ΜΕ ΕΝΕΣΕΙΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΗ ΚΡΙΣΗ

ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΜΟΝΟ ΘΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΣΘΕΝΗ
Η παγκόσμια οικονομική κρίση ξεκίνησε το 2008 σαν χρηματοπιστωτική με πτώχευση τραπεζών. Οι κυβερνήσεις, με τη λογική ότι οι τράπεζες που κινδύνευαν ήταν «πολύ μεγάλες για να πέσουν», έδωσαν μεγάλες κρατικές εγγυήσεις και δόσεις χρήματος για να εξασφαλίσουν τη ρευστότητά τους. Με αυτό τον τρόπο μετέτρεψαν τη κρίση σε δημοσιονομική λόγω των κρατικών χρεών. Στη συνέχεια η κρίση έγινε κοινωνική-καλέσθηκαν οι κοινωνίες και οι πολίτες να πληρώσουν- και πολιτική, αφού άλλαξαν αρκετές κυβερνήσεις στην ευρωζώνη.
Αυτό το διάστημα έχει μετατραπεί πάλι σε χρηματοπιστωτική τουλάχιστον στην ευρωζώνη. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες δεν δανείζονται πλέον μεταξύ τους για να εξασφαλίσουν ρευστότητα-δεν υπάρχει εμπιστοσύνη ότι η μία ή η άλλη θα αντέξει-αλλά δεν μπορούν να δανεισθούν ούτε σε δολάρια ούτε σε άλλα νομίσματα από τις διεθνείς αγορές χρήματος.
Η κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα έχει χάσει τον έλεγχο και δεν μπορεί να δώσει λύσεις στη χρηματική κυκλοφορία , λόγω και των «σφικτών» πολιτικών που ακολουθούνται κύρια από τη Γερμανία. Έτσι αποφάσισαν οι κεντρικές τράπεζες των βασικών αναπτυγμένων χωρών(ΗΠΑ, Ευρωζώνης, Ελβετίας, Καναδά, Ιαπωνίας, Μ. Βρετανίας) να συνεργασθούν και να παρέμβουν σαν πυροσβέστες, αφού αυτόν τον ρόλο δε μπορεί να το παίξει πια το πολιτικό προσωπικό των αντίστοιχων χωρών. Οι κεντρικοί τραπεζίτες-πέρα από Ελλάδα και Ιταλία-αναλαμβάνουν μάλλον τα ηνία διεθνώς. Καταρχήν θα ρίξουν άφθονο χρήμα στις αγορές για να τις «ηρεμήσουν», κόντρα στη μέχρι τώρα γραμμή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθούσαν.
Αυτό δείχνει μεν το πόσο οξυμένη είναι η κρίση, για να αναγκασθούν να ρίξουν «νερό στο κρασί τους», αλλά θα αποδειχθεί δε ότι είναι απλώς ένα κέρδος χρόνου και ότι η «πυρόσβεση» είναι προσωρινή. Γιατί μακροπρόθεσμα δε θα μπορέσει να ανακάμψει η παγκόσμια οικονομία και η χρηματοπιστωτική κρίση θα γενικευθεί με το μεγάλωμα ακόμα παραπέρα της «χρηματικής φούσκας». Σήμερα αυτή εκφράζεται με τη σχέση 10: 1 (δεκαπλάσια χρηματική οικονομία σε σχέση με την πραγματική), στο μέλλον θα αυξηθεί αυτή η σχέση, οδηγώντας στη συγκεντροποίηση του «υπερχρήματος» σε όλο και λιγότερους πιστωτές. Αν σήμερα θα ήταν πιο εύκολο να ξεφουσκώσει η φούσκα ομαλά με «κούρεμα» των δημιουργημένων χρεών, αύριο δε θα ξέρει κανένας πως θα γίνει αυτό το απαραίτητο ξεφούσκωμα. Θα γίνει μάλλον με ανεξέλεγκτο «σπάσιμο», με ένα παγκόσμιο «κραχ-μπαμ», όσο και να προσπαθήσουν να το αποφύγουν οι τεχνοκράτες των τραπεζών που αναλαμβάνουν τα ηνία σήμερα.
Ο καπιταλισμός «καζίνο» και η οικονομία «τζάνκι» δε θα θεραπευθεί με μεγαλύτερες δόσεις χρήματος, όσο η «ανάπτυξή» τους θα σκοντάφτει στους περιορισμένους πόρους αυτού του πλανήτη. Ήδη η «ανάπτυξη» που απαιτείται για να λειτουργεί το παγκόσμιο καταναλωτικό σύστημα σήμερα, έχει ξεπεράσει αυτά τα όρια. Απαιτεί και το 30% ενός δεύτερου πλανήτη σαν τη γη. Αυτό θα πρέπει να το καταλάβει ο κόσμος και οι πολίτες παντού, ώστε να αποφασίσουν να τελειώνουν με αυτό το σύστημα της εξάρτησης από το χρήμα και της «ανάπτυξης ή θάνατος».