αυταρχισμό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σήμερα. Δίνει τη δυνατότητα κάποιοι λίγοι στο κόμμα εξουσίας να κάνουν "πολιτικό πραξικόπημα" και οι υπόλοιποι να ακολουθήσουν μουρμουρίζοντας. Είναι εύκολο σήμερα, στα πλαίσια του υπερσυγκεντρωτικού κράτους, της αυταρχικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της αδρανοποίησης των "απο κάτω", να δημιουργούνται "πολιτικές χούντες"(δε χρειάζονται πια στρατιωτικές χούντες). Οι μεσαίες τάξεις- με συμπεριφορά "γκρίνιας" και ελπίδα ότι η "θεραπεία" δε θα αφορά στις ίδιες, αλλά μόνο στους "απο κάτω"-είναι αυτές που φέρνουν στη κυβέρνηση τέτοιες "χούντες". Πιστεύουν ακόμα στο επιχείρημα του νεοφιλελευθερισμού ότι ο πλούτος που θα παράγεται από τις ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση και την αναδιάρθρωση, θα διαχυθεί προς τα κάτω και θα απολαύσουν και αυτές το "κάτι τις".

    ΑπάντησηΔιαγραφή