Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ:


05:00 Έναρξη

06:00 Κουκλοθέατρο και Μουσικοκινητικά Παιχνίδια από την Αναστασία Καραφύλλα και την ομάδα Επί Σταγών

07:00 Μορφές κοινωνικής αυτενέργειας

Οι συλλογικότητες της Κοινωνικής και Αλληλέγγυης Οικονομίας αυτοπαρουσιάζονται.

08:00 1η Κεντρική Συζήτηση: ‘’ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ-ΑΝΕΡΓΙΑ-ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ: Αγώνες για ίσα δικαιώματα για όλους’’

10:00 ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ:

• Θανάσης Παπακωνσταντίνου [φιλική συμμετοχή]

• SAZMAN [Βαλκανική μουσική]

• Βορειοηπειρωτικό συγκρότημα του Γιώργου Ράφτη

ΣΑΒΒΑΤΟ 30 ΙΟYΝΙΟΥ:

05:00 Έναρξη

06:00 Ανάγνωση παραμυθιού και ζωγραφική από τα παιδιά με θέμα τη διαφορετικότητα

06:30 ‘’Οι ιστορίες ενός παιδιού, είναι συνάμα οι ιστορίες εκείνων που στάθηκαν πλάι του’’

Η Κινητή Μονάδα Ψυχικής Υγείας συζητά με τους γονείς.

07:30 2η Κεντρική Συζήτηση: ‘’Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΑΠΕΙΛΗ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ: Καμιά ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας’’

09:00 Προβολές ταινιών:

• ‘’ Πλούσιες χώρες-φτωχοί λαοί’’ (11’)

• ‘’Ένας λαμπερός ήλιος’’ (36’)

Ανοιχτή συζήτηση με τον σκηνοθέτη Βασίλη Λουλέ και με μέλη της Κινηματογραφικής Λέσχης Τρικάλων με θέμα ‘’Ο ξένος στον κινηματογράφο’’



10:30 ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ:

• SUNROCK (Ροκ)

• MIND THE TRAP (Ξένο ροκ)

• Ρενοβάτιο (Hip hop)

• UNCOVER (Ελληνικό ροκ)

• WARCODE (death/thrash metal)



Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ θα λειτουργούν:

• Βιβλιοπωλείο

• Χαριστικό/ανταλλακτικό παζάρι ρούχων

• Έκθεση της Φωτογραφικής Ομάδας Τρικάλων

• Έκθεση με έργα ζωγραφικής του Κώστα Σαμαρά

• Έκθεση φωτογραφίας με θέμα ‘’Πολιτικοί κρατούμενοι στον κόσμο’’

• Ταβέρνα και μπαρ



Στον χώρο του Φεστιβάλ θα συλλέγονται τρόφιμα για τους πρόσφυγες του Λαυρίου.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ:

• Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Rossonero

• Αυτοδιαχειριζόμενος Αγρός Τρικάλων ‘’Ανταμικό’’

• Δίκτυο Ανταλλαγών Τρικάλων ‘’Ανταλλάζω’’

• Ένα καράβι για τη Γάζα

• ΕΠΑΨΥ

• ΚΕΘΕΑ ‘’ Έξοδος ’’

• Κινηματογραφική Λέσχη Τρικάλων

• Κίνηση για την Αποανάπτυξη και την Άμεση Δημοκρατία ‘’Από Κοινού’’

• Κίνηση Πολιτιστικής Παρέμβασης ‘’Αγαπώ την Πόλιν’’

• Κινητή Μονάδα Ψυχικής Υγείας

• Σύλλογος πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία Νομού Τρικάλων

• Φωτογραφική Ομάδα Τρικάλων

• Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία και Στέκι Λάρισας

• Δομές Κοινωνικής και Αλληλέγγυης Οικονομίας Θεσσαλονίκης ‘’Micropolis’’

• Εκδόσεις των Συναδέλφων

• Συνεταιρισμοί για το εναλλακτικό και αλληλέγγυο εμπόριο ‘’Ο Σπόρος’’ και ‘’Συν Αλλοις’’

ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ:

• Αναρχικοί-ες/Αντιεξουσιαστές –ες ενάντια στο Ρατσισμό και την Ξενοφοβία

• ΑΝΤΑΡΣΥΑ

• Αριστερή Παρέμβαση στη Θεσσαλία

• Δημοτική Κίνηση ‘’Φυσάει κόντρα’’

• ΚΚΕ (μ-λ)

• Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη

• ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ

• ΟΚΔΕ

• ΣΥΡΙΖΑ



Εν Οίκω 2012: Η ετήσια συνάντηση οικο-καλλιεργητών και οικο-χειροτεχνών ξαναχτυπά!


29 Ιουνίου έως 1 Ιουλίου



Πάρκο Γεωργιάδη, Ηράκλειο, Κρήτη

Η συνάντηση «Εν Οίκω» είναι, για άλλη μια χρονιά, εδώ. Μια αυτοργανωμένη
γιορτή για την οικολογία, την αλληλεγγύη και την αυτάρκεια, χωρίς
μεσάζοντες και χορηγούς.

Αντιστεκόμαστε στην κρίση και στήνουμε μια ανοιχτή συνάντηση για όλους. Με
τη συμμετοχή παραγωγών που βασίζονται σε αγρο-οικολογικές αρχές και
στηρίζουν τις τοπικές ποικιλίες. Ενωνόμαστε με ανθρώπους που ενδιαφέρονται
για εναλλακτικές και παραδοσιακές μεθόδους καλλιέργειας, αντιστέκονται
στην επιβολή των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών (μεταλλαγμένα) και στα
μονοπώλια της βιομηχανικής γεωργίας.

Δίνουμε έμφαση στην οικο-χειροτεχνία και τη χρήση υλικών, που είναι φιλικά
τόσο προς εμάς τους ίδιους όσο και προς το περιβάλλον. Αποφεύγουμε τα
τυποποιημένα προϊόντα και στηρίζουμε την προσωπική δημιουργία μέσα από μια
γόνιμη σύζευξη του παραδοσιακού και του σύγχρονου και οικολογικού τρόπου
ζωής.

Μέσα από μια σειρά εκδηλώσεων όπως σεμινάρια, χειροτεχνίες, προβολές,
συζητήσεις, ψυχαγωγικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες για παιδιά κάθε
ηλικίας, καλή μουσική και ευχάριστη παρέα σας καλούμε για να γνωριστούμε
μεταξύ μας, να διασκεδάσουμε και να αλληλεπιδράσουμε δημιουργικά.

Στόχος της συνάντησης είναι η γνωριμία με την οικολογία, στην πράξη, η
άμεση επαφή με τους παραγωγούς και τους καλλιεργητές, η ενημέρωση σε
θέματα περιβάλλοντος και γεωργίας, η ανταλλαγή προϊόντων και το δίκαιο
εμπόριο.

Σας προσκαλούμε στο Εν Οίκω, για την προώθηση ενός εναλλακτικού τρόπου
ζωής που βασίζεται στην αυτάρκεια, την αλληλοϋποστήριξη, τον αλληλοσεβασμό
και τη διάθεση για μοίρασμα ως απαραίτητα και επίκαιρα συστατικά
αντιμετώπισης της κρίσης.
Ας γιορτάσουμε!

enoiko@espiv.net

http://en-oiko.blogspot.com/



Πρόγραμμα των σεμιναρίων, των εκδηλώσεων και των συζητήσεων του Εν Οίκω
2012. Το πρόγραμμα των παιδικών δραστηριοτήτων.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29/6

18:00 - 19:00: Το κίνημα του Slow Food: παρουσίαση - συζήτηση (Αλεξάνδρα

Μπιτζαράκη).

19:00 - 20:00: Μέθοδοι Αστικής Καλλιέργειας (Ομάδα “Ζιζάνια”)

20:00 - 20:45: Κινήματα για τα Δικαιώματα των Σπόρων -Τοπικών Ποικιλιών,

"Resilient Seeds" προβολή ντοκιμαντέρ (25') (BiotechWatch.gr)

20:45 - 22:30: "Ο κόσμος σύμφωνα με τη Μονσάντο", προβολή ντοκιμαντέρ (1.45')

ΣΑΒΒΑΤΟ 30/6

Από τις 11:00 μέχρι όσο πάει: Φτιάχνουμε FELT!. Κατασκευή πιλήματος (felt)

από φυσικό πρόβειο μαλλί, διαστάσεων χαλιού ή κουβέρτας. Ακολουθεί

λαχειοφόρος κλήρωση μετά την ολοκλήρωση του χειροτεχνήματος! (Κιάρα

Βαλεντίνι).

11:30 - 13:00: Παρασκευή Αλευριού & Ψωμιού: βιωματικό σεμινάριο (Δήμητρα

Τζαγκαράκη).

13:00 - 14:00: Εργαστήρι κεραμικής για μικρούς & μεγάλους (Ευαγγελία

Λεργίου, Ρένα Καστανάκη).

16:30 - 18:30: Προβλήματα που απασχολούν την Οικολογική Γεωργία: ανοικτή

συζήτηση

19:00 - 20:00: Προς την Ενεργειακή Αυτάρκεια - Παρασκευή οικιακού

biodiesel: παρουσίαση-Σεμινάριο (Κ. Δαμιανάκης).

20:00 - 21:30: ΑΠΕ για τον Τόπο ή Τόπο για τις ΑΠΕ; εκδήλωση - συζήτηση

(Παγκρήτιο Δίκτυο Αγώνα Κατά των Βιομηχανικών Α.Π.Ε.).

21:30 - 22:15: "Ο μύθος των βιοκαυσίμων" προβολή ντοκιμαντέρ (44').

ΚΥΡΙΑΚΗ 1/7

10:30-12:00: 16ο free stretching (Ομάδα χορού Φυσαλίδα).

11:00 - 12:00: Ελευθεριακή εκπαίδευση: παρουσίαση - συζήτηση (Συνεταιρ.

Πολυχώρος “Το Κουκούτσι”, Παιδαγωγική ομάδα “φτού και

βγαίνω” και φίλοι).

12:00 - 13:00: Κατασκευή ανεμογεννήτριας (Κολλεκτίβα Νέα Γουινέα).

13:00 - 14:00: Σπιτικό φαρμακείο - βότανα (Φωτεινή Γεωργούση)

15:00 - 18:00: Συνέλευση του Εν Οίκω

19:00 - 20:00: Οργάνωση και Δικτύωση Αυτοδιαχειρίζόμενων Αγροτικών

Εγχειρημάτων: συζήτηση (Αγροτική κολεκτίβα “Γη και

Ελευθερία”-Σπορος-Συν Άλλοις)

20:00 - 21:30: Συναλλαγές χωρίς ευρώ σε καιρό κρίσης - Μορφές και τρόποι

ανταλλακτικής οικονομίας στην Κρήτη: παρουσίαση - συζήτηση: (Ανταλλακτικά

Δίκτυα Ρεθύμνου, Ιεράπετρας, Χανίων, Ηρακλείου).

Ψηφιακός πολιτισμός και Βιωσιμότητα – Ένας νέος πολιτισμός του μοιράσματος και της συνεργασίας γεννιέται


Του Michel Bauwens*

Η εντολή της διάσκεψης Ρίο+20 αναγνωρίζει τρεις πυλώνες της βιώσιμης ανάπτυξης - οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό. Ωστόσο, η διαδικασία δεν αμφισβητεί τη θεμελιώδη τοξικότητα του σημερινού λειτουργικού συστήματος, και αγνοεί το γεγονός ότι ένα τέτοιο “ελαττωματικό” DNA έχει ισχυρές πολιτισμικές ρίζες.

Τι εννοούμε; Τα ακόλουθα δεν βασίζονται στα δηλωμένα ιδανικά του Ρίο+20 αλλά στην πραγματική πρακτική του υπαρκτού οικονομικού συστήματος.

Το σημερινό παγκόσμιο σύστημα βασίζεται σε τρεις λανθασμένες παραδοχές:

1. Η πρώτη παραδοχή είναι ότι η φύση είναι μία ανεξάντλητη πηγή ενέργειας που μπορεί να αξιοποιηθεί χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αναγεννητική ικανότητά της.

Τα αποτελέσματα αυτού του πολιτισμού εκμετάλλευσης της φύσης είναι καταστροφικά. Το 2009, ο Johan Rockström και μια ομάδα κορυφαίων επιστημόνων πρότειναν εννέα θεμελιώδεις διαδικασίες που επηρεάζουν τη συνολική υγεία του πλανήτη (όπως η χρήση του γλυκού νερού, η ρύθμιση του κλίματος, και ο κύκλος του αζώτου), και αφού υπολόγισαν την ασφαλή ζώνη λειτουργίας για καθεμία από αυτές, συμπέραναν ότι η ανθρωπότητα έχει υπερβεί τα όριά της σε τουλάχιστον τρεις από αυτές. Η υπερβολική πίεση σε αυτές τις κρίσιμες διαδικασίες θα μπορούσε να οδηγήσει σε σημεία απότομων και μη αναστρέψιμων περιβαλλοντικών αλλαγών, επιπλέον των καλά μελετημένων επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Το 2010, η έκθεση Living Planet διαπίστωνε ότι ήδη χρησιμοποιούμε 1,5 πλανήτη και προβλέπεται να χρησιμοποιούμε 2 πλανήτες σαν τη Γη μέχρι το 2030, σε συνθήκες “business as usual”. Συνδυάζοντας αυτά τα στοιχεία, και υπολογίζοντας την αλληλεπίδρασή τους (για παράδειγμα: λιγότερο πετρέλαιο σημαίνει λιγότερα λιπάσματα, που σημαίνει λιγότερη γεωργική παραγωγή), ο Graham Turner και μια ομάδα επιστημόνων του MIT παρήγαγαν σειρά από υπολογιστικά μοντέλα που οδηγούν σε ανησυχητικά συμπεράσματα και σε σαφές χρονοδιάγραμμα: Το business-as-usual σενάριο εκτιμά ότι εάν τα ανθρώπινα όντα συνέχιζαν να καταναλώνουν περισσότερο από ό,τι η φύση είναι σε θέση να παρέχει, μια παγκόσμια οικονομική κατάρρευση και μια απότομη μείωση του πληθυσμού θα μπορούσε να συμβεί μέχρι το 2030.

2. Τεχνητή σπάνις

Η δεύτερη αρχή του σημερινού λειτουργικού συστήματος είναι ότι το μοίρασμα της καινοτομίας είναι βασικά παράνομη δραστηριότητα. Οι επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις έχουν ιδιωτικοποιηθεί μέσω διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας και πνευματικών δικαιωμάτων, τα οποία συχνά μονοπωλούνται από μεγάλες εταιρείες που μπορούν να έχουν προστατευόμενο από το νόμο συμφέρον στην επιβράδυνση της τεχνολογικής καινοτομίας που τους απειλεί. Νέοι και ηλικιωμένοι άνθρωποι είναι υπό διωγμό από τα δικαστήρια και την αστυνομία για το μοίρασμα πολιτιστικών εκφράσεων, ακόμη και αν εκείνοι που τις μοιράζονται αποτελούν επίσης τους καλύτερους “πελάτες” της πολιτιστικής βιομηχανίας. Πολλές πτυχές του μοιράσματος είναι παράνομες. Η Jane Orsi από το Κέντρο για το Δίκαιο της Βιώσιμης Ανάπτυξης, στο Σαν Φρανσίσκο, έχει δώσει παραδείγματα για το πόσα πολλά οι ΗΠΑ απαγορεύουν: 1) την κηπουρική μπροστά από το σπίτι, 2) τη συλλογή βρόχινου νερού, 3) το στέγνωμα των ρούχων στον ήλιο, 4) την παραγωγή μαρμελάδας για τους γείτονες. Το σύστημα είναι εξοπλισμένο ενάντια στο μοίρασμα.

3. Κοινωνική ανισορροπία

Η πρώτη και η δεύτερη πτυχή συνδυάζονται με πλήρη περιφρόνηση για την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία αυξάνεται, δεν μειώνεται. Για παράδειγμα, η Oxfam υπολόγισε ότι από τα 11 κοινωνικά θεμέλια για τη βιωσιμότητα της ανθρώπινης κοινωνίας, τα 8 έχουν επιδεινωθεί.

Ένα τέτοιο ριζικά αντι-φυσικό και αντικοινωνικό λειτουργικό σύστημα χρειάζεται ριζική αναδιάρθρωση, με βάση μια αντιστροφή των αξιών η οποία μπορεί να στηριχτεί μόνο σε νέες πολιτισμικές πρακτικές.
Έχει συμβεί στο παρελθόν. Στο τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η πολιτιστική επανάσταση που ωθήθηκε από τις χριστιανικές κοινότητες ενσωμάτωσε εκ νέου το ανεξέλεγκτο σύστημα ισχύος στην ηθική αρχή μιας πνευματικής κοινότητας. Το 1789, τα φεουδαρχική προνόμια καταργήθηκαν σε μία μόνο ημέρα, καθώς είχαν γίνει ανάθεμα για τη νέα ευαισθησία.
Σήμερα βλέπουμε τη γέννηση ενός νέου πολιτισμού του μοιράσματος και της συνεργασίας, που δεν καθιστά κοινή μόνο τη γνώση, αλλά και υλικούς πόρους, και έχει ως στόχο να γυρίσει “ανάποδα” το λειτουργικό σύστημά μας, σε ένα νέο σχηματισμό όπου οι εξωτερικότητες της φύσης γίνονται σεβαστές, το μοίρασμα του πολιτισμού, της επιστήμης και της καινοτομίας γίνεται ο κανόνας, και οι δύο αυτές αλλαγές δημιουργούν μια πιο δίκαιη κοινωνική τάξη.
Αυτή η νέα πολιτιστική επανάσταση παίρνει πολλές διαφορετικές μορφές. Στη συνεργατική παραγωγή γνώσης, όπως αυτή επιτυγχάνεται από τη Wikipedia· στο μοίρασμα του κώδικα λογισμικού, όπως επιβεβαιώνεται από το λειτουργικό σύστημα Linux, καθώς και από το μοίρασμα του ανοιχτού σχεδιασμού για κατανεμημένη παραγωγή, όπως με το Wikispeed και το Arduino. Ο νέος πολιτισμός γεννιέται μέσα από την οριζόντια κοινωνικοποίηση που πραγματοποιείται μέσω του διαδικτύου, και οδηγεί σε φυσική συνεργασία γύρω από τη δημιουργία κοινής αξίας.

Για τον νέο αυτό πολιτισμό, είναι τα πνευματικά δικαιώματα που είναι κλοπή, καθώς αφαιρούν την απόλαυση ενός άφθονου αγαθού. Για εμάς, είναι ανήθικο να παρακρατούνται φάρμακα από τους φτωχούς ανθρώπους που δεν μπορούν να πληρώσουν τα υπερκέρδη που προέρχονται από την πνευματική ιδιοκτησία. Για εμάς, είναι ανήθικο να παρακρατούνται από τον κόσμο και τη φύση τα οφέλη από ένα σχέδιο για ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο, ή μια ηλιακή γεννήτρια. Ο νέος πολιτισμός και οι αναδυόμενες παραγωγές οικοδομούν επιχειρηματικά μοντέλα και επιχειρησιακές μορφές που σέβονται τα όρια της φύσης και προωθούν το μοίρασμα των καινοτομιών. Καμία ανοιχτή κοινότητα σχεδιασμού δε θέλει να σχεδιάσει για κάτι που είναι προγραμματισμένο να αχρηστευθεί.

Όλη αυτή η δραστηριότητα δεν στηρίζεται στην πίεση των οικονομικών λογικών, αλλά σε έναν πολιτισμό και μια πρακτική μοιράσματος, που συνδέονται στενά με την πολιτιστική ζωή μας. Μαζικά κινήματα όπως το Occupy και οι Indignados, είναι μια άμεση έκφραση του πολιτισμού του μοιράσματος μέσω των social media· και το γερμανικό Κόμμα των Πειρατών, το οποίο εκτιμάται ότι θα πάρει το 10% των ψήφων στις επόμενες εκλογές, έχει άμεσες ρίζες στις κοινότητες μοιράσματος μουσικών αρχείων στη Σουηδία. Στη Βραζιλία, το Fora do Eixo είναι ένα παράδειγμα ενός επιτυχημένου καλλιτεχνικού δικτύου του οποίου οι οικονομικές πρακτικές απορρέουν από τις νέες αξίες του μοιράσματος και της συνεργασίας.
Οι νέες μας πολιτικές, τα νέα οικονομικά μας, γεννιούνται από έναν πολιτισμό μοιράσματος, καθώς και από νέες μορφές κοινωνικοποίησης και δημιουργίας κοινού νοήματος και κοινής αξίας.

Κάθε προσέγγιση που αρνείται ότι μια πολιτιστική επανάσταση είναι προϋπόθεση για πιο ριζικές αλλαγές, αρνείται την αξία της ανθρώπινης προθετικότητας και κοινωνικότητας, και είναι καταδικασμένη να αποτύχει στις φιλοδοξίες της για αλλαγή. Γι' αυτό ο πολιτισμός είναι ο απολύτως απαραίτητος τέταρτος πυλώνα της βιωσιμότητας. Δεν αποτελεί κάτι πρόσθετο, αλλά την πηγή από την οποία οι άλλες αλλαγές προχωρούν. Είναι μέσω του πολιτισμού που έχουμε αλλάξει την ενόρασή μας για τον κόσμο, τόσο τον υπάρχοντα, ο οποίος ολοένα και περισσότερο προσβάλλει τις ηθικές ευαισθησίες μας, όσο και αυτόν που συν-δημιουργούμε για να τον αντικαταστήσει.

*Ο Michel Bauwens είναι θεωρητικός, συγγραφέας και ιδρυτής του P2P (Peer-to-Peer) Foundation

Μετάφραση: Κ.Χ.

Συζήτηση για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία


Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων σας καλούν σε μία συζήτηση

για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία

με αφορμή την έκδοση του βιβλίου


ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ:


Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ


ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ



των Γιώργου Κολέμπα και Βασίλη Γιόκαρη



ΠΕΜΠΤΗ 28 ΙΟΥΝΙΟΥ, 8 μ.μ.

στο στέκι των ΕΝΘΕΜΑΤΩΝ της εφημερίδας ΑΥΓΗ

(Βαλτετσίου 50-52, 6ος όροφος, Εξάρχεια)



Θα μιλήσουν οι συγγραφείς του βιβλίου

και ο Ηρακλής Παναγούλης

(μέλος της συλλογικότητας ΣΚΟΡΟΣ)



Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ Η ΛΑΟΘΑΛΑΣΣΑ ΠΟΥ "ΕΚΡΑΞΕ" ΤΟΥΣ G20! ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ/ Τα ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία απέκρυψαν το γεγονός



Ενώ οι G20 συνεδριάζανε στο Μεξικό, ακριβώς απ' έξω γινόταν μία από τις

μεγαλύτερες διαδηλώσεις παγκοσμίως με μηδενική τηλεοπτική και

δημοσιογραφική κάλυψη!.

Οι κυβερνήσεις έκαναν αίτημα στην google η οποία είναι ιδιοκτήτρια του

Youtube και έτσι όλα τα βίντεο κατεβαίνουνε από το yοutube αμέσως μόλις

ανέβουνε.... Τα κανάλια ασφαλώς έχουν συμφωνήσει να μην καλύψουν αυτή την

διαδήλωση..
http://www.facebook.com/photo.php?fbid=376709962389912&set=a.104952646232313.7235.100001527348753&type=1&theater

Γεια σας εκκολαπτόμενοι (και πλέον «έμπειροι») αεικαλλιεργητές!

Που με ψάχνεις, που με βρίσκεις, στην επαρχία...με περιστασιακή πρόσβαση στο ίντερνετ, γι' αυτό τα νέα είναι όλα μαζεμένα!!


Τον τελευταίο καιρό γύρισα πολλά ειδυλλιακά μέρη της Πελοποννήσου για να αποφασίσω που θα μείνω τους επόμενους μήνες και να εκπληρώσω την επιθυμία μου να πειραματιστώ με τις αρχές τις αεικαλλιέργειας. Κατέληξα στη Δάφνη Καλαβρύτων, δίπλα στο Λάδωνα ποταμό, σε συνεργασία με τον φιλόλογο, χιουμοριστή και βιοκαλλιεργητή Παναγιώτη Αρβανίτη. Εδώ ξεκινήσαμε εργαστήρια για να δείξουμε πως μπορεί ο καθένας να καλλιεργήσει τα λαχανικά του σε οποιαδήποτε κλίμακα. Πιστεύω πως το να μάθουμε να καλλιεργούμε τη τροφή μας είναι πλέον ύψιστης σημασίας. Εδώ θα δείτε τι μάθαμε και φωτογραφίες του κτήματος!
http://www.kangouro.gr/

ΟΙΚΟΓΙΟΡΤΗ ΣΤΟ ΓΑΛΑΤΣΙ, 23 & 24/6/2012

ΜΕ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ ΤΟΥ ΑΗ ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΥ ΚΛΗΔΟΝΑ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΗΝΙΟΧΟΥ


Είμαστε μια ομάδα από το κοινωνικό και πολιτιστικό στέκι «παίρνω Αμπάριζα» που λειτουργεί στο Γαλάτσι εδώ και ένα χρόνο. Η ομάδα μας έχει σαν κύριο στόχο και φροντίδα της να κάνει γνωστές στο Γαλάτσι τις αρχές και τις ιδέες της αλληλέγγυας οικονομίας και να βοηθήσει να δημιουργηθούν σχετικές δομές σε τοπική βάση (ξεκινώντας από ένα τοπικό δίκτυο ανταλλαγών χωρίς μεσάζοντες), με την εμπλοκή των νοικοκυριών, των ανθρώπων της γειτονιάς, των τυχόν τυπικών ή άτυπων συλλογικοτήτων τους, των σχολείων κλπ.

Αποφασίσαμε να διοργανώσουμε ένα διήμερο πανηγύρι-οικογιορτή, στο «πάρκο Ηνιόχου», ένα δημόσιο χώρο 3,6 στρεμμάτων, τον οποίο η δημοτική αρχή φιλοδοξεί να μετατρέψει σε υπόγειο πάρκινγκ, για την προστασία του οποίου οι κάτοικοι αγωνίζονται εδώ και πολλά χρόνια, διαμορφώνοντας, φυτεύοντας και χρησιμοποιώντας τον παράλληλα σαν εστία ανθρώπινης επικοινωνίας της γειτονιάς τους.

Έτσι η οικογιορτή μας θα συμβάλει και στην προστασία του δημόσιου ελεύθερου χώρου και θα ενισχύσει το χαρακτήρα που του έχουν δώσει οι κάτοικοι. Μεταξύ των δραστηριοτήτων που συμβαίνουν εκεί, κάθε χρόνο στις 23 του Ιούνη αναβιώνει και το έθιμο του Κλήδονα, που φέτος θα ενσωματωθεί στη γιορτή μας.

Διοργανώνοντας μια τέτοια γιορτή θέλουμε, διατηρώντας το χαρακτήρα και την ποιότητα προηγούμενων οικογιορτών μεγαλύτερης κλίμακας και ευρύτερης εμβέλειας, να συνεισφέρουμε στο μπόλιασμα της καθημερινότητας των ανθρώπων της γειτονιάς με τις αξίες και τις αρχές που αυτές οι γιορτές προτείνουν και καλλιεργούν.

Ζητούμενο είναι η προώθηση μιας αυτοοργανωμένης οικολογικής ζωής, η ανάπτυξη αυθεντικών και έντιμων σχέσεων, η δημιουργία δομών αλληλέγγυας οικονομίας: στοιχεία που στις μέρες που περνάμε, γίνονται επιτακτική προϋπόθεση επιβίωσης και διατήρησης μιας ανθρώπινης ποιότητας ζωής.

Ανησυχώντας για την τεράστια οικολογική καταστροφή που συντελείται στη χώρα και στον πλανήτη. Για τον εξευτελισμό και την αλλοτρίωση της ανθρώπινης συνείδησης. Για την περιθωριοποίηση και τη ραγδαία εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων κοινωνικών ομάδων που ωθούνται στην πείνα και την απελπισία. Για την ανεξέλεγκτη σχεδόν κυριαρχία και την αχαλίνωτη κερδοσκοπία των «αγορών» που εμπορευματοποιούν και τις πιο στοιχειώδεις προϋποθέσεις της ζωής, ακόμα και την αναγεννητική ικανότητα της φύσης, ακόμα και όταν επικαλούνται την «πράσινη» παραγωγή.

Σκοπός και χαρακτήρας της γιορτής είναι:

• Να προβάλει μια σχέση συνύπαρξης ανθρώπων και φύσης στα πλαίσια της οικολογικής συνείδησης.

• Να συμβάλει στον επανακαθορισμό των αναγκών μας με βάση τις δυνατότητες του κοντινού μας φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος. Αυτό σημαίνει ότι στηρίζουμε τη ντόπια πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή, η οποία οφείλει να σέβεται τη φύση και τους εργαζόμενους και να χρησιμοποιεί οικολογικές, παραδοσιακές και εναλλακτικές μεθόδους και μέσα.

• Να υποστηρίξει μια γεωργία και κτηνοτροφία χωρίς χημικά, χωρίς μεταλλαγμένα, ενσωματωμένη αρμονικά στις λειτουργίες της φύσης και των οικοσυστημάτων. Που στηρίζεται και υποστηρίζει τις ντόπιες ποικιλίες και ράτσες. Ένα αγρόκτημα που δεν είναι απλά μια επιχείρηση, αλλά υπηρετεί τις διατροφικές ανάγκες των παραγωγών και των ανθρώπων της περιοχής.

• Να βοηθήσει στη δημιουργία άμεσων σχέσεων συναλλαγής-ανταλλαγής χωρίς μεσάζοντες μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών, σχέσεων θεμελιωμένων στην εμπιστοσύνη και τη διαφάνεια.

• Να στηρίξει μικρούς εναλλακτικούς ή παραδοσιακούς παραγωγούς, οικοτέχνες και καλλιτέχνες που επιδιώκουν να χρησιμοποιούν φυσικά μέσα και υλικά, κυρίως τοπικής προέλευσης και να διευκολύνει ανθρώπους που αναζητούν καλύτερο και δημιουργικότερο μέλλον.

• Να προβάλει την ηθική αντίληψη ότι ο παραγωγός οφείλει να σέβεται όχι μόνο τη φύση και τη δημόσια υγεία, αλλά και τα θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα των ανθρώπων που απασχολεί. Παράλληλα τα προϊόντα του να είναι προσβάσιμα στα πλατιά κοινωνικά στρώματα, αφού βεβαίως διασφαλιστούν οι κόποι του.

• Να διαδώσει τις ήπιες και εναλλακτικές μορφές ενέργειας, τις μικρές και απλές κατασκευές, τις απλές, φυσικές, οικολογικές και οικονομικές εφαρμογές στη δόμηση και κατοικία, τις φυσικές θεραπείες και τον εναλλακτικό τρόπο ζωής.

Προϋποθέσεις συμμετοχής για τους παραγωγούς, οικοτέχνες, χειροτέχνες, μεταποιητές, καλλιτέχνες, βοτανοσυλλέκτες κλπ. σύμφωνα με τα παραπάνω, είναι:

• Αποκλείονται κάθε είδους έμποροι, μεσολαβητές, πιστοποιητικοί οργανισμοί.

• Οι συμμετέχοντες διαθέτουν αποκλειστικά τα δικά τους προϊόντα, εκτός κι αν εξυπηρετούν χωρίς κέρδος κάποιον παραγωγό, εν γνώσει των διοργανωτών

• Για τα αγροτικά προϊόντα αποκλείονται τα εκτός εποχής ή τα θερμοκηπίου και όσα στην καλλιέργειά τους έχουν χρησιμοποιηθεί φυτοφάρμακα, χημικά λιπάσματα ή ΓΤΟ

• Τα επεξεργασμένα αγροτικά προϊόντα πρέπει να έχουν μεταποιηθεί σε συνθήκες υγιεινής, με όσο το δυνατό οικοτεχνικές και παραδοσιακές μεθόδους, από μικρά εργαστήρια, χωρίς υψηλή τεχνολογία και ενεργοβόρες μεθόδους.

• Τα πρόσθετα και τα συντηρητικά στη μεταποίηση ή κονσερβοποίηση δεν πρέπει να περιέχουν επικίνδυνα χημικά πρόσθετα και σε όλες τις ετικέτες πρέπει να αναγράφονται όλα τα υλικά που έχουν χρησιμοποιηθεί.

• Στη χειροτεχνία-κεραμική, κόσμημα να αποφευχθούν οποιαδήποτε τοξικά υλικά και να είναι γνωστή η προέλευση των υλικών.

• Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε αν στην παραγωγή έχει χρησιμοποιηθεί «μαύρη εργασία» και αν κατοχυρώνονται τα βασικά εργασιακά δικαιώματα.

• Για την καλύτερη επικοινωνία μας και για να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα, παρακαλούμε τους/τις παραγωγούς και χειροτέχνες να συμπληρώσουν το αντίστοιχο ερωτηματολόγιο.

Τέλος, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε πως, επειδή το πάρκο μας είναι μικρό, δεν υπάρχει η δυνατότητα να συμμετέχουν όλοι/ες όσοι/ες θα ήθελαν να πάρουν μέρος, οπότε η επιλογή θα γίνει με τα εξής κριτήρια:

Προηγούνται οι οικοτέχνες/χειροτέχνες κλπ. που εδρεύουν ή ζουν στο Γαλάτσι.

Θα τηρηθεί μια ισορροπία μεταξύ παραγωγών, μεταποιητών/χειροτεχνών και συλλογικοτήτων.

Θα προτιμηθούν οι παραγωγοί που είναι πιο κοντά στην Αθήνα.

Επίσης καλούνται να πάρουν μέρος άτομα ή ομάδες που:

Μπορούν να διεξάγουν κάποιο ή κάποια από τα παρακάτω εργαστήρια: σπιτικό φαρμακείο, δημιουργία αστικού λαχανόκηπου, φυσική δόμηση, μεταποίηση τροφίμων, παρασκευή ψωμιού, παρασκευή σπιτικής μπύρας, σαπούνια-κρέμες-αλοιφές-κεραλοιφές, κατασκευή ηλιακού φούρνου και κάδου οικιακής κομποστοποίησης, φυσική καλλιέργεια κλπ., ή

Να πάρουν μέρος σε συζητήσεις με θέματα την αυτοοργάνωση και τον επανακαθορισμό των αναγκών μας στους τομείς της διατροφής, της παιδείας, της υγείας, καθώς και τη διαμόρφωση των νέων σχέσεων και αξιών ανθρώπινης συνύπαρξης και επικοινωνίας που απορρέουν από αυτά.



Οι Διοργανωτές:

Ομάδα Αλληλέγγυας Οικονομίας στο κοινωνικό και πολιτιστικό στέκι Γαλατσίου «παίρνω Αμπάριζα»

Τηλ. επικοινωνίας:

6977153820, Βασίλης,

6974724598, Κατερίνα,

6944057287, Αγγελική





Δημαρτζαφέρης

Τώρα που η ΝΔ μπήκε στη θέση του Πασόκ, το Πασόκ στη θέση της ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ στη θέση του ΛΑΟΣ, αποκτήσαμε επιτέλους κυβέρνηση ισχυρή και πάλι, με την οποία θα επιτύχουν την πολυπόθητη επιθυμία των δανειστών αφεντικών:  η χώρα πρώτα θα πληρώνει τους δανειστές και μετά τους μισθούς και τις συντάξεις των πολιτών της.
Τώρα, θα τον πετύχουν πολύ εύκολα αυτόν τον στόχο. Και με “αριστερή” χείρα βοηθείας!

Θάνατος στο στόμα
Δεύτερη μέρα που ξύπνησα με μια γεύση θανάτου στο στόμα. Σαν τον τρελό λαγό του Μίλτου Σαχτούρη (ακούστε πιο κάτω την εξαιρετική διασκευή από έναν φίλο). Ο Σοφός Λαός με έκανε Τρελό Λαγό. Δεν ξέρω πού να κρυφτώ. Για να μην τους βλέπω.

Δεν έχω πλέον μέσα μου καμιά διάθεση να τους συναναστραφώ. Δεν νιώθω κανέναν οίκτο γι’ αυτούς. Για τους σιωπηρούς Ελληνάκους, τους καλούς ανθρώπους, που κοιτάνε τη δουλίτσα τους και τα παιδάκια τους. Για τους καλούς νοικοκυραίους που με περιβάλλουν.

Όλοι βούτηξαν τα χέρια τους στο αίμα. Έγιναν συνυπεύθυνοι των δωσίλογων. Έγιναν συνεταίροι των διεθνών τοκογλύφων. Έγιναν ηθικοί αυτουργοί στις αυτοκτονίες που έχουν ήδη λάβει χώρα και φονιάδες όσων ανθρώπων θα αυτοκτονήσουν από δω και μπρος. Ψήφισε η κυρά Μαρία και ανακουφίστηκε η Μέρκελ. Ψήφισε ο κύριος Γιάννης και πανηγύρισε το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Ψήφισε η κυρία Σοφία και έτριψαν τα χέρια τους οι διεθνείς Αγορές και οι Τραπεζίτες.

Ναι. Αυτοί οι καλοκάγαθοι Ελληνάκοι, γίνανε από προχτές φονιάδες κατά συρροήν και εκ προμελέτης.Γίνανε νταβατζήδες και ντίλερς της πατρίδας μου. Των βουνών μου. Των ακρογιαλιών μου.

Αυτοί οι ναιναίκοι, τα ανθρωπάρια που ζουν και αναπνέουν για να είναι υπόδουλα, και ψάχνουν απεγνωσμένα αφέντη για να ορίσει τις χαμένες ζωές τους, έγιναν από προχτές στυγνοί δολοφόνοι συνανθρώπων μου και εκπορνευτές του τόπου μου. Τους ξέρω έναν προς έναν.

Η θανατίλα που εκπέμπουν, εδώ και χρόνια, με χαλάει, με εξοργίζει, με έχει κάνει εδώ και πολύν καιρό να αποτραβηχτώ και να ζω μαζί με τα ζώα και τα φυτά. Διότι ένιωθα πως με την στάση της ζωής τους υποθηκεύουν το μέλλον μου. Και δεν ήθελα πάρε δώσε μαζί τους. Τώρα πλέον όμως δεν υποθηκεύουν μόνο. Σκοτώνουν ανθρώπους και ξεπαστρεύουν τη χώρα μου για να ζήσουν αυτοί. Για γεμίσουν την σγάρα τους, για να φυλάξουν το τομάρι τους το άχρηστο. Το καλοκάγαθο χαμόγελό τους και οι ανιαρές κουβέντες τους άρχισαν να βρωμάνε θανατίλα. Και φτάνει παντού η μπόχα. Δεν αντέχεται.

Δεν θέλω ούτε να τους βλέπω, ούτε να τους ακούω. Όποια δικαιολογία κι αν έχουν να ψελλίσουν, όπως ακριβώς έκαναν τόσα χρόνια, δεν μου λέει τίποτε. Όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται. Δεν πηγαίνει να ψηφίσει. Για να καθορίσει το μέλλον μου. Αφήνει όσους δεν φοβούνται να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα.

Κανέναν οίκτο και καμία ανοχή δεν μπορώ να δείξω για τα ανθρωπάρια που με περιβάλλουν. Για τους στυγνούς δολοφόνους. Κάθε πρωί από δω και μπρος θα ξυπνάω με τον θάνατο στο στόμα. Και θα περιμένω να τους δω να πληρώνουν όπως αξίζει στους φονιάδες. Όχι συνεπεία των νόμων αυτής της απάνθρωπης κοινωνίας που συντηρούν. Αλλά συνεπεία της πρόνοιας της φύσης. Που θα καθαρίσει αργά ή γρήγορα την κόπρο κι από μέσα της θα φυτρώσει νέα ζωή.

Γιάννης Μακριδάκης

ΟΙ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΑΓΟΡΕΣ ΕΠΙΘΥΝΟΥΝ «ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ» ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΔΙΟΤΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΜΗ ΧΑΣΟΥΝ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ.

Οι «αγορές» αντιδρούν με τρόπο ακατανίκητο. Φαίνεται να θέλουν να διαπαιδαγωγήσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς στο πως τους επιτρέπεται να ψηφίζουν. Έτσι διαμόρφωσαν μια ατμόσφαιρα ότι το ευρώ θα διαλυόταν αν κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές στην Ελλάδα. Αντίθετα επικράτησε ανακούφιση, επειδή μπροστά πέρασε η Ν.Δημοκρατία.


Αυτή η «κατανομή» συμπάθειας φαίνεται να «επιβεβαιώνει την υποψία»: οι επενδυτές στηρίζουν πάντα τους συντηρητικούς και προωθούν νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Και όμως, τόσο απλός δεν είναι ο κόσμος της χρηματικής οικονομίας. Φαίνεται στο παράδειγμα της Γαλλίας. Εδώ έγιναν επίσης εκλογές την Κυριακή και τα αποτελέσματα θα έπρεπε να πονέσουν κάθε «επενδυτή». Διότι ο σοσιαλιστής Ολάντ κατέχει πλέον την πλειοψηφία και στο γαλλικό κοινοβούλιο.

Αλλά τι συνέβη στις «αγορές»; Τίποτα! Οι Γάλλοι πληρώνουν σε αυτή τη συγκυρία για τα 10ετή κρατικά τους ομόλογα μόνο 2,6% επιτόκιο. Αυτό είναι ένα ρεκόρ χαμηλού επιτοκίου για τη Γαλλία. Είναι φανερό ότι ο Ολάντ δεν φοβίζει τους κεφαλαιούχους, παρόλο που αμφισβητεί την πολιτική λιτότητας της Μέρκελ και απαιτεί προγράμματα ανάπτυξης για την Ευρώπη.

Αντίθετα οι «αγορές» τιμωρούν την Ισπανία και την Ιταλία. Αυτές πρέπει να πληρώνουν πολύ υψηλά επιτόκια, αν και έχουν συντηρητικέ κυβερνήσεις.

Και οι δύο χώρες «υποβαθμίζονται» συνεχώς από τους «οίκους αξιολόγησης». Αυτό δεν είναι τυχαίο! Οι «επενδυτές» ξέρουν καλά ότι η «σκληρή λιτότητα» βαθαίνει την ύφεση και μειώνει την πιθανότητα να αποπληρωθούν τα χρέη. Έτσι «αποσύρουν» τις επενδύσεις τους από αυτές τις χώρες.

Πολλοί πολιτικοί ατενίζουν με δέος προς τις «αγορές», όμως και αυτές διακατέχονται επίσης από πανικό. Οι «επενδυτές» αυτού του πλανήτη περιμένουν με αγωνία την εφαρμογή μιας «σοσιαλδημοκρατικής» στρατηγικής στα πλαίσια της Ευρωζώνης. «Ανάκαμψη» μέσω κρατικών επενδύσεων και αύξηση της κατανάλωσης. Περιμένουν «ευρωομόλογα» και «ανάπτυξη». Ευχαρίστως να χρηματοδοτήσουν μια αύξηση του δανεισμού των κρατών της ευρωζώνης(με αυξημένα επιτόκια βεβαίως, βεβαίως), αρκεί να έχουν σαν σιγουριά και υποθήκη την «ανάκαμψη» των οικονομιών της.

Αυτή η σύμπτωση των ενδιαφερόντων των επενδυτών και των «αριστερών» τύπου Ολάντ, έχουν μια πολύ προφανή αιτία: οι «επενδυτές» φοβούνται για τα κέρδη τους, δεν θέλουν ένα κραχ της ευρωζώνης(εκτός από κάποιους που έχουν επενδύσει ακριβώς σε αυτό). Προς αυτό το κραχ όμως οδηγούν τα πράγματα οι συντηρητικοί νεοφιλελεύθεροι, αν εξακολουθήσουν να ποντάρουν στην καθαρή λιτότητα. Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική έχει «φρακάρει» τουλάχιστον στην ευρωζώνη.

Το αξεπέραστο όμως πρόβλημα που θα έχουν στη συνέχεια μπροστά τους θα είναι το μεγάλωμα της χρηματοπιστωτικής φούσκας σε παγκόσμιο επίπεδο καθώς και ότι δε μπορεί να έχουμε «αέναη ανάπτυξη» σε ένα πεπερασμένο πλανήτη. Μπορεί για το ξεπέρασμα της κρίσης της ευρωζώνης να ποντάρουν προσωρινά στην «σοσιαλδημοκρατική» στρατηγική, αλλά στο μέλλον και αυτή η στρατηγική θα «φρακάρει» στα οικολογικά όρια, και τα τοπικά και τα πλανητικά.



ο Βαγγέλης Σαμαράς του … Φώτη πρωθυπουργός. Ένα όνειρο ζωής έγινε πραγματικότητα



Να τους χαίρεται ο κυρίαρχος λαός…

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Κυβερνητικό αδιέξοδο την 18η Ιουνίου;

Στην Ελλάδα η σημερινή πολιτεία και το υπάρχον κράτος δεν μπορεί να προσφέρει στους υπηκόους του ούτε το ελάχιστο. Έχει πάψει να δικαιολογείται στη συνείδησή τους.


Αυτός είναι ο λόγος που η κυρίαρχη ελίτ επένδυσε σε μια πρωτοφανή εκστρατεία εκφοβισμού του εκλογικού σώματος με όλα τα χαρακτηριστικά ενός ανοιχτού ψυχολογικού πολέμου. Όμως καμιά κοινωνία δεν μπορεί να συναινεί, αν δεν βλέπει κανένα κοινωνικό έστω όφελος από την υπάρχουσα κατάσταση. Γι’ αυτό και η συνέχιση της ίδιας πορείας, θα αναγκάσει μάλλον γρήγορα την όποια κυβέρνηση προέλθει από το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου, να προχωρήσει σε μέτρα μαζικής καταστολής και καταπίεσης. Άλλος τρόπος παραμονής στο ευρώ υπό τις σημερινές συνθήκες δεν υπάρχει.

Αυτός είναι επίσης ο λόγος της μετάλλαξης της ΝΔ από ένα κόμμα παραδοσιακά κεντροδεξιό, σε κόμμα ανοιχτά ακροδεξιό ικανό για τα χειρότερα. Το πολιτικό της πρόγραμμα είναι ο ανοιχτός εμφύλιος μέσα στην κοινωνία. Όλοι θα είναι εναντίον όλων. Σημαντική θα είναι η βοήθεια των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής, που απολαμβάνει σε σκανδαλιστικό βαθμό την προστασία του κράτους και της δικαιοσύνη. Μόνο έτσι μπορεί να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα προσαρμογής που υποστηρίζουν οι «αγορές» και θέλουν να εφαρμόζουν οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις.

Η ανάδειξη μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί βέβαια να ταυτίζεται, ή να θεωρείται το ίδιο με τις κυβερνήσεις του δικομματισμού. Πρόκειται για μια διακυβέρνηση που θα επιβληθεί-αν επιβληθεί τελικά- από την αδυναμία του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος να παράγει λύση ανοιχτά προς όφελος των δανειστών της χώρας και της ντόπιας ολιγαρχίας. Ταυτόχρονα, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ συμπυκνώνει την ελπίδα ενός μεγάλου κομματιού του λαού. Κι αυτό μόνο αναχωρητές της πολιτικής μπορούν να παραβλέπουν, όπως το ΚΚΕ. Το τι θα γίνει δεν εξαρτάται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από την κατάσταση και την δυναμική της ίδιας της κοινωνίας, αν αρχίσει να κινητοποιείται και πάλι και δεν τα περιμένει όλα από την «κυβέρνηση της αριστεράς».

Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου ακόμη κι αν το ήθελε η εξουσιαστική ελληνική ελίτ, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει πια το καρότο για να αποκοιμίσει, ή να καθησυχάσει μεγάλα κοινωνικά στρώματα και ιδίως την πολυπληθή ελληνική μεσαία τάξη. Δεν υπάρχουν για αυτήν τέτοια περιθώρια.

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να δημιουργήσει είτε μια κυβέρνηση συνεργασίας με δυνάμεις που είναι αδύνατον να συμβιώσει. Από την πρώτη κιόλας ημέρα μιας τέτοιας διακυβέρνησης θα τίθενται πιεστικά και αμείλικτα τα ζωτικά διλλήματα της περιόδου. Κάθε βήμα, κάθε μέτρο υπέρ της πιο στοιχειώδους και προσωρινής ανακούφισης των εργαζομένων της κοινωνίας και του περιβάλλοντος, θα φέρνει την κυβέρνηση αντιμέτωποι με τους δανειστές, την τρόικα και την ΕΕ.

Κι όχι μόνο αυτό. Η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά με έκτακτα και ριζοσπαστικά μέτρα που δεν μπορούν να περιμένουν. Η κατάσταση αυτή και οι πανταχόθεν πιέσεις θα δημιουργήσουν τριγμούς και βαθιές ρωγμές μέσα στην κυβέρνηση, στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στην εκλογική του βάση από την πρώτη κιόλας στιγμή. Τα προβλήματα είναι τόσο οξυμμένα και πιεστικά που δεν θα επιτρέψουν κανενός είδους ανοχή εκ μέρους της κοινωνίας. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο κόσμος του σε κάθε βήμα τους θα καλούνται άμεσα και πρακτικά να απαντήσουν: Τι θα κάνουν με το χρέος; Τι θα κάνουν με το ευρώ; Τι θα κάνουν με την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της χώρας; Τι σημαίνει γι’ αυτούς δημοκρατία; Με ποιες κοινωνικές δομές θα μπορέσει να κάνει «κοινωνικό έλεγχο», που τον διατυμπανίζει. Πως θα ελέγξει ένα διεθνοποιημένο τραπεζικό σύστημα; Θα πάει σε οικονομία «κεντρικού πλάνου» ή σε κοινωνικοποιημένη οικονομία της αλληλεγγύης και των πραγματικών αναγκών; Θα προωθήσει μια ΔΕΗ του «λιγνίτη» ή των ανανεώσιμων πηγών και της μείωσης της ενεργειακής κατανάλωσης; Θα πάει να εκμεταλλευθεί τους υδρογονάνθρακες της Μεσογείου-με κίνδυνο την κατάρρευση των άλλων λειτουργιών της κλειστής θάλασσας και την πολεμική σύρραξη, ή θα την προστατέψει υπέρ των ψαράδων και του τουρισμού και της βιοποικιλότητας;

Είναι τα ίδια ερωτήματα που στοιχειώνουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε ολόκληρη την προεκλογική περίοδο. Όμως, όταν είσαι κυβέρνηση δεν μπορείς να απαντάς ούτε με ήξεις, αφίξεις – όπως στην προεκλογική περίοδο – ούτε να κάνεις το κοροΐδο. Και σ’ αυτά ακριβώς τα κομβικά ζητήματα είναι που θα κριθούν τα πάντα.

Αν γιγαντωθεί ένα κοινωνικό και πολιτικό κίνημα «των από κάτω», που θα επικεντρώσει όχι σε «ταξικές» αναλύσεις παλαιού τύπου, ούτε σε καρικατούρες «σοσιαλδημοκρατικών» ή «αριστερών» αιτημάτων. Αλλά που θα ξεκινήσει από την «άμυνα», από τα συνθήματα των «πλατειών»: δεν «πληρώνουμε τα χρέη τους», «δε πουλάμε τα κοινωνικά και δημόσια αγαθά μας, ούτε το περιβάλλον μας», «δε χρειαζόμαστε τα λεφτά τους» κ.λπ. Θα πρέπει να προχωρήσει επιθετικά στη δημιουργία εναλλακτικών μορφών ατομικής και κοινωνικής ύπαρξης. Θα απαιτήσει την κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία των αναγκών και την άμεση δημοκρατία σαν τρόπο διακυβέρνησης. Θα δημιουργήσει κοινότητες, δίκτυα συνεργασίας και αλληλεγγύης, ομάδες παραγωγών, συνεταιρισμούς και συνεργατικές ομάδες, μονάδες κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας με αυτοδιαχείριση από τους εργαζόμενους, αυτοπαραγωγή και αχρήματες ανταλλαγές, "τοπικά νομίσματα" και εναλλακτικούς θεσμούς χρηματοδότησης, κ.λπ, κ.λπ.! Που θα δώσει και λύσεις στην καθημερινότητα των «από κάτω».
Πιο κοντά σε αυτές τις δημιουργικές προτάσεις για άμεση δημοκρατία και κοινωνική οικονομία βρίσκονται οι Ο.Π. Όμως μόνο στα λόγια. Δεν έχουν δυνατότητες συμμετοχής στη διαμόρφωσή τους. Είναι "λίγοι" και υποκειμενικά και αντικειμενικά. Έχουν μάλιστα προσκοληθεί -κατά πλειοψηφία- στο ιδεολόγημα ότι είναι οι εκπρόσωποι των "Ευρωπαίων Πράσινων" στην Ελλάδα. Μεταφέρνουν απλώς την κυβερνητική εμπειρία τους εδώ, αφού έχουν συμμετάσχει και συμμετέχουν κάποια από τα ευρωπαϊκά αυτά κόμματα σε κυβερνήσεις αλλού. Για αυτό έχουν ρίξει το βάρος κάθε φορά στις εκλογές και όχι στην τοπική και περιφερειακή αυτοοργάνωση των πολιτών.

Όμως τότε μόνο θα υπάρξει διέξοδος, αν θα μπορέσει ένα τέτοιο αυτοοργανωμένο κίνημα να γίνει κάποια στιγμή πλειοψηφικό στην κοινωνία, και να την οδηγήσει σε ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» για μετάβαση σε μια μετακαπιταλιστική οργάνωσή της.

Αυτό που προσφέρει αυτή η εκλογική αναμέτρηση είναι το γεγονός ότι θα εξαναγκάσει άπαντες να διαλέξουν στρατόπεδο, η ίδια η κοινωνία και η πολιτική διχάζονται και πολώνονται σε τέτοιο βαθμό που οι διαφορές «των από κάτω» με το κυρίαρχο σύστημα μπορούν να λυθούν μόνο με όρους δημιουργικής εξέγερσης και αλλαγής των δομών της υπάρχουσας κοινωνίας. Άλλη διέξοδος δεν υπάρχει μπροστά της, παρά μόνο η ολοκληρωτική καταστροφή. Επομένως η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις δεν βρίσκεται στο ποιος συναινεί ή όχι στα λόγια, αλλά ποιος προετοιμάζει, διευκολύνει και οργανώνει την μετάβαση προς αυτή την μετακαπιταλιστική κοινωνία.
Μέχρι τώρα αυτό δεν έχουμε διαπιστώσει να το κάνει ο ΣΙΡΙΖΑ. Και κεντρικά και τοπικά δεν συμμετέχουν τα μέλη του στα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης των πολιτών, και αν συμμετέχουν κάποιοι κάπου προσπαθούν να τα ποδηγετήσουν. Θα το κάνει σαν κυβέρνηση; Νομίζω όχι αν δεν υπάρξει αντίστοιχη πολιτική και κοινωνική πίεση από "τα κάτω".

Το έχουμε πολλές φορές διατυπώσει: σε αυτό το μπλοκ υποστηρίζουμε τη μετάβαση σε μια κοινωνία με τη μορφή της τοπικοποιημένης, οικολογικής, αταξικής, αμεσοδημοκρατικής κοινωνίας της ισοκατανομής πόρων και εξουσιών. Όμως το ποια ακριβώς μορφή μπορεί να πάρει θα είναι ζήτημα επιλογών της ίδιας της κοινωνίας, όταν αποφασίσει να μπει σε κίνηση για τη μετάβαση πέρα από τον καπιταλισμό. Εδώ και τώρα δεν διακηρύσσουμε την έφοδο προς τον ουρανό και την διεκδίκηση της χίμαιρας της καπιταλιστικής «ανάπτυξης», αλλά προτάσσουμε πολιτικά αιτήματα άμεσα υλοποιήσιμα που μπορούν να συσπειρώσουν ένα σύγχρονο συνολικό κίνημα ανατροπής του καθεστώτος ελεγχόμενης χρεοκοπίας και ταυτόχρονα δεν μας φέρνουν πίσω στο καθεστώς της "βουλιμικής κατανάλωσης". Αν αυτό μπορεί να γίνει πιο εύκολα με κυβέρνηση "αριστεράς", ας το εκτιμήσει ο καθένας και η κάθε μία μας. Δεν θα δώσουμε εμείς "οδηγίες προς ναυτιλομένους", θα ήταν ενάντια στις πεποιθήσεις μας.

 

Πέρα από τις εκλογές;

Του Κώστα Χαριτάκη


Έχει νόημα, άραγε, να συζητάμε λίγες μέρες πριν τις εκλογές, με θέμα “πέρα από τις εκλογές”; Πολλοί θεωρούν περιττή πολυτέλεια ή εγκληματική αφέλεια μια τέτοια συζήτηση. Κατηγορούν, μάλιστα, όσους αρνούνται να σκεφτούν και να πράξουν με τους όρους της “εκλογικής ατζέντας” ότι εγκαταλείπουν την “Πολιτική”, για θολές, αποσπασμένες από την πραγματικότητα, θεωρητικές φλυαρίες...
Αν όμως, όπως λένε ορισμένες ψυχαναλυτικές θεωρίες, η πραγματική “πραγματικότητα” είναι το “απωθημένο”, το “ακατανόμαστο”, αυτό που πρέπει να κρυφτεί βαθιά μέσα στην “πραγματικότητα”, ακριβώς για να μπορέσει αυτή να συνεχίσει να λειτουργεί ομαλά, τότε μήπως αυτές οι “θεωρητικές φλυαρίες” που αποσκοπούν να σκάψουν κάτω από την επιφάνεια, να εξορύξουν αυτό που δεν λέγεται και να κονιορτοποιήσουν τις συνήθεις “αυτονόητες παραδοχές”, βρίσκονται τελικά πιο κοντά στην πραγματικότητα;
Για παράδειγμα, οι αγωνίες, οι προσδοκίες, οι απαιτήσεις, με τις οποίες έχει επενδυθεί η μεθαυριανή εκλογική μάχη μήπως αποτελούν μορφές συγκάλυψης και “εξομάλυνσης” των πραγματικών ερωτημάτων που διακυβεύονται αυτή την εποχή; Δεν εννοώ ότι δεν είναι υπαρκτές για κάθε ξεχωριστό άνθρωπο που τις προβάλλει στην εκλογική επιτυχία του ενός ή άλλου κόμματος, αλλά το ότι η συνολική λειτουργία αυτής της προβολής είναι πρωτίστως μια κατεργασία των ανησυχητικών σκέψεων ώστε να κλείσει το τραύμα της κοινωνικής καταστροφής που ζούμε, με όρους επιστροφής σε μια “ομαλότητα” που θα μας επιτρέψει εντέλει να ζούμε, λίγο πολύ, όπως ζούσαμε.
Η εκλογική διαδικασία, και η πολιτική όταν ορίζεται με κέντρο την αντιπροσώπευση και τη διάταξη των κομματικών σχηματισμών, είναι ο κατεξοχήν μηχανισμός “προφύλαξής” μας από το “αδύνατο”, ο μηχανισμός επαναφοράς μας στο “δυνατό”, στο ρεαλισμό των κυβερνητικών λύσεων διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης, ακριβώς για να αποφύγουμε το τραύμα της συνάντησής μας με το χάος του “αδύνατου”.

Η συνέχεια:

Γιατι τρεμουν την κυβερνηση της αριστερας;

Τι σημαίνει πολιτική μάχη;
Στην αριστερά υπάρχει μια τρομερή αδυναμία διάκρισης της προπαγάνδας από την πολιτική μάχη. Πολλοί νομίζουν ότι το να αραδιάζουν ένα τσούρμο από πολιτικές θέσεις ή συνθήματα, τους κάνει πιο αριστερούς ή πιο επαναστάτες από κάποιους άλλους. Βεβαίως έχει την αξία του να έχει κανείς πολιτικές θέσεις και ιδεολογικές αρχές. Όλα αυτά είναι αναγκαία για να αποκτήσει μια ταυτότητα. Να τοποθετηθεί στην πολιτική κλίμακα, από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Αυτό είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο και ειδικά όταν ζει κανείς σε μια -έστω και κουτσουρεμένη- αστική δημοκρατία. Από κει και πέρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα. Τι αξία έχουν αυτές οι θέσεις, όταν δεν μπορούν να βρουν ένα δρόμο για να πραγματοποιηθούν; Όταν παραμένουν στο επίπεδο ενός διακηρυκτικού λόγου; Όταν αδυνατούν να επηρεάσουν την πραγματική ζωή; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να σκεφτεί όποιος ασχολείται με τα κοινά και δεν το κάνει μόνο για να σώσει την ψυχή του στη μεταθάνατο ζωή.


Πολιτική δεν είναι να παίζουμε την κασέτα με τις αρχές μας και τους απώτερους στόχους μας. Πολιτική είναι ανοίγουμε δρόμο για να πραγματοποιηθούν αυτοί οι στόχοι. Πολιτική είναι ένα σύνολο μέτρων, μια γέφυρα που οδηγεί στο στόχο. Μέτρα που διαμορφώνουν ένα ευνοϊκό συσχετισμό δύναμης για να δώσουμε τη μάχη, για να οργανώσουμε καλύτερα τις δυνάμεις μας, για να στριμώξουμε τον αντίπαλο, προκείμενου να του επιβληθούμε. Είναι μια σειρά τακτικών κινήσεων ενταγμένα σε μια στρατηγική. Στο πλαίσιο αυτό κανείς μπορεί να κάνει υποχωρήσεις, συμμαχίες, μέτωπα εκεί που πιστεύει ότι κάτι τέτοιο θα ευνοούσε το δικό του σχέδιο. Για παράδειγμα δεν υπάρχει αριστερός που να μην υποστηρίζει τον αγώνα των παλαιστινίων για την εθνική τους αυτοδιάθεση, ακόμα κι αν το όραμά μας είναι ένας κόσμος χωρίς σύνορα. Γιατί μέχρι να γίνει αυτό δεν μπορούμε να ανεχτούμε να ζει ένας λάος κάτω από την μπότα ενός άλλου. Επίσης δεν θα υπήρχε αριστερός ανεξάρτητα από την κριτική που κάνει στον Τσάβες που δεν θα υποστήριζε τη νίκη της Βενεζουέλας σε περίπτωση που θα δεχόταν επίθεση από τις ΗΠΑ. Ή που δεν θα υποστήριζε μια απεργία με το επιχείρημα ότι στην ηγεσία της βρίσκονται γραφειοκράτες συνδικαλιστές. Την ώρα της μάχης δεν μπορεί κανείς να μένει ουδέτερος. Κάθε ουδετερότητα είναι έμμεση υποστήριξη στον κυρίαρχο. Όταν πέφτουν βόμβες στη Βαγδάτη, ή όταν μπουκάρουν τα τανκς στη Γάζα όποιος θεωρεί ότι το πρωτεύων θέμα είναι η καταπίεση των γυναικών στο μουσουλμανικό κόσμο, απλά παίρνει θέση υπέρ των ιμπεριαλιστών. Την ώρα της μάχης επαναστατική πολιτική είναι να πάρεις θέση στο σωστό οδόφραγμα χωρίς όρους. Μετά τη μάχη μπορούμε να λύσουμε τις διαφορές μας…
Η συνέχεια εδώ:


Η "Ελευθεροτυπία" είναι εδώ!

Σάββατο 16 Ιουνίου, κυκλοφορεί το τρίτο απεργιακό φύλλο των εργαζομένων στην "Ελευθεροτυπία". Εξι μήνες απεργία, δέκα μήνες απλήρωτοι, τρία απεργιακά φύλλα. Οι εργαζόμενοι ξαναμιλούν με τις υπογραφές τους, στους αναγνώστες.

Η Ελευθεροτυπία πρέπει να μείνει ζωντανή


Εξι περίπου μήνες έχουν περάσει χωρίς την Ελευθεροτυπία. Τώρα είναι ίσως που συνειδητοποιούμε το μέγεθος του κενού που αυτή η απουσία έχει αφήσει πίσω της, όπως όταν χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο. Ελειψε σ’αυτούς τους τόσο κρίσιμους μήνες για την πορεία της χώρας η φωνή της μη-ελεγχόμενης ενημέρωσης, της μαχόμενης στο πλευρό της κοινωνίας δημοσιογραφίας, η φωνή που τολμά να ταράξει τα νερά και να χτυπήσει εκεί που πονάει. Περίσσεψε αντίθετα η διαρκώς εντεινόμενη επιχείρηση χειράγωγησης της κοινής γνώμης, η φίμωση και η περιθωριοποίησης των απόψεων που εκφράζουν την αγωνία και τη συλλογική προσπάθεια για μια διαφορετική πορεία.

Πρέπει να το πούμε με τον πιο καθαρό τρόπο: τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία βιώνει μια από τις πιο δραματικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της, τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι τίποτε δεν μπορεί να συνεχιστεί όπως πριν, η ρήξη με το σημερινό καθεστώς των ΜΜΕ και της ενημέρωσης αποτελεί ζωτικής σημασίας δημοκρατικό αίτημα. Σήμερα έχουμε περισσότερη ανάγκη από ποτέ από την Ελευθεροτυπία, από αυτή την παραφωνία στο χώρο του τύπου που ως εκ θαύματος άντεξε όλα αυτα τα χρόνια και που δεν επιτρέπεται να υποκύψει τώρα. Και αυτό εξαρτάται πρωτ’απ’όλα από τους εργαζόμενούς της αλλά και από όλους εμάς, το αναγνωστικό της κοινό και όλοι όσοι θέλουν να λέγονται και να δρουν ως πολίτες. Η Ελευθεροτυπία δεν μπορεί να λείψει κι άλλο από τη τη δημόσια ζωή, η επανεκκίνησή της αποτελεί επείγουσα υπόθεση και συμμετοχή στην ελπίδα.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σταύρος Καραγεωργάκης (επιμέλεια), Ζώα και Ηθική, Αντιγόνη, Θεσσαλονίκη, 2012, σ. 128.


Το βιβλίο αυτό έρχεται ως συνέχεια της έκδοσης του βιβλίου Η Απελευθέρωση των Ζώων του Peter Singer που εκδόθηκε πέρσι από την Αντιγόνη και γνώρισε θερμή υποδοχή από το ελληνικό κοινό.

Η συγκεκριμένη συλλογή περιλαμβάνει κείμενα των Peter Singer, Tom Regan, Josephine Donovan και Lori Gruen, δηλαδή τεσσάρων από τους πιο καταξιωμένους φιλοσόφους που ασχολούνται με το πεδίο της ηθικής για τα ζώα (animal ethics). Τα κείμενα αυτής της συλλογής εισάγουν τον αναγνώστη στη φιλοσοφική προβληματική των υποχρεώσεών μας προς τα μη ανθρώπινα ζώα. Με εξαίρεση το πρώτο κείμενο (της Lori Gruen) που αποτελεί μια μικρή κριτική εισαγωγή στο ζήτημα, τα υπό¬λοιπα άρθρα που ακολουθούν εκπροσωπούν τις τρεις πιο σημαντικές τά¬σεις της ηθικής για τα ζώα, συγκεκριμένα, τον ωφελιμισμό του Peter Singer, τη θεωρία των δικαιωμάτων του Tom Regan και την προσέγγιση από τη σκοπιά των ηθικών συναισθημάτων, όπου σ’ αυτόν τον τόμο εκπροσωπεί¬ται από την οικοφεμινίστρια Josephine Donovan.



Έκκληση της Vandana Shiva εν όψει της Διάσκεψης Ρίο+20: Επείγουσα ανάγκη η αλλαγή παραδείγματος


Τον Ιούνιο του 2012, κινήματα και ηγέτες θα συναντηθούν στο Ρίο για τη διάσκεψη Ρίο+20, δύο δεκαετίες μετά τη Σύνοδο Κορυφής για τη Γη που οργανώθηκε το 1992 για την αντιμετώπιση επειγουσών οικολογικών προκλήσεων, όπως η εξαφάνιση ειδών, η διάβρωση της βιοποικιλότητας και η κλιματική αλλαγή. Η Διάσκεψη για τη Γη μάς έδωσε δύο πολύ σημαντικούς διεθνείς περιβαλλοντικούς νόμους: τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τη Βιολογική Ποικιλότητα και τη Σύμβαση-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή. Επίσης, μας έδωσε τις αρχές του Ρίο, συμπεριλαμβανομένων της Αρχής της Πρόληψης και της Αρχής ο Ρυπαίνων Πληρώνει.


Ο κόσμος έχει αλλάξει ριζικά από το 1992, και δυστυχώς, όχι προς το καλύτερο. Η οικολογική βιωσιμότητα έχει συστηματικά θυσιαστεί για ένα συγκεκριμένο μοντέλο οικονομίας, το οποίο είναι σε κρίση. Το 1995 δημιουργήθηκε μια τεκτονική μετατόπιση στις αξίες που καθοδηγούν τις αποφάσεις μας, και στο ποιος παίρνει τις αποφάσεις. Το Ρίο βασίστηκε στις αξίες της οικολογικής βιωσιμότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της οικονομικής ισότητας - μεταξύ των χωρών και στο εσωτερικό των χωρών. Είχε διαμορφωθεί από οικολογικά κινήματα, επιστήμονες και κυβερνήσεις. Η δημιουργία του ΠΟΕ, και το παράδειγμα του παγκόσμιου εταιρικού κανόνα, που αποκαλείται λανθασμένα "ελεύθερο εμπόριο" (ακριβέστερα περιγράφεται ως καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση) άλλαξε τις αξίες και τις δομές της διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων.

Η διατήρηση των πόρων της Γης και η ισότιμη κατανομή τους αντικαταστάθηκαν από την απληστία, την αρπαγή και την ιδιωτικοποίηση των πόρων. Βιώσιμες οικονομίες και κοινωνίες αντικαταστάθηκαν από μη-βιώσιμα συστήματα παραγωγής και μια αδυσώπητη κίνηση εξάπλωσης του ιού του καταναλωτισμού. Η λήψη αποφάσεων περιήλθε στα χέρια των παγκόσμιων εταιρειών, τόσο άμεσα όσο και έμμεσα. Επομένως, δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι στη διάσκεψη Ρίο+20 η οικολογική κρίση είναι βαθύτερη από ό,τι ήταν την εποχή της Διάσκεψης για τη Γη, και η βούληση και η ικανότητα των κυβερνήσεων είναι ασθενέστερες.

Καθώς οι εταιρείες έγραψαν τους κανόνες του ΠΟΕ και του παγκόσμιου ελεύθερου εμπορίου, έχουν επίσης υπονομεύσει τους περιβαλλοντικούς κανόνες οι οποίοι υποτίθεται ότι έπρεπε να ρυθμίζουν τις εμπορικές δραστηριότητές τους για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα. Έχουν αλλάξει τους περιβαλλοντικούς νόμους οι οποίοι υποτίθεται ότι έπρεπε να ρυθμίζουν το εμπόριο εντός της νομοθεσίας για την εμπορευματοποίηση των πόρων της γης και των οικολογικών λειτουργιών.

Κερδίζοντας από τη ρύπανση

Έχουν υπονομεύσει τη Συνθήκη για το Κλίμα και τη Σύμβαση για τη Βιοποικιλότητα. Αντί να πληρώνουν οι ρυπαντές και να ελέγχονται σε εθνικό και διεθνές επίπεδο για να σταματήσει η ρύπανση, οι μεγαλύτεροι ρυπαντές της ατμόσφαιρας, οι οποίοι έχουν συμβάλει περισσότερο στην αλλαγή του κλίματος, τώρα καθορίζουν τους κανόνες για το πώς θα αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή. Η βιομηχανία της βιοτεχνολογίας, που έχει προκαλέσει γενετική ρύπανση απελευθερώνοντας γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς στο περιβάλλον, θεσπίζει τους κανόνες για τον τρόπο διαχείρισης της βιοποικιλότητας και της βιοασφάλειας. Η προσπάθεια να συσταθεί η BRAI, η Ρυθμιστική Αρχή Βιοτεχνολογίας της Ινδίας, είναι ένα παράδειγμα.

Ο αρχικός στόχος της Συνθήκης για το Κλίμα ήταν να θέσει σε εφαρμογή νομικά δεσμευτικούς στόχους μείωσης των εκπομπών ρύπων για τους ιστορικούς ρυπαντές, οι οποίοι κατά την περίοδο προ της παγκοσμιοποίησης ήταν συγκεντρωμένοι στον πλούσιο βιομηχανικό Βορρά. Η συνθήκη καταστράφηκε κατά τη σύνοδο κορυφής για το κλίμα στην Κοπεγχάγη, από την προσπάθεια να αντικατασταθεί από μια μη δεσμευτική Συμφωνία της Κοπεγχάγης. Το Πρωτόκολλο του Κιότο εισήγαγε την εμπορία δικαιωμάτων εκπομπών ρύπων, πράγμα το οποίο σήμαινε ότι ο ρυπαίνων πληρωνόταν, δεν τιμωρούνταν. Οι μεγάλοι βιομηχανικοί ρυπαντές άρχισαν να πληρώνονται, επιτρέποντάς τους να έχουν ιδιωτικά δικαιώματα στα ατμοσφαιρικά κοινά μας. Στη συνέχεια, πληρώνονταν κερδίζοντας από την εμπορία των ρύπων.

Τα κέρδη αυξήθηκαν και οι εκπομπές ρύπων αυξήθηκαν. Το κλιματικό χάος είναι χειρότερο σήμερα από ό,τι ήταν το 1992. Και οι ρυπαντές αναζητούν νέους τρόπους για να βγάλουν λεφτά και να αρπάξουν τους πόρους. Τώρα θέλουν να εμπορευματοποιήσουν τις οικολογικές λειτουργίες και τις υπηρεσίες που παρέχει η φύση. Αυτή θα είναι η μεγάλη συζήτηση για το κλίμα στη διάσκεψη Ρίο +20.
Ο αρχικός στόχος της Σύμβασης για τη Βιολογική Ποικιλότητα ήταν η διατήρηση της βιοποικιλότητας και η βιώσιμη και ισότιμη χρήση της. Ο στόχος αυτός έχει ανατραπεί και αντικαθίσταται ολοένα και περισσότερο από τους στόχους του εμπορίου των γενετικών πόρων, των κερδών και των ιδιωτικοποιήσεων. Το Πρωτόκολλο Ναγκόγια για την Πρόσβαση και την Κοινή Χρήση περιορίζει την πρόσβαση μόνο σε παγκόσμιους παίκτες, αγνοώντας την πρόσβαση των τοπικών κοινοτήτων. Αντιμετωπίζουν ως χρησιμοποίηση μόνο τη χρήση για έρευνα και εμπόριο - αγνοώντας τις ανάγκες επιβίωσης των τοπικών κοινωνιών. Είναι στην πραγματικότητα νομιμοποίηση της Βιοπειρατίας, διότι επιτρέπει τη μεταφορά του γενετικού πλούτου από τις τοπικές κοινότητες σε παγκόσμιες εταιρείες, υπονομεύει τις οικονομίες της βιοποικιλότητας και τους πολιτισμούς που έχουν διαφυλάξει τη βιοποικιλότητα, και είναι απαραίτητοι για τη διατήρησή της στο μέλλον.

«Ξέρουμε ότι μπορούμε να τον αλλάξουμε»

Τόσο με τη Συνθήκη για το Κλίμα όσο και με τη Σύμβαση για τη Βιοποικιλότητα, το εμπόριο αντικαθιστά την προστασία και τα κοινά. Τα Δικαιώματα των Επιχειρήσεων αντικαθιστούν τα Δικαιώματα της Φύσης και των Ανθρώπων.

Και αυτή η αλλαγή στις αξίες, από την προστασία και την κοινή χρήση στην εκμετάλλευση και την ιδιωτικοποίηση, δικαιολογείται στο όνομα της οικονομικής προόδου και της οικονομικής ανάπτυξης. Ωστόσο, το οικονομικό παράδειγμα για το οποίο η Γη και η κοινωνία λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν, είναι το ίδιο σε βαθιά κρίση. Δείτε τις αυτοκτονίες αγροτών, την πείνα και την κρίση υποσιτισμού στην Ινδία. Δείτε τις διαδηλώσεις στην Ελλάδα, την Ισπανία ή το κίνημα του Occupy του 99% στις ΗΠΑ.

Όπως λένε οι ισπανοί indignados:

«Δεν καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει να πληρώσουμε το κόστος της κρίσης, ενώ οι αυτουργοί της συνεχίζουν να εμφανίζουν κέρδη ρεκόρ. Είμαστε άρρωστοι και κουρασμένοι από τη μια αδικία μετά την άλλη. Θέλουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια πίσω πάλι.
Αυτό δεν είναι το είδος του κόσμου στον οποίο θέλουμε να ζούμε, και είμαστε εμείς που πρέπει να αποφασίσουμε τι κόσμο θέλουμε. Ξέρουμε ότι μπορούμε να τον αλλάξουμε, και έχουμε μια μεγάλη στιγμή για να το κάνουμε.»
Η αλλαγή παραδείγματος είναι επείγουσα ανάγκη. Και δεν θα έρθει από εκείνους που δημιούργησαν την κρίση, και οι οποίοι αναζητούν νέους τρόπους για να παρατείνουν τη ζωή της Άπληστης οικονομίας εμπορευματοποιώντας και ιδιωτικοποιώντας όλη τη ζωή πάνω στη γη. Θα έρθουν στη διάσκεψη Ρίο+20 να μπογιατίσουν την Άπληστη Οικονομία Πράσινη, και να την ονομάσουν Πράσινη Οικονομία. Και θα έχουν ισχυρές κυβερνήσεις με το μέρος τους.

Κινήματα για οικολογική βιωσιμότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και βαθιά δημοκρατία θα έρθουν στη διάσκεψη Ρίο+20 με ένα άλλο παράδειγμα, επικεντρωμένο στα Δικαιώματα της Μητέρας Γης, τα δικαιώματα των μελλοντικών γενεών, των γυναικών, των ιθαγενών κοινοτήτων και των αγροτών.

Είναι αυτός ο επικός αγώνας μεταξύ ενός καταστροφικού και ξεπερασμένου παραδείγματος που πεθαίνει και ενός αναδυόμενου παραδείγματος ενίσχυσης της ζωής που θα είναι η πιο σημαντική πτυχή της διάσκεψης Ρίο+20. Το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα θα καθορίσει το μέλλον της ανθρωπότητας. Δεν θα εισέλθει στις διαπραγματεύσεις, που δεν μπορεί παρά να είναι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής στο κυρίαρχο πλαίσιο της εταιρικής επιρροής. Αλλά θα παρέχει την ενέργεια για τη Διάσκεψη των Ανθρώπων, και πολλές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στο Rio Centro. Αυτός ο αγώνας θα συνεχιστεί και μετά το Ρίο, σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη και χωριό, σε κάθε αγρόκτημα και χώρο εργασίας, σε κάθε σπίτι και δρόμο.

Κανείς από εμάς δεν είναι αλώβητος από την κρίση, ή από την αντιμετώπισή της. Κανείς από εμάς δεν είναι θεατής. Είμαστε όλοι βυθισμένοι σε διαδικασίες που είτε απειλούν τον πλανήτη και το μέλλον μας, είτε βρίσκουν δημιουργικούς τρόπους για να διαμορφωθεί ένα βιώσιμο και δίκαιο μέλλον. Κάθε μέρα είναι μια διάσκεψη για τη γη στις ζωές μας. Και ο καθένας από εμάς διαπραγματεύεται τη συλλογική μοίρα μας πάνω στη γη.

Vandana Shiva

Μετάφραση: Δ.Κ.

Η Vandana Shiva είναι φιλόσοφος, ακτιβίστρια για το περιβάλλον και οικο-φεμινίστρια.
Στην Ελλάδα έχουν εκδοθεί τα βιβλία της Πόλεμοι για το νερό (Εκδόσεις Εξάρχεια, 2011) και Η αρπαγή της σοδειάς, (Εκδόσεις Εξάρχεια, 2009).
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο www.commondreams.org

http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2012/06/vandana-shiva-20.html

Για τους διαρήκτες

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Κάποιο λάθος κάνουμε με τη Χρυσή Αυγή

Του antapoΚΡΙΤΗ.


Δεν είμαι ούτε πολιτικός επιστήμονας ούτε δημοσκόπος. Δεν μπορώ και δεν θέλω να δώσω συμβουλές. Και είμαι σίγουρος ότι η αριστερά αντιμετωπίζει το νεοναζιστικό φαινόμενο με περίσσεια περίσκεψη και κατόπιν σχεδίου. Όμως κάτι μου λέει ότι στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής κάτι κάνουμε λάθος.

“Ξεσκεπάστηκαν οι τραμπούκοι”, αναφώνησε η αριστερά μετά τις μπουνιές του Κασσιδιάρη. “Αποκαλύφθηκαν ποιοι είναι”, συμπεράναμε. “Θα τους δει ο λαός και θα διορθώσει την ψήφο του”, ελπίσαμε. Κάποιος προχώρησε περισσότερο: “Με αυτό που έγινε η Χρυσή Αυγή δεν θα μπει στη Βουλή”.

Λαθεύουμε για μια ακόμα φορά και αυτό είναι πια επικίνδυνο. Η Χρυσή Αυγή δυστυχώς, κέρδισε και δεν έχασε από τον ξυλοδαρμό. Αν αμφιβάλετε, κάντε μια βόλτα στις λαϊκές αγορές ή στα σχολεία. Πλειοψηφεί το “καλά τους έκανε”. Κι αν δεν πλειοψηφεί, είναι ισχυρότατη μειοψηφία. Ένα γεγονός που εμείς θεωρούμε φρικτό, αποτρόπαιο, καταδικαστέο, ένα σημαντικό μέρος των λαϊκών και νεανικών στρωμάτων, το χαιρετίζει. Επιπόλαια, επιφανειακά, αλλά το χαιρετίζει.

Εδώ είναι το λάθος μας.

Το να κατηγορούμε τον Χρυσαυγίτη ότι δεν σέβεται τη δημοκρατία και τον διάλογο είναι σαν να κατηγορούμε τον Κνίτη ότι είναι κομμουνιστής, ή τον αντιεξουσιαστή ότι δεν θέλει το κράτος. Για τη Χρυσή Αυγή είναι τιμή της και καμάρι της αυτό που η αριστερά θεωρεί όνειδος. Προφανώς και δεν σέβονται τον διάλογο, δεν τιμούν τη δημοκρατία, γουστάρουν τον τσαμπουκά, το ξύλο, τη μαγκιά, το συμμοριτισμό. Κι αν στα μάτια πολύ κόσμου ο διάλογος είναι αυτό που βλέπουν στην τηλεόραση και η δημοκρατία είναι αυτό που βλέπουν στη Βουλή, τότε ο τσαμπουκάς, η βία και ο ξυλοδαρμός αποτελούν φυσιολογική πολιτική πρακτική.

Μπορεί ο Κασιδιάρης να έχει ψυχιατρικά προβλήματα. Άλλωστε για να προέκυψε νεοναζί κάτι δεν δούλεψε σωστά. Όμως η αντίδραση του υπαρχηγού των μαχαιροβγαλτών ήταν απολύτως φυσιολογική και ίσως προμελετημένη. Ήταν στην αναγκαία κατεύθυνση για να βάλουν την αριστερά στο ίδιο τσουβάλι με τις μνημονιακές δυνάμεις και το “σάπιο πολιτικό σύστημα”. Και για να πάρουν οι ίδιοι “αντισυστημική εύφημη μνεία”.

Η απόλυτη πλειοψηφία των ψηφοφόρων των ναζί, θεωρούν ότι η Χρυσή Αυγή είναι η πιο αντισυστημική δύναμη, γιατί είναι ενάντια σε όλους. Γιατί θα μπει στη Βουλή και θα τους δείρει. Ορίστε, ξεκίνησε κιόλας να δέρνει προεκλογικά, από τα τηλεοπτικά στούντιο. Ελάχιστοι θα σκεφτούν ότι δεν τους δέρνει όλους. Ότι δέρνει μόνο τους αριστερούς. Ότι προσκυνάει τους δεξιούς. Ο Κασιδιάρης επιβεβαιώνει τη λαϊκή μυθολογία, μόνο που είναι χοντρή μυθολογία: Ούτε με τους πλούσιους, ούτε με τους ισχυρούς, ούτε με τους κλέφτες, ούτε με τους προδότες, τα βάζουν οι Χρυσαυγίτες. Με τους αριστερούς και τους μετανάστες τα βάζουν.

Ας εκθειάζει ο Μιχαλολιάκος τους χουντικούς βασανιστές. Ούτε το 10% των ψηφοφόρων της δεν ξέρουν ποιος είναι ο Ντερτιλής. Δεν τους ενδιαφέρει. Ενδιαφέρει το δημοκρατικό κόσμο, τους προοδευτικούς ανθρώπους, την κοινωνία που έχει ιστορική μνήμη. Δεν ενδιαφέρει τους πιτσιρικάδες στα υποβαθμισμένα προάστια και στην εγκαταλειμμένη επαρχία. Και ο κίνδυνος της Χρυσής Αυγής δευτερευόντως αφορά το ποσοστό της. Πρωτευόντως αφορά την κοινωνική και ηλικιακή σύνθεση των ψηφοφόρων της.

Η Αριστερά δεν θα αντιμετωπίσει τη Χρυσή Αυγή λέγοντας ότι είναι ρατσιστές και φασίστες. Ότι είναι ακροδεξιοί και τραμπούκοι. Μαχαιροβγάλτες και δολοφόνοι. Αυτά αφορούν την κοινωνία πλειοψηφικά, αλλά αυτή η κοινωνία δεν θα ψηφίσει πλειοψηφικά τη Χρυσή Αυγή. Είναι σαν να ζυμώνουμε ένα Συριζαίο ότι το μνημόνιο είναι κόλαση, ή να ζυμώνουμε έναν Κουβέλη ότι η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ είναι παράδεισος. Παραβιάζουμε δηλαδή θύρες ανοικτές.

Η Αριστερά θα αντιμετωπίσει τη Χρυσή Αυγή, αποκαλύπτοντας αυτό που πραγματικά είναι: Το ρόπαλο στο χέρι του συστήματος, ενδεδυμένο αντισυστημική προβιά. Στερώντας της δηλαδή τη δεξαμενή από όπου ψαρεύει: Τον κόσμο που δεν βλέπει προοπτική από τη δημοκρατία της μεταπολίτευσης και ζητά ακραίες “επαναστατικές” αλλαγές.

Όσο η αριστερά πέφτει στην παγίδα της “πανδημοκρατικής πανστρατιάς” από τον Καρατζαφέρη μέχρι τον Παπούλια και από τον Σαμαρά μέχρι τον Βενιζέλο, ενάντια στην “αντιδημοκρατική απειλή” της Χρυσής Αυγής, παίζει ακριβώς, μα ακριβώς, το παιχνίδι της. Όλοι εναντίον της Χρυσής Αυγής. Και η Χρυσή Αυγή εναντίον όλων.

Το “εναντίον όλων” πρέπει να αποκαλυφθεί.

Και η “δημοκρατική ενότητα” που τσουβαλιάζει τα θύματα της Χρυσής Αυγής με τους πάτρωνές της, και τις πραγματικές αντισυστημικές δυνάμεις με το ίδιο το σύστημα, πρέπει άμεσα να σπάσει.

Η αριστερά μια βδομάδα πριν τις εκλογές δεν μπορεί να πέσει στην παγίδα του “ενιαίου πολιτικού συστήματος”. Και για να μιλήσουμε προκλητικά, η πρωτιά του Σύριζα δεν θα κριθεί από την απόσπαση ψηφοφόρων από το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ. Θα κριθεί από την απόσπαση ψηφοφόρων από τη Χρυσή Αυγή, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τη μεγάλη θάλασσα της νεολαίας, της αποχής, της απολιτικής, της κοινωνικής και οικονομικής υποβάθμισης. Αν σε αυτή τη θάλασσα ο αντισυστημικός λόγος του Σύριζα αποδειχθεί διεισδυτικός, ο Σαμαράς δεν έχει καμιά τύχη, όσα κακόγουστα σποτάκια κι αν χρυσοπληρώσει.

Με όρους παλαιοκομμουνιστικούς: Το επεισόδιο με τον Κασιδιάρη οφείλει να είναι αφυπνιστικό για την αριστερά, αλλά να μην λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά από τη μεγάλη μάχη και το κεντρικό δίλημμα: Την αμετάκλητη καταδίκη του συστήματος του μνημονίου, την ήττα των εντολοδόχων και δηλωσιών της τρόικας. Μέσα σε αυτή τη μεγάλη μάχη, τμήμα αυτής, ιδιαίτερη τακτική της, είναι το ειδικό μέτωπο στον “αντισυστημικό” πορτιέρη του συστήματος, τη Χρυσή Αυγή. Αποκαλύπτοντας όχι απλά το ναζιστικό και δολοφονικό της χαρακτήρα αλλά τις απόλυτες σχέσεις εξάρτησης που έχει με το κράτος, με την αδελφική ΝΔ, με την καρδιά του συστήματος που κατά τα άλλα θέλουν να “ξεβρωμίσει”.

http://antapocrisis.gr/index.php/component/k2/item/257-xa



Ο φόβος μιας παγκόσμιας συστημικής κρίσης και η Ελλάδα

Του Αντώνη Τριφύλλη, από τα Νέα


Ο υπεύθυνος για τη διαχείριση των κεφαλαίων της Νορβηγίας από τις εισπράξεις εξόρυξης πετρελαίων διαχειρίζεται 100 εκατ. $ την ημέρα. Η Νορβηγία, χώρα σοβαρή, τα κέρδη της από το πετρέλαιο τα επενδύει για λογαριασμό των συνταξιοδοτικών ταμείων του συνόλου των εργαζομένων στη χώρα και με ορίζοντα τριάντα ετών. Είναι προφανές ότι μιλάμε για ένα πανίσχυρο ταμείο, εκατοντάδων δισ., συντηρητικό με την έννοια ελαχιστοποίησης κινδύνου, που κατευθύνεται κυρίως σε ομόλογα. Και όχι σε μετοχές ή hedge funds ή άλλα εξωτικά προϊόντα που δημιούργησε η διεθνής τής χρηματοπιστωτικής. Μέχρι πρόσφατα, είχε ως καθήκον να πετυχαίνει επιτόκια 3-4% σε ασφαλείς τοποθετήσεις. Και σαν τέτοιες προφανώς επέλεγε τα κρατικά ομόλογα, όπως τα παρόμοια κρατικά ταμεία (wealth Funds) των πλούσιων λόγω εξαγωγών χωρών της Ασίας και της Αραβικής Χερσονήσου.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε γερμανική εφημερίδα, ο εν λόγω κύριος περιέγραψε την αδυναμία του να συνεχίσει τη δουλειά του σωστά. Οχι γιατί δεν υπάρχουν ευκαιρίες σε τοποθετήσεις ομολόγων. Κάθε άλλο. Δίψα υπάρχει. Αλλά από την κρίση ομολόγων της ευρωζώνης και μετά, η εμπιστοσύνη περιορίστηκε και τα επιτόκια που αποφέρουν οι «ασφαλείς» χώρες είναι έως και αρνητικά.
Δεν ξέρω πώς θα λύσει το πρόβλημά του ο Νορβηγός, εκείνο που ξέρω είναι ότι η ανισορροπία που περιγράψαμε στερεί από την Ευρώπη κατά κύριο λόγο τη δυνατότητα δανεισμού της και οδηγεί στην ανάγκη διάσωσης της μίας μετά την άλλη τις χώρες της ευρωζώνης. Γιατί στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, τα κεφάλαια που λέγαμε, τα οποία ανέρχονται σε τρισ. δολάρια, σταδιακά αποσύρονται και μένουν τα επιθετικά ιδιωτικά κεφάλαια που ζητούν μεγαλύτερα επιτόκια, λόγω αυξημένου κινδύνου.
Τα μεγάλα λοιπόν κεφάλαια που προέρχονται από τα κρατικά πλεονάσματα, τις ασφαλιστικές εταιρείες, τα συνταξιοδοτικά ταμεία και άλλα που διαχειρίζονται χρήματα εκατομμυρίων μικρών καταθετών και εργαζομένων-ασφαλισμένων, δεν εμπιστεύονται πλέον τις υπερχρεωμένες χώρες. Με εξαίρεση τις ΗΠΑ. Για την ώρα.
Είναι προφανές ότι μια ολόκληρη ήπειρος πλέει σε βουνά δανεικών που σωρεύτηκαν τα τελευταία 15 χρόνια της ευμάρειας - με δανεικά και χαμηλά επιτόκια. Και αν δεν βρεθεί σύντομα λύση ευρωπαϊκή για την ευρωζώνη, και λύση αμερικανική για τα δικά της ελλείμματα, τα πράγματα οδηγούνται σε εκρηκτικές καταστάσεις, σε ανεργία και σε συστημική κρίση...



Οι εφοπλιστές απειλούν να «εγκαταλείψουν» την Ελλάδα

Ο εφοπλιστικός κόσμος της Ελλάδας έχει βγάλει την περιουσία του στο εξωτερικό αναφέρει ρεπορτάζ της εφημερίδας Volkskrant με τίτλο: «Οι Έλληνες εφοπλιστές αποκρύπτουν την περιουσία τους ακόμη περισσότερο». Στην ίδια εφημερίδα, άρθρο γνώμης επισημαίνει ότι η φοροδιαφυγή δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο.


Ο Έλληνας εφοπλιστής Νικόλας Ευθυμίου, συζητώντας με μερικούς συναδέρφους του στη μεγάλη ετήσια έκθεση ναυτιλίας, που γίνεται λίγο έξω από την Αθήνα, αρνείται να πει στο δημοσιογράφο πόσα πλοία έχει στην κατοχή του.

Η αντίδραση του Ευθυμίου είναι η ίδια με εκείνη των ελληνικών ναυτιλιακών εταιρειών. Οι περισσότερες επιχειρήσεις είναι οικογενειακές και δεν είναι στο χρηματιστήριο. Πολλοί έχουν τοποθετήσει την περιουσία τους σε ελβετικές τράπεζες και σε ακίνητα στο Λονδίνο και στο Μονακό. «Γνωρίζουμε μεταξύ μας τι έχουμε - λέει ο Ευθυμίου - αλλά δεν το διαδίδουμε. Προτιμούμε να το ξέρουμε μόνο εντός της οικογένειας«...
Η συνέχεια στο

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Εταιρεία λαϊκής βάσης για τα απορρίμματα και στη Μύκονο

http://www.kala-nea.gr/archives/31702




Ιδέες έβαλε στους Κυκλαδίτες η πετυχημένη πορεία της εταιρείας λαϊκής βάσης που έχει δημιουργηθεί στη Σπάρτη με στόχο τη διαλογή και αξιοποίηση των απορριμμάτων. Με αφορμή την τραγική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο νησί φέτος σε σχέση με τα σκουπίδια, η Κίνηση Ενεργών Πολιτών Μυκόνου κάλεσε τον ιθύνοντα πίσω από τη λακωνική πρωτοβουλία νου, Σταύρο Αργυρόπουλο, προκειμένου να μεταφέρει την εμπειρία από τους πρώτους μήνες λειτουργίας του πρωτοποριακού συστήματος.

Μολονότι υπάρχει και λειτουργεί ΧΥΤΑ, ενώ «τρέχει» και πρόγραμμα ανακύκλωσης, η φετινή καταγράφεται ως μια από τις χειρότερες χρονιές στο νησί όσον αφορά τα απορρίμματα. Η υποστελέχωση των υπηρεσιών του δήμου -και όχι μόνο- είχε ως αποτέλεσμα οι κάδοι να παραμένουν ξέχειλοι για πολλές ημέρες, αρπάζοντας μάλιστα συχνά πυκνά φωτιά, με τις τοξικές στάχτες να αιωρούνται για μέρες πάνω από το νησί.

Μόνη διαφαινόμενη λύση, η ενεργοποίηση των ίδιων των πολιτών και η κατά το δυνατόν ελαχιστοποίηση των απορριμμάτων που καταλήγουν στους κάδους. Γιατί όχι και η αξιοποίησή τους... Οπως εξάλλου συνηθίζει να λέει ο εκ Σπάρτης γεωπόνος κ. Αργυρόπουλος, «τα σύμμεικτα απορρίμματα είναι σκουπίδια, τα διαχωρισμένα είναι προϊόντα». Προϊόντα μάλιστα από τα οποία μπορεί να κερδίζουν όλοι.

Μέτοχοι στην εταιρεία που στήθηκε στη Λακωνία, τη Λακωνική Βιοενεργειακή Α.Ε., είναι περισσότεροι από 8.000 πολίτες του νομού οι οποίοι μοιράζονται και τα κέρδη. Μόνη υποχρέωση, να διαχωρίζουν τα οικιακά τους απορρίμματα. Στόχος είναι τα οργανικά να μετατρέπονται σε κομπόστ ή βιοαέριο, και τα υπόλοιπα -χαρτί, αλουμίνιο, χαλκός, γυαλί- να διατίθενται προς πώληση. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι το χαρτί πωλείται έναντι 50-150 ευρώ ο τόνος, το πλαστικό έναντι 50-350 ευρώ ο τόνος, ο σίδηρος έναντι 260 ευρώ ο τόνος, το αλουμίνιο έναντι 2.500 ο τόνος και ο χαλκός έναντι 4.500-5.000 ευρώ ο τόνος. Οσον αφορά δε στα απορρίμματα που δεν ανήκουν σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες, όπως για παράδειγμα τα παλιά έπιπλα, τα ρούχα ή τα παπούτσια, μπορούν να διοχετεύονται σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη.

«Δεν πουλάω καμιά μέθοδο, δεν είμαι εργολάβος απορριμμάτων, δεν κρύβεται κανένας πίσω μου», τόνισε ο κ. Αργυρόπουλος στην ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στη Μύκονο. «Από το 1985 μελετάω το θέμα. Η απλή σκέψη είναι ότι οι πολίτες έχουν δικαίωμα στη διαχείριση των απορριμμάτων τους. Δεν μιλάμε πια για σκουπίδια, γιατί δεν υπάρχουν σκουπίδια. Υπάρχουν υλικά τα οποία μπορούμε να διαχειριστούμε και από τα οποία μπορούμε να έχουμε κέρδος. Ανοίγεις ένα πακέτο ρύζι, χρησιμοποιείς το περιεχόμενο και πετάς τη συσκευασία. Ομως έχεις πληρώσει και για τη συσκευασία, με λίγα λόγια πετάς τα λεφτά σου».

Στο απροχώρητο

Η ιδέα ότι τα απορρίμματα αποτελούν κοινωνικό προϊόν και οι καταναλωτές-παραγωγοί τους μπορούν να τα διαθέσουν όπως επιθυμούν γοήτευσε και τους Μυκονιάτες, που βλέπουν τις υποσχέσεις για ριζική λύση στο πρόβλημα των σκουπιδιών να μη γίνονται πράξη. «Η κατάσταση με τα σκουπίδια στο νησί έχει φτάσει στο απροχώρητο» αναφέρουν τα μέλη της Κίνησης Ενεργών Πολιτών Μυκόνου.

«Ο,τι κι αν είχαμε δει έως τώρα φαντάζει αστείο μπροστά στην απόλυτη ντροπή να καίγονται τα σκουπίδια επί τόπου γύρω από τους κάδους. Πλέον κινδυνεύουμε όχι μόνο εμείς, αλλά και το τουριστικό προϊόν από το οποίο ζούμε όλοι μας».

Και στη Λακωνία, ήταν η ανεξέλεγκτη καύση των απορριμμάτων στις ανοιχτές -παράνομες- χωματερές που οδήγησε στην ανάπτυξη της πρωτοβουλίας για τον διαχωρισμό στην πηγή. Δεν ήταν μόνο το κόστος των προστίμων που βαραίνει τους δήμους για τη διατήρηση των ΧΑΔΑ, είναι κυρίως το κρυφό κόστος της επιμόλυνσης των υπόγειων υδάτων και των καλλιεργειών από τις διοξίνες που παράγονται από τις πυρκαγιές.

Είναι χαρακτηριστικό πάντως ότι 2-3 μέρες μετά την εκδήλωση και λίγο πριν από το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος μια ακόμη φωτιά ξέσπασε σε κάδο στη Μύκονο.

Τέταρτη η Ελλάδα παγκοσμίως στα φωτοβολταϊκά


Την τέταρτη θέση παγκοσμίως κατέκτησε η ελληνική αγορά φωτοβολταϊκών το 2011 με κριτήριο την ανάπτυξη (νέα εγκατεστημένη ισχύς) ανά κάτοικο.


Σε απόλυτα μεγέθη, η ελληνική αγορά κατατάσσεται στη δέκατη θέση στον κόσμο ως προς την ανάπτυξη και στην 8η θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως προς το συνολικό μέγεθος της αγοράς. Σύμφωνα με τα στατιστικά που ανακοινώθηκαν από τον Σύνδεσμο Εταιριών Φωτοβολταϊκών, το 2011 στην Ελλάδα η νέα ισχύς φωτοβολταϊκών που εγκαταστάθηκε αντιστοιχεί σε 39,5 βατ ανά κάτοικο, μέγεθος που είναι το τέταρτο υψηλότερο στον κόσμο.

Στην πρώτη θέση ήταν η Ιταλία με 160 βατ, ακολουθούν η Γερμανία και η Σλοβακία με 91 και 58 βατ αντίστοιχα, ενώ στην πέμπτη θέση μετά την Ελλάδα βρίσκεται η Αυστραλία με 36,4 βατ.

Συνολικά το 2011 στη χώρα μας εγκαταστάθηκαν 426 μεγαβάτ φωτοβολταϊκών, μέγεθος που είναι το δέκατο υψηλότερο στον κόσμο. Στην πρώτη πεντάδα βρίσκονται Ιταλία (9.280 μεγαβάτ), Γερμανία (7.485), Κίνα (2.500), ΗΠΑ (1.885) και Γαλλία (1.634 MW).

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση η συνολική εγκατεστημένη ισχύς των φωτοβολταϊκών ξεπέρασε το 2011 τα 51.000 μεγαβάτ, έναντι 29.829 το 2010, αναπτύχθηκε δηλαδή με ρυθμό άνω του 70 %. Η Ελλάδα, με 631 μεγαβάτ φωτοβολταϊκών βρίσκεται στην 8η θέση της ΕΕ, πίσω από Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Τσεχία, Βέλγιο και Βρετανία.

http://www.kathimerini.gr

1 χρυσό και 11 ασημένια διεθνή βραβεία για το Ελληνικό λάδι


Με επιτυχία ολοκληρώθηκε για δέκατη έβδομη συνεχή χρονιά ο Διεθνής Διαγωνισμός Βιολογικού Ελαιολάδου BIOL INTERNATIONAL 2012 στη Πούλια της Ιταλίας. Στο διαγωνισμό έλαβαν μέρος πάνω από 300 διαφορετικές ετικέτες ελαιολάδου από διάφορες χώρες ενώ ειδικά από την Ελλάδα οι 35 αιτήσεις ξεπέρασαν τις συμμετοχές κάθε προηγούμενης χρονιάς.


Η διεθνής κριτική επιτροπή, αποτελούμενη από 25 πιστοποιημένους γευσιγνώστες ελαιολάδου, μεταξύ των οποίων και οι Βασίλης Καμβύσης και Κώστας Δρίτσας από την Ελλάδα, καθώς και μία ομάδα παιδιών για την επιλογή ειδικού βραβείου ελαιολάδου (Biolkids), ανέδειξε τα παρακάτω Ελληνικά ελαιόλαδα, όπου περιλαμβάνονται 1 χρυσός και 11 αργυροί νικητές.

Περισσότερα: http://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=45851:1-hryso-kai-11-asimenia-diethni-vraveia-gia-to-elliniko-ladi&catid=39:omorfos-kosmos&Itemid=220#ixzz1xYrLTumR

Φωνή αγωνίας για τους ελληνικούς αμπελώνες

Επιστολή του Σύνδεσμου Ελληνικού Οίνου προς τα πολιτικά κόμματα.


Ένα εξαιρετικά κρίσιμο θέμα έχει ξεσπάσει τον τελευταίο καιρό σε ευρωπαϊκό επίπεδο με την πρωτοβουλία 13 Υπουργών Αγροτικής ανάπτυξης – μεταξύ των οποίων και ο Έλληνας ΥπΑΑΤ – με την οποία ζητούν να αλλάξει η υπάρχουσα ΚΟΑ οίνου έτσι ώστε να συνεχιστεί η απαγόρευση φυτεύσεων αμπέλου και μετά το 2015!

Πρόκειται για εκπληκτική ολιγωρία του ΥπΑΑΤ, το οποίο χωρίς στρατηγικό σχέδιο και περίσκεψη, υπέκυψε στις συντεχνιακές πιέσεις αγροτοσυνδικαλιστών του τομέα που έχουν χάσει κάθε επαφή με τα συμφέροντα των αμπελουργών και των οινοποιών και δεν τους καίει καθόλου αν αύριο η χώρα μας βρεθεί χωρίς αμπέλια να εισάγει κρασί από τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη!

Αναλυτικότερα, θεωρούμε ότι η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί άμεσα υπέρ της απελευθέρωσης των φυτεύσεων μετά το 2015 για τους εξής πολύ σημαντικούς λόγους:

1) Η Ελλάδα από το 1980 έως σήμερα έχει χάσει τον μισό αμπελώνα της από (από 1.100.000 στα 680.000 στρέμματα), αγγίζοντας ιστορικά χαμηλά επίπεδα.

2) Οι αμπελώνες των 4 – 5 στρεμμάτων που είναι ο Ελληνικός μέσος όρος δεν είναι βιώσιμες γεωργικές εκμεταλλεύσεις και με αυτήν τη μορφή είναι αδύνατον να υπάρξουν στο μέλλον. Ως εκ τούτου ο Ελληνικός αμπελώνας θα αφανιστεί αν δεν δώσουμε τη δυνατότητα νέων φυτεύσεων σε αμπελουργούς με δυνατότητα να συγκεντρώσουν μεγαλύτερες αγροτικές εκτάσεις. Είναι ατελείωτη υποκρισία να λέγεται ότι έτσι σώζεται ο μικρός κλήρος και η οικογενειακή μορφή εκμετάλλευσης ενώ ακριβώς αντίθετα οδηγείται στον αφανισμό η οικογενειακή εκμετάλλευση αφού της απαγορεύεται να μεγαλώσει τον πολύ μικρό αμπελώνα της! Το 60% αυτών είναι κάτω από 4 στρέμματα!! Και ούτως ή άλλως θα σβήσουν αν παραμείνουν με αυτή την μορφή.

3) Η Γαλλία αντίθετα υποστηρίζει την απαγόρευση γιατί έχει μέσον όρο αμπελιού 90 ! στρεμ. και υπεραμύνεται των μεγάλων της επιχειρήσεων.

4) Η Ελλάδα βασίζει το νέο μοντέλο ανάπτυξης της, στην προώθηση του αγροδιατροφικού μοντέλου σε σχέση με την Μεσογειακή Διατροφή και τον Τουρισμό, πράγμα που σημαίνει ότι θα χρειαστεί τα χρόνια που έρχονται να αναπτύξει την γεωργία της και την καλλιέργεια της αμπέλου. Νέοι άνθρωποι θα χρειαστεί να γυρίσουν στην ύπαιθρο, με σύγχρονες γνώσεις και δυναμισμό και να δώσουν την νέα ώθηση. Σε αυτούς απαγορεύεται να φυτέψουν αμπέλι. Είναι υποκρισία να καλούμε τους νέους να επιστρέψουν στη γη τους χωρίς να μπορούν να φυτεύσουν.

5) Ως γνωστόν δε, στην Ελλάδα δεν λειτουργεί ούτε καν το σύστημα αγοράς και πώλησης δικαιωμάτων φύτευσης μέσω εθνικού αποθεματικού, λόγω διοικητικής ανεπάρκειας!

6) Ως συνέπεια αυτών των νομοθετικών ελλείψεων στη διαδικασία αγοράς και πώλησης δικαιωμάτων φύτευσης, όλα αυτά τα χρόνια, αμπελώνες που εγκαταλείπονται, δεν δηλώνονται απουσία των αντίστοιχων κινήτρων.

7) Η εγκατάλειψη της υπαίθρου τα τελευταία χρόνια έχει αφήσει ερημωμένες πεζούλες και χέρσα χωράφια σε νησιωτικές και ορεινές μειονεκτικές περιοχές που δεν προσφέρονται για άλλες καλλιέργειες. Η απαγόρευση φύτευσης νέων αμπελώνων καταδικάζει σε μαρασμό αυτές τις μειονεκτικές περιοχές.

8) Φαντάζονται μερικοί ότι θα κρατήσουν ως «κλειστό επάγγελμα» τον αμπελουργό των 4! στρεμμάτων. Μα και σε χρυσάφι να πληρωθεί το σταφύλι και σε αίμα το κρασί, αυτό δεν είναι βιώσιμο σχήμα. Απεναντίας εμποδίζουμε τους αμπελουργούς , παλιούς και νέους να αναπτυχθούν.

9) Άλλοι φαντάζονται πως έτσι θα αυξηθούν οι τιμές στα σταφύλια. Ξεχνούν τρία πράγματα: α)οι τιμές του σταφυλιού στην Ελλάδα δεν είναι μικρότερες των ευρωπαϊκών τιμών. Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι οι τιμές αλλά ο μικρός κλήρος. β) οι κατά καιρούς ελλείψεις καλύπτονται εύκολα από φτηνό εισαγόμενο κρασί και ακόμα πιο εύκολα στο χώρο του ανώνυμου χύμα γ) οι ελληνικές εξαγωγές ωριμάζουν και θα βρεθούμε χωρίς την απαιτούμενη κρίσιμη μάζα παραγωγής.

10) Άλλοι φοβούνται δυσμενή, λένε ,επίδραση της απελευθέρωσης των φυτεύσεων στις ζώνες ΠΟΠ. Μα οι ζώνες ΠΟΠ είναι οριοθετημένες γεωγραφικά, με νομοθετημένες ποικιλίες, αποδόσεις, αμπελοοινικές πρακτικές. Αν σέβονται τον εαυτό τους και τους κανόνες τους και πωλούν ένα τυπικό και ποιοτικό προϊόν δεν έχουν τίποτα να ενοχληθούν από τις νέες φυτεύσεις.

Ο καταναλωτής πάντα θα αναζητά ένα καλλίτερο προϊόν σε πιο ακριβή τιμή, όπως πάντα θα αναζητά και το φθηνότερο δυνατόν καθημερινό προϊόν που δεν πρέπει να του στερήσουμε γιατί , απλούστατα, θα το βρει αλλού!

11) Εξ άλλου, η έννοια του Terroir συνδέεται άμεσα με τον ανθρώπινο παράγοντα και ως εκ τούτου οι αμπελουργικές ζώνες δεν είναι ιστορικά απολιθώματα , εκεί, για πάντα και διά πάντα. Εξελίσσονται.

12) Εκτός τούτων, καθώς σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ελεύθερες οι φυτεύσεις, και μάλιστα κράτη όπως η Κίνα φυτεύουν με πολύ μεγάλους ρυθμούς, το να εμποδίζουμε νέες φυτεύσεις στην Ευρώπη δεν προσφέρει καθόλου στη συγκράτηση της προσφοράς σταφυλιού (σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά). Αντίθετα βάζει μεγάλα εμπόδια στην ανταγωνιστικότητα του Ευρωπαϊκού Κρασιού και δη του Ελληνικού που όπως αναφέραμε πιο πάνω έχει υποστεί πολύ μεγάλη ζημιά.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, θεωρούμε ότι είναι εξαιρετικά κρίσιμο να πάρετε θέση σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα όπως είναι η σταδιακή εξαφάνιση των αμπελώνων της Ελλάδας, στο πλαίσιο του προεκλογικού σας προγράμματος.

______________

Ο Σύνδεσμος Ελληνικού Οίνου, είναι ο κύριος φορέας της Ελληνικής Οινοπαραγωγής εκφράζοντας μέσω των μελών και συνδεδεμένων μελών του, πάνω από το 70% της παραγωγής, πάνω από 80% της εμπορίας και πάνω από 90% των εξαγωγών του Ελληνικού κρασιού.

Μέλη του, είναι τόσο οι μεγάλες εταιρείες του οινικού κλάδου (πχ. Μπουτάρης, Τσάνταλης, Ελληνικά Κελλάρια Οίνου – Κουρτάκης, κ.α.) όσο και τα μικρά οινοποιεία ( π.χ. Γεροβασιλείου, Χατζημιχάλης, Σιγάλας, Παρπαρούσης, Κατώγι Στροφιλιά κ.ο.κ.) αλλά και πρωτοπόροι συνεταιρισμοί όπως η ΕΟΣ Σάμου.

Mέλη του επίσης είναι όλες οι περιφερειακές οργανώσεις του αμπελοοινικού τομέα (Βόρειας Ελλάδας, Κεντρικής Ελλάδας, Αττικής, Πελοποννήσου, Κρήτης και Νησιών του Αιγαίου



Μια άλλη στάση ζωής(συνέχεια 7...)

Ο ριζικός και δημοκρατικός μετασχηματισμός της σημερινής κοινωνίας

με ορίζοντα μια αυτόνομη κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων θα είναι έργο όλων

1. Πώς τίθεται σήμερα το ζήτημα της «επανάστασης»

Όσο και αν φαίνεται μακρινός, ορίζοντας μιας άλλης στάσης ζωής, εδώ και τώρα, είναι ο ριζικός και δημοκρατικός μετασχηματισμός της σημερινής κοινωνίας, έργο της ίδιας της κοινωνίας, των ανθρώπων της, και γι’ αυτό αυτομετασχηματισμός. O μετασχηματισμός της κοινωνίας, που άλλοτε ονομάζαμε επανάσταση, αποκτά σήμερα νέο περιεχόμενο, αποτελεί, όπως ήδη ανέφερα, συλλογικό και μακρόπνοο εγχείρημα, και πρέπει να κατανοείται ως ριζικά νέα πολιτισμική δημιουργία με στόχο μια αυτόνομη κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων. Με την κατεξοχήν πολιτική έννοια που έχει εδώ, ριζικά νέα πολιτισμική δημιουργία σημαίνει την επινόηση νέων αξιών κοινωνικής ζωής και τη δημιουργία νέων θεσμών ρύθμισής της. Όπως επίσης ανέφερα, μόνο σε αδρές γραμμές θα μπορούσαμε να περιγράψουμε τώρα το περιεχόμενο του ριζικού και δημοκρατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, ο οποίος όμως μπορεί να αρχίσει από σήμερα κιόλας.

Επειδή βασική επιδίωξη του ριζικού αυτομετασχηματισμού της σημερινής κοινωνίας πρέπει να αποτελεί η εκθρόνιση της ανάπτυξης ως κεντρικού στόχου της κοινωνίας, ο αυτομετασχηματισμός αυτός σημαίνει την εκ βάθρων αναδιοργάνωση και αναδιάρθρωση της υπάρχουσας κοινωνίας, έτσι ώστε η βιοποριστική εργασία να μην έχει τη θέση κεντρικής αξίας στην κοινωνία και να μην παίζει τον κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων. Σύστοιχα, πρέπει να πάψει η παιδεία να θεωρείται αποκλειστικά ως το προστάδιο της επαγγελματικής απασχόλησης, να υπάρξει δηλαδή μια άλλη διάρθρωση - στην ουσία ανεξαρτοποίηση - της παιδείας, που μορφώνει, καλλιεργεί και εξανθρωπίζει, και της εκπαίδευσης για τη βιοποριστική εργασία. Η ζωή του ανθρώπου πρέπει να πάψει να θεωρείται, και μάλιστα κατά τον πιο φυσικό τρόπο, ως ένα αναγκαστικό δρομολόγιο, μέσα στην μονοτονία του οποίου ο καθένας θυσιάζει τα καλύτερά του χρόνια στη δουλειά-δουλεία, για να ξεκουραστεί δήθεν στα γεράματα. Είναι φανερό ότι αυτός ο γενικός στόχος περιλαμβάνει πολλούς άλλους, όπως την κατάργηση της «εθνικής παιδείας», διάβαζε κρατικής, η οποία ενσταλάζει τις «υγιείς αρχές», διάβαζε τις κυρίαρχες συντηρητικές ιδέες, της κοινωνίας στην ψυχή και τον νου των νέων. Όπως όλοι οι θεσμοί μιας αυθεντικά δημοκρατικής κοινωνίας, έτσι και η παιδεία αποτελεί υπόθεση όλων των πολιτών, που έχουν τον κύριο λόγο για το περιέχόμενό της.

Παρένθεση για δύο λόγους. Επειδή οι παραπάνω προτάσεις μπορεί να θεωρηθούν ξεκομμένες από τη σημερινή πραγματικότητα, αλλά και επειδή την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές χιλιάδες νέοι διαδηλώνουν στη Γαλλία, όπου ζω, με αιτήματα που έχουν άμεση σχέση με την κρατική εκπαίδευση και την εργασία, θα κάνω την παρακάτω επισήμανση. Στην εποχή γενικής σύγχυσης που ζούμε, έχει αντιστραφεί η σημασία των λέξεων, τα πάντα έχουν χάσει το πραγματικό νόημά τους. Ο Θουκυδίδης είχε εύστοχα παρατηρήσει το φαινόμενο αυτό σε περιόδους οξείας κοινωνικής κρίσης. Τα προβλήματα της σημερινής εκπαίδευσης, που αδυνατεί να εκπληρώσει ακόμα και τους στόχους της παρούσας κοινωνίας, και τα προβλήματα της εργασίας, τα οποία απορρέουν σαφώς από συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές έκδηλης και σκανδαλώδους κοινωνικής αδικίας, αλλά και από την σαφώς ατομικιστική στάση συγκεκριμένων κοινωνικών κατηγοριών, ονομάζονται ανεργία. Και η ανεργία ονομάζεται fléau : μάστιγα, πληγή σαν τις πληγές του Φαραώ, σαν κάτι που το στέλνει ο ουρανός, σαν θεομηνία. (Η λέξη χρησιμοποιήθηκε πάλι στο πρόσφατο μήνυμα του προέδρου της γαλλικής République Σιράκ.) Δεν αποτελεί λοιπόν προσωπική πεποίθηση ξεκομμένη από τα πραγματικά προβλήματα της σημερινής κοινωνίας, αποτελεί μακρόχρονη, ιστορική θα έλεγα, εμπειρία που προκύπτει από την αποτυχία όλων των διευθυντικών πολιτικών ομάδων να λύσουν τα προβλήματα αυτά, να υποστηριχθεί η άποψη ότι η λεγόμενη ανεργία παραπέμπει άμεσα στην αξία που λέγεται εργασία, και στον ολοένα πιο κεντρικό ρόλο που επεδίωξε αυτή να παίξει στις σύγχρονες κοινωνίες, για να υπηρετήσει μονοδιάστατα την περίφημη ανάπτυξη. Ακόμα και η ικανοποίηση της πιο ευγενούς διεκδίκησης που έχει ώς τώρα προβληθεί για να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας, του μοιράσματος της εργασίας, πέρα από το γεγονός ότι προϋποθέτει την καταπολέμηση του εγωιστικού ατομικισμού μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, δεν θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα αυτό. Για να πάψουμε να διαβάζουμε την πραγματικότητα αντεστραμμένα, για να αποκατασταθεί η σημασία των λέξεων, για να πούμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους, η πολιτική πρόταση είναι να πάψει η ανάπτυξη να αποτελεί τον κεντρικό στόχο της κοινωνίας, που πράγματι προϋποθέτει το τιτάνιο έργο της αναδιαπαιδαγώγησης των νέων γενιών για να ρυθμίσουν τη ζωή τους διαφορετικά. Η στενή σχέση της σημερινής κρατικής εκπαίδευσης με τη βιοποριστική εργασία, και το ρόλο της τελευταίας στη συνολική ζωή των ανθρώπων, φαίνεται τώρα καθαρά. Κλείνοντας αυτή την παρένθεση θα συμπληρώσω ότι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους τα άτομα εγκαταλείπουν κατά κανόνα κάθε προσπάθεια καλλιέργειας και παιδείας μετά τις σπουδές στα θρανία, είναι η ενσταλαγμένη μέσα τους ιδέα της χρησιμοθηρίας αυτών των σπουδών.

Ο αυτομετασχηματισμός της σημερινής κοινωνίας, χαρακτηρίζεται επίσης δημοκρατικός για δύο βασικά λόγους : πρώτον, θα γίνει με απόλυτα δημοκρατικό τρόπο• δεύτερον, θα οδηγήσει στην κοινωνία της απόλυτης πολιτικής ισότητας όλων των πολιτών.

Έτσι, ως προς τις κρίσιμες αξίες της θρησκείας και της οικογένειας, η αναδιαμόρφωση της κοινωνίας με στόχο την αυτόνομη κοινωνία σημαίνει, σε μια πρώτη φάση, γενικά και αντίστοιχα τα εξής. Για τη θρησκεία, ανοικτή δημοκρατική συζήτηση για να καταδειχθεί το καθαρά μυθολογικό περιεχόμενό της - αποτελεί ωραία πράγματι έκφραση ενός κατά τα άλλα μέτριου μυθιστορήματος η παρακάτω : «όλες οι θρησκείες είναι αληθινά ψέματα» (Σώτη Τριανταφύλλου, Το εργοστάσιο των μολυβιών, εκδόσεις Πατάκη, νέα, αναθεωρημένη έκδοση, Αθήνα 2005, σελ. 274). Για την οικογένεια, συλλογική αναζήτηση νέων μορφών κοινωνικοποίησης και ανατροφής των παιδιών με στόχο να γίνουν ελεύθερα άτομα. Διάκριση του έρωτα από την αναπαραγωγική λειτουργία και την ανατροφή των νέων γενιών, κάτι που ήξεραν οι αρχαίοι Έλληνες και είχαν εφαρμόσει στην πράξη. Ως προς τις αξίες αυτές, η απόλυτη ελευθερία του καθενός να υιοθετεί τη στάση που θέλει, θα είναι για πάντα διασφαλισμένη. Απόλυτη ατομική ελευθερία, όμως, ως προς τις αξίες αυτές, σημαίνει ταυτόχρονα ότι χάνουν τα προαιώνια και θεσμισμένα προνόμιά τους να θεωρούνται ως δεδομένες και να εμφυσούνται στους ανθρώπους από τη βρεφική τους κιόλας ηλικία.

Αυτόνομη είναι η κοινωνία που αυτο-νομοθετεί, που αποφασίζει η ίδια για τους νόμους που θέλει να την κυβερνούν και γενικότερα για τους στόχους που επιδιώκει. Αυτόνομο είναι το άτομο που, συμμετέχοντας στις αποφάσεις για τους νόμους και τους στόχους της κοινωνίας, σέβεται τις αποφάσεις αυτές, και ταυτόχρονα έχει τη δυνατότητα, διότι του την δίνει ακριβώς το περιεχόμενο τούτων των αποφάσεων, να ορίζει το ίδιο τους κανόνες και να θέτει τους στόχους της ζωής του. Η αυτόνομη κοινωνία συνενώνει μπορούμε να πούμε ελευθερία και δημοκρατία. Δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομη κοινωνία χωρίς αυτόνομα άτομα, ούτε και αυτόνομα άτομα σε μη αυτόνομη κοινωνία.

Ο παραπάνω ορισμός έχει το πλεονέκτημα ότι μας επιτρέπει να καταλάβουμε τι πρέπει να απορρίψουμε. Θα έχει πάντα το μειονέκτημα ότι δεν μας επιτρέπει να καταλάβουμε τι πρέπει κάθε φορά να πράξουμε, και αν θα επιτύχει. Αυτή είναι η πολιτική στην πιο βαθιά της σημασία.


2. Πώς τίθεται σήμερα το ζήτημα του «συλλογικού υποκειμένου»
που θα μπορούσε να πραγματοποιήσει την «επανάσταση»

Όσοι έχουν συνηθίσει να σκέφτονται την πραγματοποίηση του κοινωνικού μετασχηματισμού κατά έναν ορισμένο παραδοσιακό, και μηχανιστικό, τρόπο, θα ρωτήσουν : υπάρχει σήμερα το συλλογικό υποκείμενο που θα μπορούσε να συσπειρωθεί γύρω από τον πόλο : κατά της υπάρχουσας κοινωνίας στο σύνολό της ;

Η παραπάνω ερώτηση προϋποθέτει μια αντίληψη της «επανάστασης» που πρέπει να απορριφθεί. Η αντίληψη αυτή, είδος μεσσιανικής θρησκευτικής πίστης, στηρίζεται στην ιδέα ότι προορισμένες να κάνουν την «επανάσταση» είναι κοινωνικές κατηγορίες που έχουν μια υποδεέστερη θέση στην κοινωνία και κυρίως στην παραγωγή• μόνο αυτές οι κοινωνικές κατηγορίες, αποκτώντας «ταξική συνείδηση», μπορούν να αποτελέσουν «επαναστατική τάξη», που αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα ολόκληρης της κοινωνίας• και μόνο αυτές μπορούν να «συνειδητοποιηθούν πολιτικά» - με τη στενή έννοια της κατάκτησης της κρατικής εξουσίας. Τότε, δεν μένει παρά να περιμένουμε - όπως περίμεναν άλλοτε τον μεσσία - τον αναπόφευκτο ερχομό, μόλις «ωριμάσουν οι συνθήκες», της εξέγερσής τους, που θα στεφθεί από τη νίκη. Ταυτόχρονα και αντιφατικά, όσοι υιοθετούν αυτή την αντίληψη πιστεύουν στην ανάγκη φωτισμένων πρωτοποριών, ατομικών και συλλογικών, που θα ωθήσουν τα μέλη των υποδεέστερων κοινωνικών κατηγοριών στην ορθή «συνειδητοποίηση» - όσοι «συνειδητοποιήθηκαν» γνωρίζουν την περίφημη λέξη - και θα τα «καθοδηγήσουν πολιτικά» την ώρα της «επανάστασης» προς έναν συγκεκριμένο και προκαθορισμένο στόχο. Όλη η ιστορική εμπειρία, όμως, διαψεύδει αυτό το σχήμα μηχανιστικής και ντετερμινιστικής σκέψης. Αποδείχτηκε επίσης ότι η «συνειδητοποίηση», που έρχεται από τα έξω (τους «επαγγελματίες επαναστάτες»), και η «καθοδήγηση» από τα πάνω (το περίφημο Κόμμα), αποτελούν αντιδημοκρατικά μέσα που δεν είναι δυνατό να έχουν σχέση με τον δημοκρατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και δεν μπορούν να οδηγήσουν στη δημιουργία μιας αυτόνομης κοινωνίας ελεύθερων ανθρώπων.

Οι μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις επαναστατικού χαρακτήρα, λίγες σχετικά σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, υπήρξαν συλλογικές πολιτικές δημιουργίες που εμπνεύστηκαν πρώτα και κύρια από ορισμένα ιδανικά. Στις πιο σημαντικές ιστορικές περιπτώσεις, τα ιδανικά αυτά διαμορφώθηκαν κατά την πορεία του αγώνα από τους ίδιους τους συμμετέχοντες στην κινητοποίηση, και δεν προϋπήρχαν σε καμιά θεωρία. Η θεωρία ήρθε μετά, και στις πιο πολλές περιπτώσεις συνέβαλε στο πάγωμα της κινητοποίησης. Η ισότητα των ανθρώπων, η ελευθερία τους να αποφασίζουν αυτοί για τους νόμους της κοινωνίας τους, η πολιτική ως συλλογική δραστηριότητα όλων των πολιτών, η δημοκρατία, η ισότητα ανδρών και γυναικών, όλα αυτά τα πολιτικά ιδανικά, δεν δημιουργήθηκαν επειδή οι άνθρωποι είχαν μια ορισμένη θέση στην κοινωνία, δημιουργήθηκαν επειδή οι άνθρωποι διαμόρφωσαν τη θέση της συνολικής αλλαγής της κοινωνίας στην οποία ζούσαν, και έτσι δημιούργησαν νέες αξίες. Η διαμόρφωση της θέσης αυτής είναι αποτέλεσμα πολλών και σύνθετων παραγόντων και συγκυριών, μεταξύ των οποίων η θέση στην παραγωγή, ή η αντικειμενικά υποδεέστερη θέση στην κοινωνία, παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Γιατί μερικοί άνθρωποι διαμόρφωσαν πρώτοι τη θέση της συνολικής αλλαγής της κοινωνίας στην οποία ζούσαν ; Στο ερώτημα αυτό είναι μάταιο να αναζητήσουμε μια γενικευμένη απάντηση, για να κατασκευάσουμε μια θεωρία.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, ιστορικής μάλιστα κλίμακας και σημασίας, της παραπάνω συνοπτικής σύνθεσης, συνιστά η περίπτωση των γυναικών που αποτελούν τον μισό πληθυσμό της ανθρωπότητας. Αυτή μάλιστα η περίπτωση συνιστά το κατεξοχήν αντιπαράδειγμα που ανατρέπει κάθε αντίληψη, σχετική με το «συλλογικό υποκείμενο» της «επανάστασης», η οποία στηρίζεται θεωρητικά στην αντικειμενική και υποδεέστερη κοινωνική θέση ορισμένων κοινωνικών κατηγοριών. Η πραγματικά, και τραγικά, υποδεέστερη θέση των γυναικών στην κοινωνία, μέχρι σήμερα ακόμα, δεν συνετέλεσε στην εξέγερσή τους που, θεωρητικά, θα ’πρεπε να είναι η πρώτη. Οι συλλογικές κινητοποιήσεις τους για την ισότητα αποτελούν μια σημαντικότατη πολιτική δημιουργία, η οποία όμως βρίσκεται ακόμα στην αρχή αν λάβουμε υπόψη τις έκδηλες ανισότητες έναντι των γυναικών που διατηρούνται στις σημερινές δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες. Και τούτο δείχνει ταυτόχρονα δύο πράγματα : πρώτον, ότι, για τον πρόσθετο αυτό λόγο, οι σημερινές δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής, δεν είναι δημοκρατικές, ούτε εξισωτικές• δεύτερον, ότι αναπόσπαστο στοιχείο του ριζικού και δημοκρατικού μετασχηματισμού αυτών των κοινωνιών πρέπει να είναι η κατάργηση όλων των ανισοτήτων έναντι των γυναικών, και κυρίως η εγκαθίδρυση της ισότητας και της ελευθερίας μεταξύ των δύο φύλων.

Στη διαμόρφωση των παραγόντων και των συγκυριών που μπορούν να οδηγήσουν τους ανθρώπους να διαμορφώσουν τη θέση της συνολικής αλλαγής της κοινωνίας στην οποία ζούν, και έτσι να επινοήσουν νέες αξίες και να δημιουργήσουν νέους θεσμούς, ο καθένας μας έχει σήμερα τη δυνατότητα να παίξει κάποιον ρόλο. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, ούτε είναι δυνατό να κάνουμε την ιστορική εμπειρία των επαναστάσεων θεωρία. Και μόνο έτσι γίνεται δυνατό να συλλογιστούμε ελεύθερα τι θα μπορούσε να σημαίνει σήμερα ο ριζικός και δημοκρατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας.

Με βάση τη συνοπτική αυτή ανάλυση, αντί να αναζητά τους «καλούς» και τους «κακούς», η επιδίωξη μιας δημοκρατικής πολιτικής σκέψης στις σημερινές συνθήκες έγκειται στο να αναζητά τα πραγματικά προβλήματα όλων των ανθρώπων, και σε όλες τις σφαίρες της ζωής τους. Οφείλει γι’ αυτό να θέτει στόχους οι οποίοι να αφορούν όλον σχεδόν τον πληθυσμό, εφόσον το ζητούμενο είναι ο μετασχηματισμός της κοινωνίας στο σύνολό της, και όχι η εναλλαγή των ρόλων. Αυτόν το χαρακτήρα έχουν τα δύο πρωταρχικά αιτήματα που προβάλλονται σε τούτο το κείμενο. Το αίτημα (ας το πούμε διαδικαστικό) να αποκτήσουν όλοι οι πολίτες, άνδρες και γυναίκες, το δικαίωμα απόφασης για όλα τα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν την παρούσα κοινωνία και την ίδια τη ζωή τους, συμπεριλαμβάνει τους πάντες και μπορεί να γίνει διεκδίκηση όλων. Το αίτημα ουσίας να τεθεί επί τάπητος το ζήτημα του κεντρικού και μοναδικού στόχου της παρούσας κοινωνίας, που είναι η ανάπτυξη, αφορά όλους και μπορεί να γίνει διεκδίκηση όλων. Γύρω από τα δύο αυτά ζητήματα περιστρέφονται τα ουσιαστικά προβλήματα των σημερινών κοινωνιών και της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών τους, αν την τομή την κάνουμε εκεί που πρέπει : υπέρ ή κατά των αξιών της υπάρχουσας κοινωνίας, που δεν έχουν πια νόημα, υπέρ ή κατά του αντιπροσωπευτικού καθεστώτος, που είναι αντιδημοκρατικό. Και μόνο αν τεθούν ξεκάθαρα, για να συζητηθούν δημοκρατικά, τα ζητήματα αυτά, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος της επινόησης νέων αξιών κοινωνικής ζωής και της δημιουργίας νέων θεσμών ρύθμισής της.

Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι κάποτε υπήρχε ιστορικά προνομιακό συλλογικό υποκείμενο του κοινωνικού μετασχηματισμού, η μεσσιανική εργατική τάξη, σήμερα δεν υπάρχει προνομιακό υποκείμενο για να οδηγήσει την ιστορία στον προορισμό της. Διότι η ιστορία δεν έχει προορισμό, θα τον δημιουργήσουν ενδεχομένως οι άνθρωποι. Και ο μόνος τρόπος να δημιουργηθούν πολλά συλλογικά υποκείμενα με στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό, και κυρίως να διαμορφωθεί η πολιτική συλλογικότητα που θα μπορούσε να τον πραγματοποιήσει, είναι να δοθεί το δικαίωμα της απόφασης σε όλους. Να υπευθυνοποιηθούν όλοι οι πολίτες. Αυτοί θα είναι το καθολικό και πολιτικό υποκείμενο για μια αυτόνομη κοινωνία. Οι αξίες και οι στόχοι της θα αποτελέσουν δικό τους έργο.

Στα πλαίσια αυτά, τίποτε δεν εμποδίζει να δημιουργήσουμε συλλογικότητες και, κυρίως, να αναπτυχθούν εδώ και τώρα συλλογικές πράξεις που θα μπορούσαν να παίξουν έναν ιδιαίτερο ρόλο στην επίτευξη των παραπάνω στόχων. Οι συλλογικότητες αυτές δεν έχουν κανένα ιστορικό προνόμιο, δεν αντλούν το κύρος τους από καμιά θεωρία, δεν θέλουν να καθοδηγήσουν κανέναν.

Έτσι, κατά βάση, δεν οφείλουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα : ποιο θα είναι το «συλλογικό υποκείμενο» της «επανάστασης», αλλά στο ερώτημα : τι θέλουμε να αλλάξουμε και προς ποια κατεύθυνση. Αποτελεί γι’ αυτό θεμελιώδη προϋπόθεση να καταγγελθούν σθεναρά όλες οι καθιερωμένες πολιτικές, και στην πραγματικότητα κομματικές, συλλογικότητες, οι οποίες εξαπατούν ηθελημένα ή αθέλητα και τον εαυτό τους και πάρα πολλούς άλλους. Δεν είναι δυνατό να εμφανίζονται ως δημοκρατικοί, άνθρωποι που δεν είναι, αφού δεν πιστεύουν στην πολιτική ισότητα όλων των συμπολιτών τους• ούτε ως προοδευτικοί, αυτοί που θα παλέψουν με όλα τα μέσα για να μην ανατραπεί η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Το ερώτημα είναι αμείλικτο : υπέρ ή κατά αυτής της κοινωνίας στο σύνολό της ; Κάθε άλλο ερώτημα αποτελεί υπεκφυγή.

Οι συλλογικότητες αυτές καλούνται πιο συγκεκριμένα να απαντήσουν : πρώτον, πιστεύουν στην απόλυτη πολιτική ισότητα των ανθρώπων ; Δεύτερον, τι θέση παίρνουν για τις αξίες : θρησκεία, οικογένεια, κρατική εκπαίδευση, εργασία, και πατρίδα ;

Ας θυμηθούμε ότι το κατεξοχήν αντιδραστικό τρίπτυχο είναι : Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια, και ότι το γαλλικό δικτατορικό καθεστώς της συνεργασίας με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής, που επιβλήθηκε το 1940 ως «εθνική επανάσταση», ανακήρυξε ως υπέρτατες αξίες την Εργασία, την Οικογένεια και την Πατρίδα. Μου δίνεται εδώ η ευκαιρία να διευκρινίσω ότι σε τούτο το κείμενο δεν θίγω το ζήτημα του Κράτους-έθνους, διότι, στην προοπτική του ριζικού και δημοκρατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, τούτο απαιτεί μια ιδιαίτερη και μεγάλη ανάλυση η οποία να συμπεριλαμβάνει και τη σημερινή χαοτική κατάσταση των διεθνών σχέσεων. Προϋποθέτω ότι μια αυτόνομη κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων είναι σήμερα δυνατή στα πλαίσια μιας ευρωπαϊκής χώρας όπως η Ελλάδα. Σε κάθε περίπτωση, μια δημοκρατική κοινωνία μπορεί να λύσει το πρόβλημα της αυτοκυβέρνησής της χωρίς να είναι αναγκαίος ο θεσμός του Κράτους. Και μια αυτόνομη κοινωνία θα μπορούσε να θεσμιστεί, όχι ως κοινωνία των Ελλήνων, αλλά ως κοινωνία των πολιτών της, η απόλυτη πολιτική ισότητα των οποίων αφήνει πίσω της, χωρίς να καταργεί, κάθε άλλη διαφορά• αρκεί κάθε πολίτης να εστερνιστεί τη βαθιά αληθινή ρήση του Μοντεσκιέ : «Είμαι πρώτα απ’ όλα άνθρωπος, και δεν είμαι Γάλλος παρά μόνο κατά τύχη.»

Οι καθιερωμένες κομματικές συλλογικότητες καλούνται επίσης να απαντήσουν : θέλουν μια κοινωνία χωρίς θρησκεία, χωρίς καταπιεστικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, χωρίς θεσμισμένη γνώση, χωρίς η βιοποριστική εργασία να είναι η κύρια απασχόληση των ανθρώπων ; Εξάλλου, τι γνώμη έχουν για τη φιλία και τον έρωτα ; Επαναλαμβάνω ότι κάθε μετατόπιση της συζήτησης από αυτό το πεδίο αποτελεί υπεκφυγή.

Το χωρίς όμως δεν φτάνει, διότι δηλώνει μόνο το κατά. Χρειάζονται απαραιτήτως θετικοί στόχοι οι οποίοι να εντάσσονται στο γενικό ιδανικό μιας αυτόνομης κοινωνίας ελεύθερων ανθρώπων, μέσα στην οποία τα άτομα (άνδρες, γυναίκες, νέοι, και παιδιά) ζουν έχοντας σχέσεις χειραφέτησης, μορφώνονται, καλλιεργούνται και δημιουργούν ελεύθερα, ασχολούνται με τα κοινά τους προβλήματα και τα κοινά πράγματα γενικά. Άτομα που αποδέχονται αυτούς τους γενικούς στόχους υπάρχουν σήμερα. Αλλά κυρίως, ως προς αυτούς τους στόχους, είναι δυνατό να διαμορφωθούν πολλά συλλογικά υποκείμενα σε μια πορεία συζήτησης και ανοικτής αμφισβήτησης των παραδοσιακών και ξεφτισμένων αξιών : θρησκεία, οικογένεια, κρατική εκπαίδευση, εργασία, και των αντίστοιχων θεσμών. Ανθρώπους, που αμφισβητούν σήμερα αυτές τις αξίες, θα βρούμε παντού, και αυτοί δεν έχουν απολύτως καμιά σχέση με τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα ή τη θέση στην παραγωγή, το οικονομικό, μορφωτικό, κλπ., επίπεδο. Αν μας ανταπαντήσουν ότι οι άνθρωποι αυτοί σήμερα είναι λίγοι, ας τους προκαλέσουμε να θέσουν υπό συζήτηση, εξασφαλίζοντας τους όρους της ελευθερίας της, τα ζητήματα αυτά, όχι τόσο για να αποδειχθεί ότι είναι πολλοί, όσο διότι αυτό απαιτεί η δημοκρατία. Τότε μπορούμε να έχουμε μια απάντηση σε κάτι στο οποίο η κοινωνία και οι δεινοί άνθρωποι που την αποτελούν έχουν ώς ένα βαθμό απαντήσει, το μαρτυρά η δεινή κρίση των αξιών και των θεσμών αυτής της κοινωνίας. Προπαντός τότε μπορούμε να έχουμε απαντήσεις, άγνωστες για μας σήμερα, στα ερωτήματα που θέτει η εκ βάθρων αναδιοργάνωση και αναδιάρθρωση της σημερινής κοινωνίας. Ο ριζικός και δημοκρατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας θα είναι έργο πολλών συλλογικών υποκειμένων των οποίων η πολιτική δημιουργικότητα και φαντασία δεν μπορεί να ενταχθεί σε κανένα προκαθορισμένο σχέδιο. Η πολιτική σύνθεση των προτάσεών τους θα γίνεται κάθε φορά με απόλυτα δημοκρατικό τρόπο.

                   Νίκος Ηλιόπουλος