Οι «αγορές» αντιδρούν με τρόπο ακατανίκητο. Φαίνεται να θέλουν να διαπαιδαγωγήσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς στο πως τους επιτρέπεται να ψηφίζουν. Έτσι διαμόρφωσαν μια ατμόσφαιρα ότι το ευρώ θα διαλυόταν αν κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές στην Ελλάδα. Αντίθετα επικράτησε ανακούφιση, επειδή μπροστά πέρασε η Ν.Δημοκρατία.
Αυτή η «κατανομή» συμπάθειας φαίνεται να «επιβεβαιώνει την υποψία»: οι επενδυτές στηρίζουν πάντα τους συντηρητικούς και προωθούν νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Και όμως, τόσο απλός δεν είναι ο κόσμος της χρηματικής οικονομίας. Φαίνεται στο παράδειγμα της Γαλλίας. Εδώ έγιναν επίσης εκλογές την Κυριακή και τα αποτελέσματα θα έπρεπε να πονέσουν κάθε «επενδυτή». Διότι ο σοσιαλιστής Ολάντ κατέχει πλέον την πλειοψηφία και στο γαλλικό κοινοβούλιο.
Αλλά τι συνέβη στις «αγορές»; Τίποτα! Οι Γάλλοι πληρώνουν σε αυτή τη συγκυρία για τα 10ετή κρατικά τους ομόλογα μόνο 2,6% επιτόκιο. Αυτό είναι ένα ρεκόρ χαμηλού επιτοκίου για τη Γαλλία. Είναι φανερό ότι ο Ολάντ δεν φοβίζει τους κεφαλαιούχους, παρόλο που αμφισβητεί την πολιτική λιτότητας της Μέρκελ και απαιτεί προγράμματα ανάπτυξης για την Ευρώπη.
Αντίθετα οι «αγορές» τιμωρούν την Ισπανία και την Ιταλία. Αυτές πρέπει να πληρώνουν πολύ υψηλά επιτόκια, αν και έχουν συντηρητικέ κυβερνήσεις.
Και οι δύο χώρες «υποβαθμίζονται» συνεχώς από τους «οίκους αξιολόγησης». Αυτό δεν είναι τυχαίο! Οι «επενδυτές» ξέρουν καλά ότι η «σκληρή λιτότητα» βαθαίνει την ύφεση και μειώνει την πιθανότητα να αποπληρωθούν τα χρέη. Έτσι «αποσύρουν» τις επενδύσεις τους από αυτές τις χώρες.
Πολλοί πολιτικοί ατενίζουν με δέος προς τις «αγορές», όμως και αυτές διακατέχονται επίσης από πανικό. Οι «επενδυτές» αυτού του πλανήτη περιμένουν με αγωνία την εφαρμογή μιας «σοσιαλδημοκρατικής» στρατηγικής στα πλαίσια της Ευρωζώνης. «Ανάκαμψη» μέσω κρατικών επενδύσεων και αύξηση της κατανάλωσης. Περιμένουν «ευρωομόλογα» και «ανάπτυξη». Ευχαρίστως να χρηματοδοτήσουν μια αύξηση του δανεισμού των κρατών της ευρωζώνης(με αυξημένα επιτόκια βεβαίως, βεβαίως), αρκεί να έχουν σαν σιγουριά και υποθήκη την «ανάκαμψη» των οικονομιών της.
Αυτή η σύμπτωση των ενδιαφερόντων των επενδυτών και των «αριστερών» τύπου Ολάντ, έχουν μια πολύ προφανή αιτία: οι «επενδυτές» φοβούνται για τα κέρδη τους, δεν θέλουν ένα κραχ της ευρωζώνης(εκτός από κάποιους που έχουν επενδύσει ακριβώς σε αυτό). Προς αυτό το κραχ όμως οδηγούν τα πράγματα οι συντηρητικοί νεοφιλελεύθεροι, αν εξακολουθήσουν να ποντάρουν στην καθαρή λιτότητα. Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική έχει «φρακάρει» τουλάχιστον στην ευρωζώνη.
Το αξεπέραστο όμως πρόβλημα που θα έχουν στη συνέχεια μπροστά τους θα είναι το μεγάλωμα της χρηματοπιστωτικής φούσκας σε παγκόσμιο επίπεδο καθώς και ότι δε μπορεί να έχουμε «αέναη ανάπτυξη» σε ένα πεπερασμένο πλανήτη. Μπορεί για το ξεπέρασμα της κρίσης της ευρωζώνης να ποντάρουν προσωρινά στην «σοσιαλδημοκρατική» στρατηγική, αλλά στο μέλλον και αυτή η στρατηγική θα «φρακάρει» στα οικολογικά όρια, και τα τοπικά και τα πλανητικά.
Αυτή η «κατανομή» συμπάθειας φαίνεται να «επιβεβαιώνει την υποψία»: οι επενδυτές στηρίζουν πάντα τους συντηρητικούς και προωθούν νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Και όμως, τόσο απλός δεν είναι ο κόσμος της χρηματικής οικονομίας. Φαίνεται στο παράδειγμα της Γαλλίας. Εδώ έγιναν επίσης εκλογές την Κυριακή και τα αποτελέσματα θα έπρεπε να πονέσουν κάθε «επενδυτή». Διότι ο σοσιαλιστής Ολάντ κατέχει πλέον την πλειοψηφία και στο γαλλικό κοινοβούλιο.
Αλλά τι συνέβη στις «αγορές»; Τίποτα! Οι Γάλλοι πληρώνουν σε αυτή τη συγκυρία για τα 10ετή κρατικά τους ομόλογα μόνο 2,6% επιτόκιο. Αυτό είναι ένα ρεκόρ χαμηλού επιτοκίου για τη Γαλλία. Είναι φανερό ότι ο Ολάντ δεν φοβίζει τους κεφαλαιούχους, παρόλο που αμφισβητεί την πολιτική λιτότητας της Μέρκελ και απαιτεί προγράμματα ανάπτυξης για την Ευρώπη.
Αντίθετα οι «αγορές» τιμωρούν την Ισπανία και την Ιταλία. Αυτές πρέπει να πληρώνουν πολύ υψηλά επιτόκια, αν και έχουν συντηρητικέ κυβερνήσεις.
Και οι δύο χώρες «υποβαθμίζονται» συνεχώς από τους «οίκους αξιολόγησης». Αυτό δεν είναι τυχαίο! Οι «επενδυτές» ξέρουν καλά ότι η «σκληρή λιτότητα» βαθαίνει την ύφεση και μειώνει την πιθανότητα να αποπληρωθούν τα χρέη. Έτσι «αποσύρουν» τις επενδύσεις τους από αυτές τις χώρες.
Πολλοί πολιτικοί ατενίζουν με δέος προς τις «αγορές», όμως και αυτές διακατέχονται επίσης από πανικό. Οι «επενδυτές» αυτού του πλανήτη περιμένουν με αγωνία την εφαρμογή μιας «σοσιαλδημοκρατικής» στρατηγικής στα πλαίσια της Ευρωζώνης. «Ανάκαμψη» μέσω κρατικών επενδύσεων και αύξηση της κατανάλωσης. Περιμένουν «ευρωομόλογα» και «ανάπτυξη». Ευχαρίστως να χρηματοδοτήσουν μια αύξηση του δανεισμού των κρατών της ευρωζώνης(με αυξημένα επιτόκια βεβαίως, βεβαίως), αρκεί να έχουν σαν σιγουριά και υποθήκη την «ανάκαμψη» των οικονομιών της.
Αυτή η σύμπτωση των ενδιαφερόντων των επενδυτών και των «αριστερών» τύπου Ολάντ, έχουν μια πολύ προφανή αιτία: οι «επενδυτές» φοβούνται για τα κέρδη τους, δεν θέλουν ένα κραχ της ευρωζώνης(εκτός από κάποιους που έχουν επενδύσει ακριβώς σε αυτό). Προς αυτό το κραχ όμως οδηγούν τα πράγματα οι συντηρητικοί νεοφιλελεύθεροι, αν εξακολουθήσουν να ποντάρουν στην καθαρή λιτότητα. Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική έχει «φρακάρει» τουλάχιστον στην ευρωζώνη.
Το αξεπέραστο όμως πρόβλημα που θα έχουν στη συνέχεια μπροστά τους θα είναι το μεγάλωμα της χρηματοπιστωτικής φούσκας σε παγκόσμιο επίπεδο καθώς και ότι δε μπορεί να έχουμε «αέναη ανάπτυξη» σε ένα πεπερασμένο πλανήτη. Μπορεί για το ξεπέρασμα της κρίσης της ευρωζώνης να ποντάρουν προσωρινά στην «σοσιαλδημοκρατική» στρατηγική, αλλά στο μέλλον και αυτή η στρατηγική θα «φρακάρει» στα οικολογικά όρια, και τα τοπικά και τα πλανητικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου