Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Κοινωνικοποίηση: Η διέξοδος από τις συμπληγάδες του κρατισμού και της ιδιωτικοποίησης.


Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι εδώ ο κόσμος καίγεται και ο Κολέμπας με το Γιόκαρη ασχολούνται με την οικολογία την ενέργεια τα φωτοβολταϊκά και τις ανεμογεννήτριες.

Και όμως οι συγγραφείς βρίσκουν τον τρόπο να συνδέσουν τα βατ όχι μόνο με την ελληνική αλλά και με την παγκόσμια οικονομική κρίση θεωρώντας την ως το αδιέξοδο ενός υπερκαταναλωτικού και ενεργοβόρου μοντέλου για κράτη, επιχειρήσεις και νοικοκυριά.

Είναι το αδιέξοδο που προκαλείται από την κυριαρχία της οικονομίας πάνω στην κοινωνία, είναι το αδιέξοδο που προκαλεί η επιδίωξη του μεγαλύτερου οικονομικού κέρδους ανεξαρτήτως κοινωνικού και περιβαλλοντικού κόστους.

Η σύνδεση, ωστόσο, που επιχειρείται στο βιβλίο ανάμεσα στην ενέργεια και την οικονομική κρίση, δεν έχει να κάνει τόσο με την εξέταση των αιτιών και των χαρακτηριστικών της κρίσης όσο με την ανάδειξη εναλλακτικών τρόπων ώστε να διαμορφωθούν ευνοϊκές συνθήκες για εναλλακτικές προς τον καπιταλισμό προτάσεις.

Η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια τέτοια πρόταση αλλά κυρίως μια πρακτική.

Στο πλαίσιο αυτό θα κάνω κάποιες επισημάνσεις που νομίζω ότι έχουν σημασία για την διαμόρφωση ευνοϊκών συνθηκών για μετακαπιταλιστικές και αυτόνομες κοινωνίες.
Οι δημιουργικές αντιστάσεις, η σημασία του πράττειν, το πέρασμα από την κριτική και την άρνηση στην δημιουργία
• Η μικρή κλίμακα και η δημιουργία συλλογικών αγαθών
• Η σύνδεση του τοπικού με το παγκόσμιο
• Η Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία ως «κυβερνητικό» πρόγραμμα.


Οι δημιουργικές αντιστάσεις, η σημασία του πράττειν, το πέρασμα από την κριτική και την άρνηση στην δημιουργία

Το κίνημα των πλατειών ανέδειξε σε βασικό αίτημα την άμεση δημοκρατία και αυτό γιατί όλο και περισσότερο γίνεται φανερό ότι την κοινωνία που οραματίζεσαι δεν μπορεί να την δημιουργήσει κανένας άλλος πέρα από εσένα και την συμμετοχή σου σε συλλογικές διαδικασίες.

Η άλλη κοινωνία δεν είναι ένα ακόμη προϊόν προς κατανάλωση αλλά δημιουργία μιας άλλης καθημερινότητας. Η δημιουργία μιας νέας καθημερινότητας, σημαίνει δημιουργία όλων εκείνων των στοιχείων που την συνθέτουν, βασισμένων όμως στις νέες αξίες και στις νέες ανάγκες. Βασισμένες σε σχέσεις ισοτιμίας, συνεργασίας, μοιράσματος, αυτονομίας.


Η καλλιέργεια άλλων σχέσεων παραγωγής, διακίνησης και κατανάλωσης προϊόντων και υπηρεσιών είναι το βήμα μετά την άρνηση του κυρίαρχου τρόπου παραγωγής.
Η ανάπτυξη συνεργατικών και αλληλέγγυων σχέσεων είναι η απάντηση στον ανταγωνισμό.
Η ανάπτυξη αμεσοδημοκρατικών θεσμών είναι το επόμενο βήμα μετά την άρνηση των θεσμών αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Η δημιουργία και δοκιμασία στην πράξη αμεσοδημοκρατικών θεσμών, εναλλακτικών τρόπων παραγωγής, κοινωνικών σχέσεων δίνει την δυνατότητα να επισημανθούν θεωρητικές αστοχίες, να αναστοχαστούμε, να μπουν καινούργια ερωτήματα, αλλά πάνω από όλα δίνεται η δυνατότητα να αποδειχτούν εφικτές/βιώσιμες προτάσεις που μέχρι τώρα χαρακτηρίζονται και απαξιώνονται ως ουτοπικές.

Η παραγωγή, διάθεση και κατανάλωση ενέργειας στις σύγχρονες κοινωνίες είναι βασική ανάγκη και στοιχείο που θα καθορίσει την άλλη κοινωνία, την άλλη καθημερινότητα. Γιαυτό και είναι πολύ σημαντικό το βιβλίο.
Ένα θέμα, μια δραστηριότητα που την έχουμε εκχωρήσει είτε στις εταιρείες είτε στο κράτος ο Κολέμπας και ο Γιόκαρης τολμούν να το ανιχνεύσουν και να θέσουν τις βάσεις για το πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε. Και αυτό όχι όταν θα πάρουμε την εξουσία αλλά από σήμερα.

Ανάμεσα στον οικονομικό φιλελευθερισμό που καταστρέφει την κοινωνία και την φύση και τον αποτυχημένο κρατισμό του κεντρικού σχεδιασμού, ας επιχειρήσουμε την οικονομία των κοινωνιών.

Η μικρή κλίμακα και η δημιουργία συλλογικών αγαθών

Ένα ζήτημα που προκύπτει από την εμπειρία της «παγκοσμιοποίησης» είναι το επίπεδο, η κλίμακα, που το ατομικό και συλλογικό πράττειν μπορεί να δημιουργήσει καθημερινότητες με χαρακτηριστικά αυτοοργάνωσης, αμεσοδημοκρατίας, ισοτιμίας.
Για να διαθέτουμε την επιλογή των πολλών και φτηνών προϊόντων χρειάζονται τεράστιες ποσότητες πρώτων υλών και ενέργειας, μεγάλες παραγωγικές μονάδες, μεγάλα δίκτυα μεταφοράς και διάθεσης εμπορευμάτων.
Είναι αναγκαίες εκείνες οι απρόσωπες μονάδες παραγωγής που ο δημιουργός/παραγωγός χάνει την σχέση του με το έργο/προϊόν του. Χρειάζονται οι μεγάλες μονοκαλλιεργιτικές εκτάσεις, όπου ένα πελώριο μεταφορικό μέσω χρησιμοποιώντας τους μεγάλους και ταχείς δρόμους, θα μετατρέψει την παραγωγή σε εμπόρευμα. Χρειάζονται οι παγκοσμιοποιημένες και «ελεύθερες» αγορές όπου οι μάνατζερς και οι διευθυντές θα αγοράσουν φτηνά τα δημητριακά από την Αφρική για να τα πουλήσουν πανάκριβα, ως κορνφλέιξ, στην Ευρώπη.
Είναι δυνατόν να θέλουμε να αγοράζουμε φτηνά προϊόντα και ο εργάτης/δούλος των πλωτών βιομηχανιών να πληρώνεται «δίκαια»; Είναι δυνατόν να μην χρειάζεται μεσάζοντας όταν μεγαλώνει το κενό ανάμεσα στον δημιουργό/παραγωγό και τον χρήστη/καταναλωτή; Είναι δυνατόν να αναστρέψεις την πορεία καταστροφής/λεηλασίας της φύσης καταναλώνοντας όλο και μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας;

Το κίνημα της αποανάπτυξης, δείχνει μια διέξοδο από τις αντιφάσεις. Όσο η κλίμακα μικραίνει τόσο ευνοούνται οι άμεσες και ισότιμες σχέσεις. Όσο η κλίμακα μεγαλώνει τόσο αναπτύσσονται οι ενδιάμεσοι και η γραφειοκρατία.
Η αποτελεσματικότητα στην προστασία του περιβάλλοντος, στην εξοικονόμηση συλλογικών και μη ανανεώσιμων αγαθών, στη μη εκμετάλλευση, στην ισοτιμία των σχέσεων δεν βρίσκεται στην παγκόσμια κλίμακα και στον ανταγωνισμό αλλά σε μικρότερες κλίμακες και στην αλληλεγγύη, στην αλληλοϋποστήριξη, στον συνεργατισμό.
Αν η ανάπτυξη δείχνει να είναι ερώτημα επιβίωσης για την κυρίαρχη ιδεολογία, η αλλαγή κλίμακας δείχνει να είναι αναγκαία για τα κοινωνικά κινήματα.
Πως η τοπικοποίηση της παραγωγής και της διάθεσης προϊόντων βρίσκει εφαρμογή στον τρόπο με τον οποίο οι συγγραφείς του βιβλίου εξετάζουν την κοινωνικοποίηση της ενέργειας;
Γεγονός είναι ότι η παραγωγή ενέργειας χρειάζεται τις περισσότερες φορές δίκτυα μεγαλύτερα από τα όρια μεμονωμένων κοινοτήτων και πόλεων. Ωστόσο, τόσο οι κοινότητες όσο και η δημιουργία εταιρειών λαϊκής βάσης μπορεί να είναι εργαλεία για να ασκείται ο κοινωνικός έλεγχος.

Η τοπικοκοποήση των κοινωνικών αναγκών συμπληρώνεται από την κοινωνικοποίηση της δημιουργίας, της ευθύνης, των αγαθών. Είναι τα συλλογικά αγαθά, προσβάσιμα σε όλους, παραγόμενα αν είναι δυνατόν σε τοπική κλίμακα, που οφείλουμε να δημιουργήσουμε.

Η σύνθεση του τοπικού με το παγκόσμιο

Ένα θέμα που προκύπτει συζητώντας για τις δημιουργικές αντιστάσεις, που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια, είναι κατά ποιο τρόπο αυτά τα εγχειρήματα μπορούν να συνθέσουν εκδοχές κοινωνικής οργάνωσης. Πως δηλαδή το τοπικό θα συνδιαλέγεται με το παγκόσμιο, πως το ατομικό θα διατηρεί την υπόσταση του στο κοινωνικό, πως θα περάσουμε από το μερικό στο συνολικό

Τα κοινωνικά σύνολα, οι κοινωνικές συσσωματώσεις, διαθέτουν πολυποίκιλους δεσμούς σε πολυποίκιλες ισορροπίες. Οι σχέσεις είναι και οριζόντιες και κάθετες και πολυεπίπεδες.
Άλλη είναι η κλίμακα για την διακίνηση τοπικών προϊόντων και άλλη για την παγκόσμια διακίνηση πρώτων υλών. Η πιθανώς αναγκαία πιστοποίηση για την διακίνηση ενός προϊόντος στην παγκόσμια κλίμακα δημιουργεί γραφειοκρατία και κόστος στην τοπική αγορά.
Η αναγκαιότητα της διαφορετικότητας που καλλιεργείται μέσω του παγκόσμιου ιντερνετικού δικτύου δεν ευνοείται στα περιορισμένα όρια μιας τοπικής κοινωνίας.
Δεν μπορεί στο Μεξικό να αναγνωρίζεται ένα νόμισμα που χρησιμοποιείται μόνο στην Σύρο. Δεν μπορεί όλες οι υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο να παρέχονται μέσω τράπεζας χρόνου. Δεν μπορείς επ’ άπειρον να ανταλλάσεις ρούχα, κάποια στιγμή θα φθαρούν. Τα βότανα δεν γιατρεύουν τα πάντα. Δεν μπορεί να διαβουλεύονται με τον ίδιο τρόπο 1.000 άτομα και 1.000.000.

Η δημιουργία μιας κοινωνίας, όπου ικανοποιούνται οι ατομικές και συλλογικές ανάγκες, λαμβάνεται υπόψη το κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος και ταυτόχρονα είναι εφικτός ο κοινωνικός έλεγχος, το δικαίωμα στην διαφορά, η ισοτιμία των συμμετεχόντων είναι μια συνεχής διαδικασία.

Η αναζήτηση αυτής της «ισορροπίας» είναι από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας.

Η Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία ως «κυβερνητικό» πρόγραμμα

Το ζήτημα που προκύπτει κάθε φορά που μια νέα ματιά/προσέγγιση αναζητά την «ιδεατή κοινωνία» είναι η αναγωγή της σε καθολική πρόταση. Η κάθε θεωρία προσλαμβάνεται ως πασπαρτού ικανό να ανοίξει όλες τις πόρτες.
Η ομοιομορφία της κλειδαριάς/του ερωτήματος θεωρείται δεδομένη. Τα υποκείμενα χάνουν την ιδιαιτερότητά τους και το διαφορετικό συνθλίβεται στην βαρβαρότητα της ομοιογένειας.
Το ζήτημα δεν είναι να βρεθεί ο γενικός κανόνας που θα εφαρμοστεί παντού, αλλά ο τρόπος με τον οποίο θα συνδεθούν τα επιμέρους. Και αυτό για έναν επιπλέον λόγο. Όσο τα διάφορα εγχειρήματα δεν συνδέονται μεταξύ τους, τόσο πιο ευάλωτα είναι στην αφομοίωση και στο life style.

Επιδιωκόμενο λοιπόν είναι η σύνδεση αυτοοργανομένων κοινοτήτων σε διάφορες κλίμακες οι οποίες μοιράζονται κοινές αξίες. Η κάθε κοινότητα αποδέχεται και αναγνωρίζει την διαφορετικότητα της άλλης δίχως να θέλει να επιβάλει τα χαρακτηριστικά της.
Είναι ένα δίκτυο με χαρακτηριστικά των κοινοτήτων που θα συνδεθούν και θα δημιουργήσουν την άλλη κοινωνία.

Η άλλη κοινωνία δεν είναι ένα προϊόν που μπορούμε να αγοράσουμε από τα σούπερ μάρκετ. Δεν είναι ένα έτοιμο κοστούμι. Πρέπει να την καλλιεργήσουμε και μάλιστα εμείς οι ίδιοι.
Η μετάβαση στην Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία είναι μια αργή διαδικασία, μια διαρκής επανάσταση που απαιτεί να γκρεμίσουμε πρώτα μέσα μας τις αξίες της κυρίαρχης ιδεολογίας, να συγκρουστούμε με την ιδεολογία του κέρδους, να φύγουμε από το φαντασιακό της ανάπτυξης και της κυριαρχίας και να δούμε την ομορφιά στην διαφορετικότητα, αλλά και την αποτελεσματικότητα της συνεργασίας και της κοινότητας. Είναι μια διαδικασία συμφιλίωσης με την φύση.

Η Τοπικοποίηση της παραγωγής, λοιπόν, και η κοινωνικοποίηση των αγαθών θα μπορούσε να είναι η απάντηση όχι στην κρίση αλλά στην υπέρβαση της καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας.


Ηρακλής Παναγούλης

Νέα ιστοσελίδα www.tradeordonate.com η οποία αφορά σε ανταλλαγές αντικειμένων ή υπηρεσιών χωρίς χρήματα

θα ήθελα να σας ενημερώσω για την ιστοσελίδα www.tradeordonate.com η οποία αφορά σε ανταλλαγές αντικειμένων ή υπηρεσιών χωρίς χρήματα καθώς και σε δωρεές σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Θεωρώ ότι θα φανεί πολύ χρήσιμη σε αυτές τις δύσκολα οικονομικά εποχές. Επισυνάπτω ένα μικρό κείμενο για την υλοποίηση της ιστοσελίδας και τις βασικές της λειτουργίες. Αν θεωρείτε την ιστοσελίδα μας χρήσιμη κοινοποιήστε την στον ιστότοπο σας. Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων και μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου για οποιαδήποτε διευκρίνιση.


Με εκτίμηση

Αχτίδα Μαγκριώτη

Η ιδέα για το http://www.tradeordonate.com/ ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2011 από μια φίλη, την Αχτίδα Μαγκριώτη. Αισθανθήκαμε πως κάτι παραπάνω πρέπει να γίνει, κάπως πρέπει να βοηθήσουμε τον κόσμο, τους εαυτούς μας, το περιβάλλον. Βιώνουμε την κρίση έντονα, όπως ο περισσότερος κόσμος και σκεφτήκαμε πως η αλληλεγγύη μπορεί να βοηθήσει. Μόνο αν γίνουμε ξανά άνθρωποι, να προσφέρουμε χωρίς να περιμένουμε να λάβουμε και να νοιαζόμαστε για τους γύρω μας, μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Να χτίσουμε μια πιο ειλικρινή σχέση μεταξύ μας.


Έγιναν οι πρώτες συζητήσεις και το Δεκέμβριο του 2011, αποφασίσαμε πως ήρθε η ώρα. Είπαμε να το κάνουμε οι 2 μας, χωρίς κανένας μας να έχει πρότερη σχετική εμπειρία. Μας πήρε 4 περίπου μήνες και τον Απρίλιο το site βγήκε ζωντανά. Ψάξαμε αντίστοιχες υλοποιήσεις και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έτσι δημιουργήσαμε κάτι που θεωρήσαμε πως έλειπε, ένα site με κοινωνικό χαρακτήρα, που να απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο τους Έλληνες και που πρώτο του μέλημα είναι το να δώσεις και όχι να πάρεις.

Λειτουργεί προς το παρόν σε δύο γλώσσες (Ελληνικά και Αγγλικά) με πρόβλεψη να ενσωματωθούν και άλλες γλώσσες. Στο www.tradeordonate.com κάποιος μπορεί να ανταλλάξει δωρεάν αντικείμενα και υπηρεσίες με άλλους χρήστες απ’ όλο τον κόσμο ή να δωρίσει σε φιλανθρωπικά ιδρύματα (ΜΚΟ). Ο χρήστης μετά την εγγραφή μπορεί να αρχίσει να καταχωρεί τις ανταλλαγές και τις δωρεές του δημιουργώντας έτσι και το προφίλ του, καθώς και να αναζητήσει αντικείμενα και υπηρεσίες από άλλους. Δεν υπάρχει η έννοια της ανταλλακτικής μονάδας. Η ανταλλαγή μοιάζει πιο πολύ με την ανταλλαγή του χωριού, όπου η γειτονιά έδινε και έπαιρνε ότι μπορούσε. Έδινες αυγά, έπαιρνες πορτοκάλια. Δεν είχε σημασία πόσα ή τι. Τη μια φορά δίνεις εσύ περισσότερα, την άλλη λιγότερα. Η ισορροπία και η αλληλεγγύη ήταν κάτι έμφυτο. Αυτό θέλουμε και εδώ να πετύχουμε. Ήδη έχουν γίνει ανταλλαγές π.χ. ενός Smartphone με ένα ζευγάρι ηχεία υπολογιστή. Ο καθένας έδωσε αυτό που του περίσσευε και οι δύο έμειναν ευχαριστημένοι και γιατί πήραν αυτό που ήθελαν, αλλά πιο πολύ γιατί προσέφεραν. Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι είναι η ανταλλαγή και δωρεά υπηρεσιών. Κάποιος π.χ. μπορεί να προσφέρει μαθήματα φυσικής και σε αντάλλαγμα να ζητήσει μαθήματα κιθάρας. Ή να προσφέρει συμβουλευτικές υπηρεσίες σε κάποιον σύλλογο (αρχιτεκτονική μελέτη για ανακαίνιση κτιρίων, ψυχολογική υποστήριξη σε παιδιά κ.ο.κ).

Εκτός των άλλων η ανταλλαγή ειδών αποτελεί και κρίκο στην αλυσίδα της ανακύκλωσης. Γιατί να διαβάζουμε ένα βιβλίο και αυτό μετά να παραμένει στο ράφι μιας βιβλιοθήκης αιώνια; Γιατί να μην το διαβάσουν όσοι περισσότεροι μπορούν; Γιατί τα παιχνίδια των παιδιών μας να χρησιμοποιούνται για λίγες μόνο μέρες και να μην τα χαίρονται και άλλα παιδιά; Γιατί τα ρουχαλάκια και τα παπούτσια τους να τα φοράνε μόνο για 1-2 μήνες και να μην τα φορέσουν και άλλα παιδιά που τα έχουν ανάγκη;

Τέλος, προσπαθούμε να κάνουμε τον κόσμο να ζήσει και πάλι κοινωνικά. Να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι για να μπορούμε να αξιώνουμε από τους άλλους να αλλάξουν. Να δείξουμε εμείς -η γενιά μας- ότι υπάρχουν τρόποι να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον στις πράξεις και όχι στα λόγια. Μέσα στο www.tradeordonate.com υπάρχει μια μικρή πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης για να εξυπηρετήσει καλύτερα τους σκοπούς του site. Βλέπεις το προφίλ κάθε χρήστη, το «βαθμό» που έχει πάρει από άλλους χρήστες, όλες τις ανταλλαγές και δωρεές του και τα αντικείμενα που επιθυμεί. Μπορείς να γράψεις στον τοίχο του, να του στείλεις προσωπικό μήνυμα ή e-mail και να του στείλεις αίτημα φιλίας.

Αν σας αρέσει η προσπάθεια μας γίνετε και εσείς μέλη. Ακολουθήστε μας στο Twitter http://twitter.com/#!/TradeOrDonate και γίνετε φίλοι μας στο Facebook http://www.facebook.com/TradeOrDonate. Σας περιμένουμε.

Δώρος Αντωνιάδης




Κωνσταντίνος Δ. Καραβίδας: Με ακούτε τι λέω;

Με ακούτε τι λέω ή θέλετε να σας το επαναλάβω; λέω ότι ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός, ως φαινόμενα ιστορικά, θα περάσουν και ότι ο κοινοτισμός, ως δεδομένο ζωικό, θά επιβίωση αυτών", Κωνσταντίνος. Δ. Καραβίδας: *Σοσιαλισμός και κοινοτισμός (1930) σελ 60.


Πράγματι — ο Οικονομικός Ρεζιοναλισμός1, ο εκ μονίμων γεωοικονομικών λόγων επιχωριάζων εν τω ημετέρω πολυπτυχωμένω ξηροθερμικώ και δυσκόλω τόπω, καθορίζεται—εν συνδυασμώ και με τον μικροαστικόν χαρακτήρα της οικονομίας μας και με την κοινοτικήν οργάνωσιν αυτής, από ουσιώδη και εκδηλότατα δεδομένα.

Έν εξ αυτών είνε το ότι όλα σχεδόν τα χωρικά μας προϊόντα είνε φύσει—και δη χωρίς την απαίτησιν μεγάλων χρηματικών κεφαλαίων—επιδεκτικά μίας πλήρως και εν αυτώ τούτω τω τόπω της παραγωγής των αποσυγκεντρωμένης βιοτεχνικής και βιομηχανικής επεξεργασίας, έτι δε και αυτής της εμπορικής εκμεταλλεύσεως• —πράγμα, το οποίον, εάν συνδυαστή και με την προσφυά εις τας επιδόσεις ταύτας οργάνωσιν της κοινοπραξίας και με τον εξαγνισμόν της πίστεως κάτω από ευθείας και αυστηράς κυρώσεις άρα και τόκους χαμηλούς εν ταις ρεζιοναλιστικαίς τραπέζαις—είνε πρόδηλον, ότι θέλει φέρει εις την ανάλογον εντός του ιδίου τόπου αύξησιν της ζητήσεως εργασίας και του οικονομικού εν γένει χώρου εις κάθε τοπικήν περιοχήν, οπού φυσικά και πληθυσμός πολλαπλάσιος θα δύναται να συγκρατηθή τότε.

Τοιαύτα προϊόντα είνε το μαλλί δια την υφαντικήν, το γάλα δια την τυροκομίαν, η ελαία δια την τυποποίησιν καρπού και λαδιού, η άμπελος δια τον τύπον οίνου και δια το οινόπνευμα, τα φρούτα δια την κονσερβικήν, η μικρές θάλασσες δια την ψαρικήν, το μάρμαρο δια την γλυπτικήν κλπ.

Εκτός δε αυτής της ευχέρειας προς ρεζιοναλιστικήν συγκέντρωσιν, της σχετικής με την επεξεργασίαν των προϊόντων— εις την κατά χωράν σύνθεσιν φέρει και αυτή αύτη η διδομένη εν εκάστω περιοχή τοπική βάσις της παραγωγής των προϊόντων τούτων, όπου και εν τη μικρότερα εδαφική πτυχή εύρηται ένας πολύ πιο πυκνότερος και σχεδόν κατά βήμα διαφορισμός και εδαφών και κλίματος και καλλιεργειών και επιδόσεων, εις τρόπον ώστε, επί χιλίων π.χ. και μόνον στρεμμάτων, το τοπίον μας προσφέρει συγχρόνως και θάλασσαν και βουνόν και τόπον αμπέλου και τόπον εληάς και τόπον ριζιού και δημητριακών και βοσκής και εμπορικόν πέρασμα και—ώστε, με τον παράλληλον οργανικόν επίσης τεμαχισμόν της ιδιοκτησίας, κανείς δεν ημπορεί να ζήση εδώ, εκτός υπό τον όρον της αναπτύξεως των πλέον πολλαπλών επιδόσεων και της από πολλών επίσης πηγών συνδέσεως των πόρων του, συνδέσεως μάλιστα, ήτις αυτή ακριβώς δημιουργεί και αυτόν τούτον τον μικροαστικόν χαρακτήρα της οικονομίας μας και, επί πλέον, ήτις, ανακλώμενη εις την διάπλασιν και εις την αγωγήν των ανθρώπων, εξηγεί ευρύτατα και την ροπήν και την απαίτησιν, αλλά και την ευκολίαν ην και ο μικρότερος εδώ πολίτης διεκδικεί δια την προσωπικήν ολοκλήρωσιν και ελευθερίαν του και δια την κυκλικήν εν γένει αντίληψιν της ζωής.

Είνε εδώ πράγματι όλαι αι ιδιότητες της συνθετικής και ανθρωποπλάστρας χώρας μας και συνάμα όλαι αι αρεταί και όλαι αι κακίαι του λαού μας.

Και ο καθείς, που έχει — ένα παιδί γεωργόν και ένα έμπορον, και που και ο ίδιος εξ ανάγκης είνε συγχρόνως και ολίγον ποιμήν και ολίγον ψαράς και ολίγον μπακάλης και ολίγον χρηματιστής και ολίγον ρήτωρ και πολλαπλούς δε καπετάνιος και πρόεδρος—όχι απλούς ανθρακωρύχος ή μηχανοθερμαστής—ο «άνθρωπος αυτός - θρέμμα του οικονομικού μας ρεζιοναλισμού και συνάμα μία ζωντανή προσωποποίησις μιας τόσον απιθάνου συνδετικής ισορροπήσεως των μάλλον αντιθέτων στοιχείων και ροπών—δεν είνε καθόλου παράδοξον αν αυτός ο άνθρωπος με ίσην βασιμότητα τολμά να μετρηθή εις τον αγώνα πολύ μειζόνων συνθέσεων, έως τα ανώτατα π.χ. αξιώματα της Πολιτείας, πράγμα το οποόον κάποτε πότε βεβαίως δεν αποκλείεται να το διεκδική και με ίσην επίσης επιπολαιότητα ή και θρασύτητα, θύμα γινόμενος του αχαληνώτου συνθετικού όσον και ανένδοτα κριτικού πνεύματος του.

Κ.Δ. Καραβίδας: “Η τοπική αυτοδιοίκησις και ο επιχώριος εν Ελλάδι Οικονομικός Ρεζιοναλισμός” (1936) σελ. 23.

Θεωρώ το ύφος μας και γενικά την ατομική μας επεξεργασία, ειδικώς εδώ για την Ελλάδα, ως τό σπουδαιότερο , πάρα πάνω από το οικονομικό, στοιχείο του πολιτισμού μας και το λέω αυτό ειδικώς για την Ελλάδα, γιατί αυτή, χώρα φτωχή και ξηρή, δεν έχει κανέναν άλλο χαρακτηριστικό της άψυχο φυσικό πλούτο, δεν έχει καμμίαν αθρόαν πρώτην ύλη τέτοια που θα μπορούσε να προκαλέσει αυτοτελή ανεξάρτητη από τον καθένα μας ανάπτυξι της τεχνικής μας και ν' αντανακλάση απάνω μας ένα στρωτό είδος ζωής και ένα ρυθμό σταθερό, δεν έχει, επαναλαμβάνω, κανένα άλλο ως βασικό πρώτο υλικό παρά το ανθρώπινο υλικό της μόνο, παρά πέτρες κι' ανθρώπους μόνο. Και αφού αυτό έχει, αυτό πρέπει και περισσότερο να επεξεργασθεί και μ' αυτό να ζήση.

Ξέρετε πολύ καλά, ότι ο Δευκαλίων, όταν αποφάσισε να θεμελίωση εδώ έναν πολιτισμό και χρειάστηκε ανθρώπους, τους έφτιαξε όχι από άλλο άσχετο με την χώρα υλικό αλλά από απλές πέτρες, όπως στην Αγγλία θα τούς έφτιαχνε από άνθρακα και στη νότια Ρωσσία από μαυρόχωμα κι' από σιτάρι. Και γι' αυτό λέω πως όπως στις χώρες εκείνες δεν απόχτησαν ανθρώπους αληθινούς και κοινωνικό ρυθμό παρά αφού στηρίχτηκαν στην κυρία οικονομική βάσι τους, στην ειδική πρώτη ύλη τους, στον άνθρακα τους και στο σιτάρι τους, έτσι κι' εδώ, από μία αντίστροφη οικονομία της φύσεως, δεν θ' αποχτήσωμε οικονομικό ρυθμό ουδέ καν τα στοιχειώδη μέσα της ζωής παρά μόνο αν στηριχτούμε στην κατάλληλη κοινωνική οργάνωσι, την οποίαν μας επιβάλλει η αναγκαία επιδίωξις όσον το δυνατόν ασφαλεστέρας αποδόσεως από την κυριώτερη πρώτη ύλη της χώρας μας, από τον άνθρωπο.

Είνε άλλως τε φανερό μέσα στην ιστορία ότι η Ελλάδα δεν μπόρεσε ποτέ ούτε και θα μπορέσει ν' απόκτηση πολιτισμό παρά μόνο με την υπέρτατη συνθετική καλλιέργεια των Ελλήνων, και ενός εκάστου και των μειζόνων ομάδων αυτών, καθώς και με την δυναμική τους συσπείρωσι γύρω στα πρώτα και βασικά κοινωνικά και οικονομικά κύτταρα, μέσα στα οποία εφτιάχτηκαν οι πρώτοι πολίται της Ελλάδος, εκινη-τοποιήθηκε δε κατά το δυνατόν και ο περιωρισμένος και μάλλον ποιοτικός υλικός πλούτος της χώρας μας.

Αυτά όμως τα κύτταρα, όπως άλλως και οι πρώτες ύλες και ο άνθρωπος και όλα τα δώρα της φύσεως και τα κοινωνικά δεδομένα, δεν είνε παντού τα ίδια, κύριε Γιαννιέ. Και ιδού γιατί.

Η γεωγραφική θέσις εκάστης χώρας καθώς και οι κατηγορίες των πρώτων υλών, με τας οποίας είνε φυσικά προικισμένη, προκαθορίζουν, μέσα πάντοτε στο πλαίσιο της κρατούσης εκάστοτε τεχνικής, με κάθε δυνατήν ασφάλειαν όλας τας δυνατότητας οικονομικής επιδόσεως της χώρας αυτής προς την Α ή Β κατεύθυνσιν (κτηνοτροφικήν, γεωργικήν, εμπορικήν, βιομηχανικήν...)` μέσα πάλιν σε κάθε μία δυνατότητα επιδόσεως οι ίδιοι όροι προκαθορίζουν το είδος της παραγωγικής εργασίας με την οποίαν οι άνθρωποι είνε υποχρεωμένοι να ζήσουν' η κάθε μία τέλος παραγωγική εργασία δεν μπορεί νάχη την πρέπουσαν οικονομικήν απόδοσιν γινομένη με οποιονδήποτε σχηματισμό, με οποιαδήποτε μορφή οικονομικής οργανώσεως της παραγωγής.

Το αντίθετο συμβαίνει, ότι η κάθε εργασία ανάλογα με την εκάστοτε τεχνική επιβάλλει μία ειδική μορφή οργανώσεως, ένα δικό της παραγωγικό κύτταρο` αυτά άλλως δεν μπορεί να είνε αποκαλύψεις για τον ιστορικό υλισμό, ο οποίος επί πλέον ισχυρίζεται ότι μερικοί από τους ανωτέρω ορούς προκαθορίζουν ακόμα και την κοινωνική και την πολιτική οργάνωσι και όλον με μια λέξι τον πολιτισμόν κάθε εποχής. Οπωσδήποτε μεγάλη σοφία δεν χρειάζεται για να καταλάβη κανείς ότι για να καλλιεργήσουμε δέκα στρέμματα αμπέλι οργανώναμε όχι μία ανώνυμη εταιρία άλλα μία ισχυρή γεωργική οικογένεια` και ότι για ν' ασφαλτοστρώσωμε ένα δρόμο στέλνομε πάλι ένα τεχνικό συνεργείο με τα απαραίτητα εργαλεία και όχι μία γεωργική οικογένεια με δρεπάνια και με ζευγάρι βώδια.

Στην κεφαλαιοκρατική δυτική Ευρώπη και εν γένει στας χώρας της καπιταλιστικής ατλαντικής οικονομίας εντεύθεν και εκείθεν του Ωκεανού τα βασικά, τα ενεργητικά αυτά κύτταρα είνε μερικές κεφαλαιοκρατικές μορφές οργανώσεως απόλυτα καθωρισμένες' είνε τα μηχανικά συγκροτήματα και τα εργοστάσια, είνε το απρόσωπα οργανωμένο κεφάλαιο, είνε η ανώνυμη εταιρία, είνε τα καπιταλιστικά Τραστ, είνε τέλος το γύρω στα εργοστάσια συγκεντρωμένο και οργανωμένο βιομηχανικό προλεταριάτο, που είναι ένα ανθρώπινο υλικό, ένα όργανο, ένα ενεργητικό και παθητικό συγχρόνως όργανο της κεφαλαιοκρατίας, απαραίτητο στην κίνησι όλης αυτής της μηχανής.

Όλα δε αυτά εξ άλλου για να σταθούν προϋποθέτουν ότι υπάρχουν, ως εν αποσυνδέσει, κύτταρα παθητικά, ολόκληροι λαοί γεωργικοί, που παράγουν πρώτες ύλες με υπερεργασίαν και που υπόκεινται εις την ενεργητικήν ατλαντικήν οικονομίαν ως αγοραί καταναλώσεως των εξαγωγών αυτής, εις βάρος πάντοτε της βιοτεχνίας των και της πιθανής βιομηχανίας των εις βάρος του διαφορισμένου γεωγραφικώς πολιτισμού αυτών και, για να κυριολεκτήσω, πρέπει να πω ότι οι λαοί αυτοί υποκύπτουν στην ατλαντική κεφαλαιοκρατική οικονομία κατόπιν πραγματικού διαμελισμού του πολιτισμού των.

Άλλως τε σεις είστε δάσκαλός μου σ' αυτά, όταν λέτε, με όλο το δίκιο σας, ότι το κοινωνικό processus του βιομηχανικού καπιταλισμού είνε το ότι προχωρεί δια της αποσυνθέσεως των παλαιοτέρων, γεωργικών μικροαστικών και εμπορικών μορφών οργανώσεως και δια της προλεταριοποιήσεως και υποδουλώσεως των μαζών του λάου εις την μηχανήν και εις το κεφάλαιον. Ο ίδιος άλλως τε ο Μαρξ είνε που παρετήρησε ότι η ανάπτυξις της βρεττανικής υφαντουργικής βιομηχανίας, διψασμένης για ευθηνές τόσο εργατικές χείρες όσο και πρώτες ύλες, συνεβάδισε με τον διαμελισμό των οργανικών χωρικών κοινωνιών και, της παλαιάς γεωργικής οικονομίας των αγγλικών νήσων μέχρι τοιούτου σημείου ώστε μετέβαλε, όλη τη χώρα σε βοσκότοπο.

Οπωσδήποτε είνε φανερό ότι ο πολιτισμός των υποκειμένων χωρών δεν είνε δυνατόν να πάρη μορφήν θετική, άν οι χώρες αυτές δεν βγουν από την υποτέλειαν της ατλαντική κεφαλαιοκρατικής οικονομίας και από την θέσιν των ως κυττάρων παθητικών` είνε πράγμα που θα το επιτύχουν είτε αναπτύσσοντας τις πιθανές βιομηχανικές των δυνατότητες και μία ολόκληρη φυσικά τεχνική επανάστασι είτε και ανασυνθέτοντας την γεωργική τους οικονομία σε μορφές όμως οργανώσεως τέτοιες, οι οποίες ως προς μεν τα αδύνατα οικονομικώς προϊόντα ν' αποβλέπουν με, -υπερεργασία εις τας προς αυτεπάρκειαν απλώς καλλιέργειας (όχι για το εμπόριο άλλα για να ζουν άμεσα οι ίδιοι) ως προς δε τα τυχόν ισχυρά οικονομικώς ώστε να μπορούν να βγουν στη διεθνή αγορά με ελπίδα θετικού κέρδους (καπνά λ. χ. ή σταφίδα εν Ελλάδι...) να τα καλλιεργούν με απόλυτη συγκεντρωτική ειδίκευσι` και αυτά μεν είχα να πω για τας μορφάς οργανώσεως της κυριάρχου ατλαντικής κεφαλαιοκρατικής οικονομίας ως και για την θέσιν των υποκειμένων σ' αυτήν χωρών.

Προκριμένου εξ άλλου για μεσάζουσες χώρες, σαν την δική μας, δεν πιστεύω να επιμένετε ότι πρέπει επ' άπειρον να πιθηκίζωμε, ν' αφήνουμε την πρωτοβουλία μας και τον νου μας να σκουριάζη και παθητικά να υποκύπτωμε στον δυτικό καπιταλισμό εν θέσει υπτία. Φυσικά ως προς την ψυχολογιών και ως προς τον σκοπό δεν μπορεί να διαφωνούμε.

Άλλα η διαφορά μας είνε η εξής : ότι εσείς μεν ακολουθώντας στενώς οικονομικά επιχειρήματα και μονομερή ανθρωπιστικά ιδεώδη, με συμβουλεύετε ν' αντιδράσωμε μιμούμενοι εξ ίσου παθητικά της μορφές οργανώσεως με τις όποιες το δυτικό προλεταριάτο αμύνεται εκεί, προσπαθώντας να αποσυνθέση την δύναμι της κεφαλαιοκρατίας και να την αφοπλίσει χωρίς ίσως να εννοή επαρκώς, ότι τρώγει από τας σάρκας του και ότι η εξασθένησις της δυτικής κεφαλαιοκρατίας της οποίας αποτελεί μέρος θά' νε και δική του εξασθένησις και ότι η πιθανή πτώσις της θά'νε νίκη όχι δική του αλλά νίκη των λαών των άλλων ηπείρων' των υποκειμένων στην βιομηχανική εν συνόλω (κεφάλαιο μαζή και προλεταριάτο) Ευρώπη' και τα λέτε αυτά διότι εσείς βλέπετε μέρη, τμήματα και όχι σύνολα, βλέπετε το άτομο μονομερώς και σε μία δεδομένη στιγμή του μόνο, δεν το βλέπετε ως σύνολο και στη διάρκεια, σκέπτεστε λογικά και δικονομικά και όχι οντολογικά και βιολογικά` εγώ βλέπω συνθέτες οντότητες, όχι τάξεις' εσείς βλέπετε αντίπαλες δυνάμεις και κοινωνικές τάξεις και λέτε ότι ο εκάστοτε πολιτισμός είνε προϊόν της πάλης των τάξεων ενώ εγώ βλέπω και αυτές τις τάξεις αλλά και τους άλλους τοπικούς βιολογικούς και ιστορικούς κύκλους, μέσα στους οποίους αυτές οι τάξεις ανήκουν οργανικά και με τους οποίους θα συνεκλείψουν' και γι' αυτό λέω ότι ο εκάστοτε μέσα σε καθένα απ' αυτούς τους κύκλους πολιτισμός στη θετική του μορφή είνε προϊόν όχι πάλης αλλά συνθέσεως που επιβάλλεται κάθε φορά με πρωτοβουλία και μ' ευθύνη εκείνου που στέκεται εκάστοτε νικητής στον αγώνα των τάξεων.

Κ.Δ. Καραβίδας: “ Σοσιαλισμός και Κοινοτισμός” (1930) σελ 6-10.

---

(Aποσπάσματα από την φωτογραφική ανατύπωση των κειμένων του K.Δ. Καραβίδα που έγινε από τις εκδόσεις Παπαζήση υπό τον τίτλο: “Το πρόβλημα της αυτονομίας”(1981) το οποίο και είναι εξαντλημένο. Ισοκράτης, δημοσιευμένο στο: http://www.antifono.gr)

*Το δοκίμιο “Σοσιαλισμός και Κοινοτισμός” (περί των γεωοικονομικών και κοινωνικών βάσεων του πολιτισμού των ελληνικών χωρών). του Κ. Δ. Καραβίδα, εκδ. Ο Κοραής, 1930, ( που εκδόθηκε ως συμβολή εις τον εορτασμό των εκατό χρόνων ελευθερίας), μπορείτε να το διαβάσετε στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη “Ανέμη”: εδώ



«Οι δικές μας μορφές πολιτισμού και οι δικοί μας Παστέρ, οι δικοί μας Κρόμβελ, οι δικοί μας Μαρξ καθώς και οι νέοι μας Κίμωνες και Αισχύλοι και Καραϊσκάκηδες δεν θάλθουν σε μας μέσα από τα μεταφραστικά γραφεία των ξένων βιβλίων και των ξένων νόμων, την ξένης γενικά μορφολογίας (όπως περιμένουν φαίνεται τα Υπουργεία μας και τα Πανεπιστήμια μας) αλλά θα σηκωθούν και θάλθουν προς εμάς αναμεσα από τις εληές μας, από τα αμπέλια μας, από τα βουνά μας και από τ΄ακρογιάλια μας, ωσάν όρθια φωτεινή κι εναθρωπισμένη ενσάρκωσι των γνησίων και βαθειών ζωϊκών δυνάμεων του τόπου», Κ. Δ. Καραβίδας, “Σοσιαλισμός και Κοινοτισμός” (σελ. 26)

Από το: http://tvxs.gr/news/politismos/konstantinos-karabidas-me-akoyte-ti-leo

Τα όρια της ανάπτυξης

ΕΥΘΥΜΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ


Αποτελεί πλέον κοινό τόπο ότι η οικονομική ιδεολογία της ανάπτυξης έχει φτάσει στα όριά της. Όμως τι μπορεί να μας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο; Για πρώτη φορά έγινε στο Βερολίνο, από τις 20-22 Μαΐου, μια εκδήλωση με τίτλο: «Πέραν της ανάπτυξης», που έφερε στο προσκήνιο έναν ζωηρό διάλογο ανάμεσα στις πιο διαφορετικές απόψεις.

Σε περίοδο γενικευμένης κρίσης και αμφισβήτησης του κυρίαρχου οικονομικο - κοινωνικού μοντέλου το συνέδριο της ΑΤΤΑΚ, στο Βερολίνο, είναι επίκαιρο και δείχνει την κατεύθυνση του γόνιμου προβληματισμού για οριστική έξοδο από την κρίση που απειλεί τα ίδια τα θεμέλια της ζωής και όχι μόνο της ανθρώπινης.

Θα περίμενε κανείς να εμφανιστούν περιθωριακοί, αρνητές της κατανάλωσης και ασκητές. Όμως, ανάμεσα στους 2000 ανθρώπους, που συζητούσαν στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου σχετικά με την κριτική της ανάπτυξης, υπήρχαν πολλοί λίγοι που θάθελαν να γυρίσουν το ρολόι στο παρελθόν. Αντί γιʼ αυτό οι συζητήσεις είχαν ζωηρέψει, ανάμεσα στους νέους κυρίως, που συμφωνούσαν βασικά ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το οικονομικό μοντέλο. Όπως φαίνεται από τα κείμενά τους, που δημοσιεύτηκαν σε γερμανικές εφημερίδες, υπήρχαν ιδεαλιστές αλλά κυρίως ρεαλιστές που αναζητούσαν μια πολιτική απάντηση για έξοδο από το σημερινό οικονομικό σύστημα που οδηγεί σίγουρα σε οικολογική και κοινωνική καταστροφή.

Όλοι συμφωνούσαν ότι θα πρέπει να μεγαλώσει αυτό που είναι σωστό και να συρρικνωθεί ότι είναι λάθος. «Σωστό» θεωρούσαν οι σύνεδροι την αποκέντρωση της ενεργειακής προμήθειας, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, δημόσια αγαθά, μόρφωση, μείωση του χρόνου εργασίας, αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου. «Λάθος» είναι αντιθέτως τα πυρηνικά εργοστάσια, η βιομηχανική κτηνοτροφία και η πολεμική βιομηχανία. Όμως εδώ άρχισαν οι δυσκολίες. Και τι θα γίνει με τους φορητούς υπολογιστές, τα κινητά τηλέφωνα, και άλλα σύμβολα του καταναλωτικού καταναγκασμού της κοινωνίας μας;

Ένας εκπρόσωπος των Συνδικάτων Μετάλλου είπε ότι ένα μέρος του καπιταλιστικού υπερπροϊόντος θάπρεπε να πάει όχι σε ιδιωτικές τσέπες αλλά να χρησιμοποιηθεί για χρήσιμα κοινωνικά προϊόντα όπως είναι ο προαστιακός σιδηρόδρομος, τα σχολεία ακόμη και οι προσωπικοί υπολογιστές, σε προσιτές τιμές, με τους οποίους οι ενεργοί πολίτες μπορούν να ανταλλάξουν ιδέες για μια αντικαπιταλιστική στρατηγική.

Ένας οικονομολόγος από το Ίδρυμα Φρίντριχ-Έμπερτ δημιούργησε αναστάτωση στο ακροατήριο όταν υποστήριξε ότι «η ανάπτυξη είναι η προϋπόθεση για την γενική ευημερία». Πιστεύει ότι «μόνο με αυτό τον τρόπο θα ελέγξουμε την σημερινή κρίση...». Αυτό που τον ανησυχεί είναι ή αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού. Πρότεινε λοιπόν στις ανεπτυγμένες χώρες την «πολιτική του ενός παιδιού» σε κάθε οικογένεια, αφού ένα παιδί στις βιομηχανικές χώρες χρησιμοποιεί πόρους ισοδύναμους με εκείνους πενήντα παιδιών στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Οι συζητήσεις υπήρξαν δημιουργικές επειδή έφερναν πιο κοντά τις πιο διαφορετικές απόψεις οικολόγων, αντικαπιταλιστών, και συνδικαλιστών. Στις διάφορες αίθουσες πρωτοστατούσαν νέοι από τα πανεπιστήμια παρά από τα εργοστάσια. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η οικονομική παραγωγή στον πλούσιο Βορρά θα πρέπει να περιοριστεί αν θέλουμε να ζήσουν και οι φτωχοί του κόσμου καλύτερα. «Η ανάπτυξη, με το να κάνει μεγαλύτερη την πίττα, είναι ο μηχανισμός με τον οποίο παρακάμπτεται το πρόβλημα της αναδιανομής». Θάπρεπε λοιπόν να περιορίσουμε την ατομική μας κατανάλωση. «Μια μετρημένη ζωή, καλά ακούγεται αλλά τι θα γίνει με την επιθυμία μας για μακρινά ταξίδια; Ένας σαραντάχρονος οικονομολόγος είπε ότι ήρθε για να ακούσει αν και πως είναι δυνατόν να εναρμονιστούν όλα αυτά. «Ίσως δεν θάπρεπε να αρχίσουμε με τα αεροπορικά ταξίδια...».

Μια 24χρονη σπουδάστρια είπε ότι βλέπει στην καταναλωτική μανία των ανθρώπων το κεντρικό πρόβλημα. «Ο καθένας πρέπει να αλλάξει κάτι... αυτό μπορεί να σημαίνει όχι στο αυτοκίνητο, όχι στα αεροπορικά ταξίδια, όχι στο κρέας. Όμως πως μπορεί να βγάλει κανείς από το μυαλό του την επιθυμία για νέα παπούτσια ή μια νέα τηλεόραση»; Το ερώτημα μένει για πολλούς αναπάντητο, αφού δεν έχει καθοριστεί σε πιο βαθμό η αγοραστική επιθυμία καθορίζει την αναπτυξιακή λογική.

«Δεν μας μένει πολύς χρόνος. Έχουμε 20, 30 χρόνια για να το κατορθώσουμε. Όμως δεν μπορούμε να περιμένουμε την αλλαγή της συνείδησης». Για την «κουλτούρα του αρκετά» δεν μπορεί να βρει κανείς πλειοψηφίες έξω από τις αίθουσες του συνεδρίου, ίσως μόνο για τεχνολογικές καινοτομίες. Ένας από τους συνιδρυτές της ΑΤΤΑΚ ο Σβέν Γκίγκολτ, που βρίσκεται τώρα με τους Πράσινους στο Ευρωκοινοβούλιο, συνηγορεί με πάθος για το νέο Πράσινο Πρόγραμμα. Δηλαδή για 100 τις εκατό ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ενεργειακή αποδοτικότητα, ανακύκλωση.

Η πρόταση του δεν βρήκε καλή υποδοχή. Πολλοί υποστήριξαν ότι το πρόγραμμα αυτό θα «πρασινίσει τον καπιταλισμό», αφήνοντας τα όλα όπως ήταν πάντα. «Μια τεχνολογική επανάσταση δεν αρκεί χρειάζεται μια κοινωνική» υποστήριξε μια νεαρή σπουδάστρια. Ο Γκίγκολντ το θεώρησε αυτό ως φραστικό ριζοσπαστισμό που παραγνωρίζει την ευκαιρία για ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρος. «Αν μια βιομηχανική χώρα όπως η Γερμανία αλλάξει αναπτυξιακό μοντέλο αυτό θα έχει παγκόσμια συμβολική δύναμη».

Ισχύει όμως η συζήτηση για τα όρια της ανάπτυξης και για το Νότο; «Άδεια στομάχια δεν μπορούν να μικρύνουν πρέπει να γεμίσουν» ήταν η απάντηση. Κάποιοι όμως υποστήριξαν ότι θα πρέπει να ξεκόψουμε από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής τόσο στο Βορρά όσο και στο Νότο». Η αμφισβήτηση της ανάπτυξης δεν είναι στην ημερήσια διάταξη των χωρών του Νότου, ούτε και των αριστερών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής, όπως είναι η κυβέρνηση του Εκουαντόρ, που στο νέο της σύνταγμα ενέταξε τη Φύση στα υποκείμενα με δικαιώματα. Ένα εντυπωσιακό βήμα στα χαρτιά που θα δυσκολευτεί να υλοποιηθεί αφού υπάρχει μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στους παραδοσιακούς εκπροσώπους της ανάπτυξης που στηρίζεται στα ορυκτά καύσιμα και τους εκπροσώπους της «καλής ζωής».

Πώς θα γίνει το πέρασμα στην μετα-αναπτυξιακή κοινωνία δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Θα χρειαστεί πολύ δουλειά στα θεμέλια της αλληλέγγυας οικονομίας, στο πρόβλημα του καταναλωτισμού και στην συναφή πολιτισμική επανάσταση μέχρι να φτάσουμε να παραδεχτούμε τη Φύση ως νομικό υποκείμενο...

Μια επίσης ενδιαφέρουσα συζήτηση αφορούσε στη σχέση οικολογίας και εξωτερικής πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Β. Αμερικής που είχε πρωτοδιατυπώσει την προβληματική των ορίων της ανάπτυξης πριν από 40 χρόνια. Στα μισά της δεκαετίας του 60 δημιουργήθηκε το οικολογικό κίνημα που αποκρυσταλλώθηκε σε νομοθετικές μεταρρυθμίσεις. Στη συνέχεια στη δεκαετία του 80, επί Ρόναλντ Ρήγκαν, στο κορύφωμα του ψυχρού πολέμου, ανατράπηκαν όλα. Η χώρα που βάζει σε κίνδυνο την επιβίωση της ανθρωπότητας συνεχίζει μια προκλητική εξωτερική πολιτική και διεκδικεί τους ενεργειακούς της πόρους συχνά με πολέμους, όπως έγινε με την κυβέρνηση Μπους. Ακόμη και ο πρόεδρος Ομπάμα πολύ λίγα κατάφερε στο ζήτημα της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής Πως μπορεί να επικρατήσουν σε όλο τον πλανήτη οικολογικοί στόχοι όταν βρισκόμαστε κάτω από την ηγεμονία μιας υπερδύναμης που δεν παίρνει στα σοβαρά την οικολογική προβληματική; Δεν θα αναγκαστεί και η ανταγωνιστική της Κίνα να κάνει το ίδιο; Μήπως για να φτάσουμε σε ειρήνευση με τη φύση χρειαστεί να περάσουμε πάλι μέσα από πολέμους, όπως έγινε συχνά στην Ιστορία της ανθρωπότητας; Μπροστά σʼ αυτόν τον κίνδυνο είναι απόλυτα απαραίτητο να επεξεργαστούμε εναλλακτικά μοντέλα και να σκεφτούμε τρόπους για την υλοποίησή τους.

Και η αριστερά τι κάνει; Μήπως της λείπει το σχετικό όραμα; Ενδιαφέρουσες είναι οι σχετικές απαντήσεις που έδωσε ο Αλέξης Πασσαδάκης, πολιτικός επιστήμονας και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της ΑΤΤΑΚ, μιλώντας για το πρόβλημα της ανάπτυξης και την μεταναπτυξιακή οικονομία της αλληλεγγύης. Θεωρεί ότι η συζήτηση για τα όρια της ανάπτυξης είναι πολύ σημαντική αυτή την στιγμή που πολλά μέτρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής αποδεικνύονται αναποτελεσματικά και θέτουν σε αμφισβήτηση την μορφή της τωρινής οικονομίας. Ένα δεύτερο καταλύτη βλέπει στην χρηματιστική κρίση και την κατάρρευση του 2008. Ενόψει αυτών των οικολογικών και οικονομικών κρίσεων μπαίνει το ερώτημα τι θα γίνει με το πρόβλημα της ανάπτυξης, που συχνά συγχέεται με την μεγέθυνση.

Σημεία επαφής βρίσκονται και με το κίνημα ενάντια στα πυρηνικά εργοστάσια, που πήρε μεγάλη δημοσιότητα μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα. Όμως πολλοί υποστηρίζουν ότι η ενεργειακή στροφή της Γερμανίας σχετίζεται κυρίως με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και πιο αποτελεσματικές τεχνολογίες, δηλαδή με τεχνοκρατικές απαντήσεις που δεν αμφισβητούν την μορφή της οικονομίας και δεν θεματοποιούν μαζί και την οικολογική κρίση. Αυτό ακριβώς επιχειρεί η κριτική της ανάπτυξης.

Η κριτική της ανάπτυξης μπορεί να μην είναι καινούργια όμως, μπροστά στις πολλαπλές κρίσεις των τελευταίων χρόνων και την συνεχιζόμενη εκμετάλλευση των χωρών του Νότου, βρίσκει νέους οπαδούς ανάμεσα στους αριστερούς και σε όσους αντιμάχονται την παγκοσμιοποίηση.

Την πετυχημένη επιλογή του θέματος του συνεδρίου για τα όρια της ανάπτυξης την αποδεικνύει όχι μόνο η συμμετοχή διασημοτήτων, στις 70 ομάδες εργασίας, όπως είναι η βραβευμένη με το εναλλακτικό Νόμπελ Βαντάνα Σίβα από την Ινδία, και ο υπουργός ενέργειας από το Εκουαντόρ, αλλά κυρίως η μεγάλη συμμετοχή εκπροσώπων και μελών ιδρυμάτων των Σοσιαλδημοκρατών, των Πράσινων, του κόμματος της Αριστεράς, και του Συνδικάτου Μετάλλου.

Ελπίζουμε σύντομα να ζήσουμε και στην Ελλάδα μια τέτοια γόνιμη και εντελώς αναγκαία συζήτηση, σε περίοδο απεγνωσμένης αναζήτησης αναπτυξιακού διεξόδου, για την οικονομία το περιβάλλον και την κοινωνία της χώρας μας.
http://avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=623040

Τι θα γίνει όταν ο λαός απαιτήσει δραχμή;

Του Θέμη Τζήμα
Εδώ και τρία χρόνια, από το πρώτο μνημόνιο ακόμα, οι ελληνικές κυβερνήσεις κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε να κερδίσουν χρόνο οι πιστωτές μας εις βάρος της χώρας. Κλωτσούν παρακάτω το σενάριο κατάρρευσης της εθνικής οικονομίας που θα εκδηλωθεί μάλλον ως μια οξύτατη κρίση ρευστότητας προς το εσωτερικό και το εξωτερικό. Έτσι οι ξένοι πιστωτές- επίσημος και ιδιωτικός τομέας- επιτυγχάνουν αφενός να οχυρωθούν απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο, αφετέρου, μαζί με το ντόπιο κατεστημένο, να υφαρπάξουν στις χαμηλότερες δυνατές τιμές το δημόσιο πλούτο, έχοντας ως προίκα και ένα πάμφθηνο εργατικό δυναμικό με έναν άφθονο εφεδρικό στρατό...
Η συνέχεια στο:  

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

ενδιαφερον:the caravan project trailer:

http://www.youtube.com/watch?v=Ep9XFZnSvfU
Δύο δημιουργοί - ο Στρατής Βογιατζής και η Θέκλα Μαλάμου - με μια υποστηρικτική ομάδα από καλλιτέχνες και ερευνητές ξεκινούν το μακράς διάρκειας οδοιπορικό τους στην ελληνική ενδοχώρα και τα νησιά και με όχημα το ντοκιμαντέρ, τη φωτογραφία, την αφήγηση επιδιώκουν να φέρουν στο προσκήνιο προσωπικές ιστορίες, ανθρώπους ξεχωριστούς, ικανούς να εμπνεύσουν, να μας παρασύρουν στη δίνη της μοναδικής ζωής τους. Στους ταραχώδεις καιρούς που διανύουμε όπου τα αντανακλαστικά μας υπνωτίζονται και η αξιοπρέπεια μας καταστρατηγείται η μετάδωση προσωπικών ιστοριών είναι μια επαναστατική πρακτική που αυξάνει τις αντιστάσεις μας και στροβιλίζει ξανά τη λαχτάρα μας για ζωή.


Οι ιστορίες είναι τα νήματα που συνδέουν τις ζωές των ανθρώπων και νοηματοδούν την βαθειά ανάγκη του ανθρώπου να κατανοήσει τον εαυτό του και το κόσμο γύρω του και επειτά να μοιραστεί, να επικοινωνήσει αυτή του τη μαρτυρία. Aν η ζωή είναι αλληλουχίες από ασύνδετα φαινόμενα και συμβάντα, οι ιστορίες είναι η αδέξια αλλά αρχέγονη προσπάθεια μας να δώσουμε νοήμα σε αυτές τις αλλόκοτες αλλήλουχίες. Οι ανθρώπινες ιστορίες μας βοηθάνε πιότερο να αισθανθούμε παρά να πειστούμε, μας φέρνουν κοντά στο ποιητικό παράδοξο της ζώης, μας ‘αναγκάζουν’ να βιώσουμε τη ζωή σαν όλοτητα όπου κανένας τόνος της ανθρώπινης μελωδίας δεν αφαιρείται αλλά τους επιτρέπεται ανά πάσα στιγμή να ήχησουν όλοι μαζί. Μα πάνω από όλα οι ιστορίες μας εμπνέουν, ηλεκτίζουν τις ψύχες μας και έχουν τη δύναμη να αφυπνίσουν, να μεταμορφώσουν τις ζωές μας.

Οι συντελεστές του Caravan Project του βασίζονται στην επικοινωνία, τη διάδραση και την ανταλλαγή ιδεών και απόψεων για την υλοποίησή του. Με το επίσημο ξεκίνημα λοιπόν του Caravan Project, οι δημιουργοί καλούν τους φίλους τους να μοιραστούν μαζί τους ιστορίες, και να τους βοηθήσουν να ανακαλύψουν όσο το δυνατόν περισσότερους «Ξεχωριστούς Ανθρώπους» από όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας. Όποιος επιθυμεί μπορεί να επικοινωνεί με το Caravan Project είτε μέσω της ιστιοσελίδας του «Ένας Άλλος Κόσμος Είναι Εδώ» (http://www.anotherworldishere.com/contact/) είτε μέσω Facebook (http://www.facebook.com/pages/Another-World-Is-Here/215631725173344).

Μένουμε ή φεύγουμε;” Φυγή στο εξωτερικό ή διέξοδος στην επαρχία

του Γιάννη Ξένου


Το ζήτημα της φυγής των νέων ανθρώπων στο εξωτερικό ή της μετακίνησης στην ύπαιθρο το βλέπουμε και το ζούμε κάθε μέρα. Όλο και πιο συχνά, συγγενείς ή φίλοι παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψουν στο πατρικό τους, στην επαρχία. Από την άλλη, όλοι γνωρίζουμε περιπτώσεις νέων ανθρώπων που σπουδάζουν και εργάζονται στο εξωτερικό ή, μέσα στο επόμενο διάστημα, ετοιμάζονται για το μεγάλο βήμα. Ενδεικτικό για το πραγματοποιούμενο μεγάλο κύμα φυγής είναι τα στοιχεία που καταδεικνύουν την αύξηση όσων συμπληρώνουν το ευρωπαϊκό βιογραφικό Europas, απαραίτητο για όσους επιθυμούν να δουλέψουν στο εξωτερικό. Το πρώτο τρίμηνο του 2012, συμπληρώθηκαν 41.445 βιογραφικά, όταν όλο τον προηγούμενο χρόνο είχαν συμπληρωθεί 97.000. Το 2010 ήταν περίπου τα μισά, 53.000, το 2009 36.000, το 2008 γύρω στις 20.000 και το μακρινό 2007 μόλις 4.000. Βλέπουμε ότι, όσοι επιθυμούν να φύγουν για να εργαστούν στο εξωτερικό, από το 2008 και μετά, σχεδόν κάθε χρόνο διπλασιάζονται. Τα χρόνια μας έχουν αρχίσει να θυμίζουν κάτι από την Ελλάδα του ’60, όταν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες μετανάστευαν κάθε χρόνο.

Φυσικά, τα χαρακτηριστικά της μετανάστευσης που βιώνουμε τώρα δεν έχουν και μεγάλη σχέση με αυτά του ’60, αφού και η χώρα δεν είναι η ίδια. Πέρα από το μεγάλο κύμα φυγής που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη, και δεν υπάρχει σαφής εικόνα ποια άτομα μεταναστεύουν, μέχρι πριν λίγο καιρό, η κύρια κατηγορία Ελλήνων που έφευγαν έξω ήταν νέοι επιστήμονες, οι οποίοι μετανάστευαν για συνέχιση σπουδών στο εξωτερικό και σημαντικό μέρος αυτών έμεναν και για να δουλέψουν εκεί. Είναι δηλαδή το φαινόμενο που ονομάζεται διαρροή επιστημονικού δυναμικού. Η διαρροή του επιστημονικού δυναμικού δεν είναι φυσικά μόνο ελληνικό φαινόμενο, είναι ένας από τους σημαντικότερους αποικιοκρατικούς μηχανισμούς που έχουν οι αναπτυγμένες χώρες για να αφαιμάσσουν τις αναπτυσσόμενες. Σύμφωνα με υπολογισμούς, τρία εκατομμύρια επιστήμονες που κατάγονται από αναπτυσσόμενες χώρες εργάζονται (και διαθέτουν τις γνώσεις τους) στις 27 χώρες του ΟΟΣΑ. Για κάθε έναν από αυτούς, η χώρα του έχει δαπανήσει γύρω στα 184.000 δολ. για να τους εκπαιδεύσει. αν αυτό πολλαπλασιαστεί με τον αριθμό των επιστημόνων που μετανάστευσαν, μιλάμε για μια τεράστια μεταφορά πόρων από τον φτωχό Νότο στον πλούσιο Βορρά, κοντά στα 550 δισ. δολ.

Στην Ελλάδα, το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, εμφανίζεται ήδη από την εποχή του Εμφυλίου (άλλωστε, και τη μετανάστευση διακόσιων νέων επιστημόνων και καλλιτεχνών με το Ματαρόα, διαρροή επιστημονικού δυναμικού θα το ονομάζαμε με τη σημερινή ορολογία). Οι λόγοι διαφέρουν σε κάθε περίοδο. Τότε ήταν για να αποφύγουν τον Εμφύλιο, μετά, στη δεκαετία του ’50-’60, έφευγαν κάποιοι μηχανικοί γιατί η υποανάπτυκτη παραγωγικά Ελλάδα δεν μπορούσε να τους χρησιμοποιήσει στους τομείς ειδίκευσής τους, στη διάρκεια της χούντας έφευγαν για πολιτικούς λόγους, αλλά από το ’90 είναι που το φαινόμενο γιγαντώνεται. Ο κύριος λόγος μετανάστευσης είναι ότι ο παραγωγικός τομέας της χώρας, από εκείνο το σημείο και έπειτα, αρχίζει να μετακινείται σε παραγωγικές δραστηριότητες εντάσεως εργασίας, δηλαδή εργασίες που απαιτούν πλήθος ανειδίκευτων εργατών ενώ αποσυντίθενται οι δραστηριότητες που απαιτούν ένταση κεφαλαίου/τεχνολογίας/γνώσης. Αυτή ήταν η απάντηση των ελληνικών ελίτ για να επιβιώσει για άλλα είκοσι χρόνια το από τότε κλυδωνιζόμενο, παρασιτικό μοντέλο της μεταπολίτευσης. Η Ελλάδα χρειαζόταν φτηνούς, αναλώσιμους εργαζόμενους, που τους έβρισκε στους μετανάστες, και οι ειδικευμένοι επιστήμονες δεν απορροφούνταν, εκτός από λίγες περιπτώσεις, όπως π.χ. ο χρηματοπιστωτικός κλάδος που γιγαντώθηκε. Τα στοιχεία που είχαμε μέχρι πρόσφατα γι’ αυτούς τους επιστήμονες ήταν αποσπασματικά και καμιά σοβαρή δουλειά δεν είχε γίνει τις δύο προηγούμενες δεκαετίες. Πέρυσι μόλις ολοκληρώθηκε η πρώτη σοβαρή έρευνα του καθηγητή Λόη Λαμπριανίδη, που μελετά το φαινόμενο διεξοδικά. Ο καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας εκτιμά ότι 110.000 έως 135.000 Έλληνες επιστήμονες εργάζονται στο εξωτερικό, αριθμός που αποτελεί το 10% του συνόλου των Ελλήνων επιστημόνων (πρόκειται για ένα τεράστιο ποσοστό, αν το συγκρίνουμε με το 2% διαρροή επιστημόνων που έχει η Ιταλία που το θεωρεί ήδη πολύ υψηλό και παίρνει μέτρα για να το περιορίσει). Οι μισοί σχεδόν εργάζονται σε κάποιο πανεπιστήμιο ή ερευνητικό κέντρο και ένα σημαντικό ποσοστό σε πολυεθνικές (12%). Οι κυριότεροι λόγοι που βγαίνουν έξω είναι για να εργαστούν στο αντικείμενό τους, για καλύτερες αμοιβές και κάποιοι για περισσότερες γνώσεις. Ως προς τις αμοιβές τους, ένα σημαντικό ποσοστό (46%) παίρνει πάνω από 60.000 δολ. το χρόνο, ένα 22% κινείται μεταξύ 40.000 με 60.000 δολ. και άλλοι τόσοι στην κλίμακα 20.000-40.000 και ένα 6% κάτω από 20.000. Ένα σημαντικό στοιχείο που τους διαφοροποιεί από επιστήμονες προερχόμενους από αναπτυσσόμενες χώρες, και είναι μια απόδειξη ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μια ιδιότυπη θέση, είναι ότι δεν στέλνουν εμβάσματα στις οικογένειές τους, αλλά αντιθέτως ένα ποσοστό, οι πιο χαμηλοεισοδηματούχοι, λαμβάνουν εμβάσματα. Η ηλικία της πλειονότητας, το 65%, κυμαίνεται μεταξύ 22-39 ετών και οι περισσότεροι παίρνουν την απόφαση να φύγουν μεταξύ 24-29 ετών (πίνακας 1), που σημαίνει ότι, για ένα διάστημα μετά τη λήψη του πτυχίου, κάνουν προσπάθειες να βρουν εργασία στην Ελλάδα, δεν το καταφέρνουν και φεύγουν στο εξωτερικό για συνέχιση των σπουδών ή/και εργασία. Ως προς τις χώρες που κατευθύνονται, κυριαρχούν η Βρετανία (32%) και οι ΗΠΑ (28%), ενώ ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό είναι ότι επιλέγουν να ζουν και εργάζονται σε μεγάλα μητροπολιτικά κέντρα. Το 40% ζει σε μια από τις 10 μεγαλύτερες μητροπόλεις του κόσμου (πρώτα το Λονδίνο, 17%, και μετά Νέα Υόρκη, Βοστόνη, Βρυξέλλες κ.α.), δηλαδή έχουν έντονα κοσμοπολίτικα χαρακτηριστικά.

Αν θέλαμε να τους κατηγοριοποιήσουμε σε δυο χοντρικές κατηγορίες, θα λέγαμε ότι χωρίζονται από τη μια σε μια επιστημονική ελίτ, που προέρχεται από οικογένειες με υψηλό μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο, με πολλούς εξ αυτών να έχουν πάει σε ιδιωτικό σχολείο, που σε μεγάλο βαθμό (ή εξ ολοκλήρου) σπούδασαν έξω, λαμβάνουν τους πιο υψηλούς μισθούς και έχουν τη μικρότερη σύνδεση με την Ελλάδα, και μια δεύτερη κατηγορία, ένα «επιστημονικό προλεταριάτο», με σημαντικά μικρότερους μισθούς και εφόδια, που θα ήταν πιο δεκτικοί στο να επιστρέψουν ή να συνδεθούν κάπως με τη χώρα τους.

Η διέξοδος στην επαρχία και τί προοπτικές υπάρχουν

Από την άλλη αρχίζει να διαμορφώνεται ένα εξίσου ισχυρό ρεύμα για διέξοδο στην επαρχία. Πρόσφατα δημοσιεύτηκε μια έρευνα της Κάπα Recearch για λογαριασμό του υπουργείου Γεωργίας, με στόχο να διερευνήσει τις προοπτικές εγκατάστασης στην ύπαιθρο πολιτών που ζουν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Το 68,2 % όσων ζουν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη δηλώνει ότι έχει σκεφτεί να μετεγκατασταθεί στην επαρχία. Η ηλικία της πλειοψηφίας (56%) όσων δήλωσαν ότι σκέφτονται να πάνε στην επαρχία είναι μεταξύ 25-39 ετών. Οι κυριότεροι λόγοι (απαντήσεις πολλαπλής επιλογής) που τους κάνουν να σκέφτονται τη διέξοδο της επαρχίας είναι για μια καλύτερη ποιότητα ζωής (88%,), το χαμηλότερο κόστος διαβίωσης (77%), οι πιο ανθρώπινες σχέσεις (68%) και η αξιοποίηση της οικογενειακής περιουσίας (26%). Το 61% απαντά ότι θα ήθελε να μετακινηθεί για πάντα. Από αυτούς που σκέφτονται τη διέξοδο της επαρχίας, το 1/3 δηλώνει ότι θέλει να ασχοληθεί με τον αγροτικό τομέα και τα 2/3 με άλλους τομείς. Από τους άλλους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας, στην κορυφή των επιλογών είναι ο τουρισμός (18%), οι νέες τεχνολογίες (14,2%), οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας 10,6%, κ.ά. Από όσους δήλωσαν ότι θέλουν να απασχοληθούν στον αγροτικό τομέα, το 78% προτιμά τη γεωργία και το 15,5% την κτηνοτροφία. Οι αγροτικές καλλιέργειες που τους ενδιαφέρουν περισσότερο είναι η ελιά και το λάδι, 47%, οι βιολογικές καλλιέργειες, 42,7%, τα κηπευτικά 37%, τα αρωματικά φυτά 32%, η αμπελουργία, 29,5% κ.λπ. Αυτοί που θα προτιμούσαν να στραφούν στην κτηνοτροφία ενδιαφέρονται, κυρίως, για σαλιγκαροτροφία 44,4%, μελισσοκομία 33,3%, πτηνοτροφία 31,1%, αιγοπροβατοτροφία 24,4%, χοιροτροφία 22,2% κ.ά. Σημαντική είναι και η αλλαγή που παρατηρείται ως προς την εικόνα του αγροτικού τομέα, αφού το 63% των ερωτηθέντων βλέπει θετικά την προοπτική να γίνει το παιδί του αγρότης. Τέλος, το 71% πιστεύει ότι, δεδομένης της οικονομικής κατάστασης της χώρας, πρέπει να δοθεί έμφαση στην ανάταξη της αγροτικής οικονομίας.

Η διαφοροποίηση στη στάση του κόσμου απέναντι στον αγροτικό τομέα αποτυπώνει τις σημαντικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί σ’ αυτόν τον τομέα τα τελευταία τρία χρόνια. Ο αγροτικός τομέας είναι ο μοναδικός τομέας της οικονομίας που, από το 2008 και μετά, όχι μόνο δεν συρρικνώθηκε, όπως οι άλλοι οι τομείς, αλλά και αυξήθηκε. Η ακαθάριστη προστιθέμενη αξία του γεωργικού κλάδου, από 6,18 δισ., που υπολογιζόταν το 2008, αυξήθηκε αισθητά τόσο το 2009 σε 6,86 δισ., όσο και το 2010 σε 7,79 δισ., δηλαδή αύξηση 26% ή 1,6 δισ. μέσα σε δύο χρόνια, όταν άλλοι τομείς οικονομίας παρουσίασαν κατακόρυφη πτώση, π.χ. οι κατασκευές -18%, η μεταποίηση -11,8. Άλλωστε, ο αγροτικός κλάδος είναι ο μοναδικός στην ελληνική οικονομία όπου όχι μόνο δεν μειώθηκαν οι θέσεις εργασίας, αλλά αυξήθηκαν κατά περίπου 60.000, από τα μέσα 2008 μέχρι τα τέλη 2011. Η αύξηση αυτή είναι εντυπωσιακή, γιατί μέχρι και το 2007 ο αγροτικός πληθυσμός μειωνόταν σταθερά (μόνο στη δεκαετία 1998-2007 μειώθηκε κατά 30%) ενώ η εφαρμογή της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, έδειχνε ότι έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στη γεωργία που εδώ και δεκαετίες σταθερά συρρικνωνόταν. Η οικονομική κρίση στην οποία εισήλθε η χώρα από το 2008 στρέφει ολοένα και περισσότερους Έλληνες στην επαρχία και τη γεωργία.

Η στροφή προς την επαρχία και τη γεωργία είναι η μόνη ελπιδοφόρα για τη χώρα εξέλιξη των τελευταίων χρόνων, αφού και στον αγροτικό τομέα, μια σειρά λόγοι όπως η παραγωγική αποδιάρθρωση, η μείωση του ενεργού αγροτικού πληθυσμού, η αλλαγή του διατροφικού μοντέλου με την αύξηση στην κατανάλωση κρέατος κ.λπ. λόγοι κατέστησαν τη χώρα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, σε τόσο μεγάλο βαθμό διατροφικά ελλειμματική. Το αγροτικό έλλειμμα, το 2007, ξεπέρασε τα 3 δισ. ευρώ (πίνακας 2) εκείνη τη χρονιά η Ελλάδα εξήγαγε αγροτικά προϊόντα αξίας 3,681 δισ. και εισήγαγε προϊόντα 6,7 δισ. Τα επόμενα χρόνια, το έλλειμμα περιορίστηκε σημαντικά φτάνοντας το 1,8 δισ. ευρώ το 2010, απόρροια τόσο της μείωσης του όγκου των εισαγωγών, όσο και της αύξησης του όγκου των εξαγωγών (οι εισαγωγές μεταξύ 2007-10 αυξήθηκαν κατά 725 εκ.). Τα κυριότερα εισαγωγικά προϊόντα είναι διαχρονικά το κρέας (1,21 δισ. το 2008, 1,16 δισ. το 2010), τα γαλακτοκομικά (808 εκ. το 2008, 770 εκ. το 2010) και τα οπωροκηπευτικά (786 εκ το 2008, 672 το 2010). Σε έρευνα μάλιστα της ΠΑΣΕΓΕΣ για το ποσοστό αυτάρκειας της εγχώριας παραγωγής σε μία σειρά βασικών αγροτικών – διατροφικών προϊόντων φυτικής και ζωικής παραγωγής, για το έτος 2010, διαπιστώνεται διατροφικό έλλειμμα σε πλήθος βασικών τροφίμων, όπως το βόειο κρέας (αυτάρκεια μόλις 30,76%), το μαλακό σιτάρι (31,94%), τα φασόλια (34,79%), το χοιρινό κρέας (38,31%), τις φακές (41,32%), τη ζάχαρη (48,28%) κ.ά.

Με τη χώρα υπό το φάσμα της χρεοκοπίας και τον δείκτη ανεργίας για τους νέους ηλικίας 15-24 να ξεπερνά πια το 50% και αυτούς της ηλικίας 25- 34 να φτάνει το 28,7%, οι Έλληνες καλούνται να απαντήσουν σ’ ένα μεγάλο δίλημμα: να παραμείνουν στην πατρίδα τους και να επωμιστούν το βάρος, σε δέκα, είκοσι χρόνια, να την ξαναστήσουν στα πόδια της, ή να επιλέξουν να ξεφύγουν, μεταναστεύοντας. Για εκείνους που θα παραμείνουν, το ξαναζωντάνεμα της υπαίθρου και η στροφή σε αγροτικές παραγωγικές δραστηριότητες, σε πρώτη φάση, είναι οι απαραίτητες κινήσεις για να καλυφθούν οι βασικές διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού, αλλά και να αντιμετωπιστεί η ανεργία των αστικών κέντρων. Το αρνητικό είναι ότι, ενώ, εδώ και τρία χρόνια, η χώρα μέσω του μνημονίου οδηγείται στη χρεοκοπία, η Πολιτεία δεν έχει επεξεργαστεί κανένα σχέδιο προκειμένου, τη διέξοδο που επιχειρούν οι Έλληνες στην επαρχία ανοργάνωτα, να την οργανώσει και κάπως να τη διευκολύνει. Γι’ αυτό και καταγράφονται περιπτώσεις νέων παραγωγών που έστησαν μονάδες (π.χ. σαλιγκαροτροφίας), κατόρθωσαν να έχουν μεγάλη παραγωγή, αλλά επειδή δεν έχουν στηθεί ακόμα σοβαρά δίκτυα διανομής, η παραγωγή τους να πηγαίνει χαμένη. Ή ένας μεγάλος αριθμός νέων καλλιεργητών να θέλγεται από καινούργιες καλλιέργειες, όπως των αρωματικών φυτών, αλλά να μη γνωρίζουν ότι αυτές τις καλλιέργειες δεν τις καλύπτει ο ΕΛΓΑ (Οργανισμός Ελληνικών Γεωργικών Ασφαλίσεων). Όπως και να έχει, στις δύσκολες εποχές που έρχονται, η επίτευξη της διατροφικής αυτάρκειας αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ για να αντέξει η χώρα και οι Έλληνες τα όσα μας περιμένουν.

Τέλος, γι’ αυτούς που πήραν τον δρόμο της ξενιτειάς, μπορούμε να παραδειγματιστούμε από χώρες που αντιμετώπισαν στο παρελθόν το ίδιο πρόβλημα, ίσως και σε μεγαλύτερη έκταση, και βρήκαν τρόπους να το ξεπεράσουν. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Κίνας, όπου από το 1978 και μετά, μετανάστευσαν περίπου 380.000 φοιτητές και πανεπιστημιακοί. Από τη δεκαετία του ’80 ήδη, η Κίνα προσπάθησε να τους επαναπροσελκύσει προσφέροντάς τους κίνητρα και ειδική μεταχείριση, επικαλούμενη όμως και τον πατριωτισμό τους, αφού με σύνθημα «Η μητέρα Κίνα σε θέλει πίσω», προσπαθούσε να τους πείσει ότι θα αποτελέσουν τους καταλύτες της αλλαγής για τη νέα Κίνα. Και σε μεγάλο βαθμό το σχέδιο πέτυχε και είναι ένας από τους λόγους της επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου της Κίνας. Πλέον, βασικός στόχος της δεν είναι η επιστροφή των επιστημόνων της, αλλά το πώς, αυτοί που παραμένουν έξω, να επανασυνδεθούν με την πατρίδα τους και να τη βοηθήσουν από εκεί («Υπηρέτησε την Κίνα από το εξωτερικό», είναι το νέο σύνθημα της Κίνας). Παρόμοια προγράμματα, με ανάλογη επιτυχία, εφαρμόζει και η Ινδία, αλλά και άλλες χώρες που μέχρι πριν λίγα χρόνια η Δύση αφαίμασσε. Η Ελλάδα δεν εφαρμόζει κανένα τέτοιο πρόγραμμα, αλλά στις παρούσες συνθήκες εναπόκειται στον πατριωτισμό των επιστημόνων να ανταποδώσουν κάτι από όσα τους πρόσφερε η χώρα.

[1] Χαρά Καλημέρη, «Ασυγκράτητο ρεύμα φυγής στην Ε.Ε. για εξεύρεση εργασίας», εφημερίδα Ημερήσια, 12-4-12.

[1] Τη δεκαετία του ’60 μετανάστευαν κατά έτος από 102.462 άτομα τη χρονιά (1967) με το μικρότερο ρεύμα έως 176.408 άτομα το 1965, πηγή ΕΣΥΕ, Στατιστική Επετηρίδα:1964-78.

[1] Τα στοιχεία προέρχονται από την UNCTAD (Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη) αναφέρεται στο βιβλίο του Λόη Λαμπριανίδη, Επενδύοντας στη φυγή, η διαρροή επιστημονικού προσωπικού από την Ελλάδα την εποχή της Παγκοσμιοποίησης, εκδόσεις Κριτική, 2011, σελ. 60

[1] Λόης Λαμπριανίδης, Επενδύοντας στη Φυγή…

[1] Κάπα Research, «Επιστροφή στην ύπαιθρο, Εργασία & ποιότητα ζωής», Μάρτιος 2012 για λογαριασμό του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης.

[1] ΠΑΣΕΓΕΣ, «Η κατάσταση του αγροτικού τομέα, Εξελίξεις, προβλέψεις και προτεραιότητες», Αθήνα Σεπτέμβριος 2011, σελ. 11.

[1] Τα συμπεράσματα της έρευνας της ΠΑΣΕΓΕΣ, όπως προβλήθηκαν από τον πρόεδρό της, Τζανέτο Καραμίχα, στα ΜΜΕ, ήταν παραπλανητικά, αφού συμψηφίζει την υπερεπάρκεια σε κάποια τρόφιμα όπως οι βρώσιμες ελιές (615%), τα σταφύλια (322%), τα ακτινίδια (242%) με τις μεγάλες ελλείψεις σε άλλα (κρεατικά, γαλακτοκομικά κ.ά.) για να ισχυριστεί ότι η διατροφική επάρκεια της χώρας είναι στο ικανοποιητικό επίπεδο του 94%.

[1] Λόης Λαμπριανίδης, Επενδύοντας στη Φυγή…, σσ. 81-83.

http://ardin-rixi.gr/archives/6784

Το ελληνικό τσάι του βουνού δρα και κατά του Αλτσχάιμερ

Tης Ιωαννας Φωτιαδη


«Το ανώτερο τσάι προέρχεται από τα ψηλά βουνά», έλεγε μια αρχαία κινεζική παροιμία. «Τα ελληνικά βουνά» προσθέτουν σήμερα Γερμανοί επιστήμονες. Πληθαίνουν τα δημοσιεύματα για τις θαυματουργές ιδιότητες του ελληνικού τσαγιού του βουνού στη μάχη για την καταπολέμηση της νόσου Aλτσχάιμερ, η οποία οδηγεί στον εκφυλισμό των εγκεφαλικών κυττάρων. Από τη νόσο πάσχουν 800.000 άτομα στη Γερμανία και περίπου 30 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο. Τα μελλοντικά, δε, σενάρια ηχούν ακόμα πιο εφιαλτικά, καθώς αυξάνουν τους δυνητικούς ασθενείς το 2050 σε περισσότερους από 110 εκατομμύρια παγκοσμίως.

Μεταξύ 150 φυτών

«Εδώ και επτά χρόνια είχαμε πειραματιστεί με 150 φυτά και βότανα από όλο τον κόσμο, την Κίνα, την Ταϊλάνδη, την Ινδονησία» διηγείται στην «Κ» ο καθηγητής Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Magdeburg και διευθυντής του ομώνυμου Ερευνητικού Κέντρου για Νευρολογικές Ασθένειες, Jens Pahnke. Η εικοσαμελής επιστημονική ομάδα ανέλυε τα συστατικά των φυτών και τα δοκίμαζε σε πειραματόζωα, χωρίς ωστόσο σημαντική ωφέλεια.

«Από έρευνά μας στο Ιντερνετ, μάθαμε για τις ιδιότητες του ελληνικού βοτάνου και αποφασίσαμε να το παραγγείλουμε το 2010», θυμάται ο Γερμανός καθηγητής. «Είχαμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα!» περιγράφει ο ίδιος. Συγκεκριμένα, όταν αυτό δίδεται σε ποντίκια για 25 μέρες περιορίζει τη βλάβη του εγκεφάλου σε ποσοστό περίπου 80%. Το επόμενο «καλύτερο» αποτέλεσμα είχε το συστατικό Τhiethylperazin, που όμως φτάνει το 70%. Ο 38χρονος καθηγητής, που κουράρει 1.500 ασθενείς από όλο τον κόσμο ετησίως, δοκίμασε τις ιδιότητες του τσαγιού του βουνού και στους ανθρώπους. «Πίνοντας καθημερινά τσάι για έξι μήνες, η ασθένεια υπαναχωρεί στο επίπεδο που ήταν εννέα μήνες νωρίτερα και μετά από αυτό σταθεροποιείται σημαντικά», εξηγεί. «Είχα ασθενή, που είχε πρόβλημα μνήμης και προσανατολισμού και είχε φτάσει σε σημείο που δεν μπορούσε ούτε στην τουαλέτα να πάει μόνος τους» διηγείται. «Του χορήγησα τσάι για δύο μήνες και τώρα έχει βελτιωθεί σε τέτοιο βαθμό που ετοιμάζεται να πάει διακοπές με έναν φίλο τους στις Αλπεις», τονίζει.

Προς το παρόν, ο γιατρός συνιστά να πίνουμε πολλά φλιτζάνια κρύο ή ζεστό τσάι την ημέρα. Είναι, άλλωστε, κοινός τόπος ότι όσο νωρίτερα λαμβάνει κανείς προληπτικά μέτρα για το Aλτσχάιμερ τόσο καλύτερα. «Συνήθως, φτάνει κανείς στο σημείο να μη θυμάται πώς να γυρίσει σπίτι του για να συνειδητοποιήσει ότι κάτι… “τρέχει” και να μας επισκεφθεί», επισημαίνει ο Γερμανός γιατρός «αν, όμως, είχε υποβληθεί νωρίτερα σε κάποιο σχετικό τεστ, θα είχε καλύτερη εξέλιξη η αρρώστια». Τα επόμενα δύο χρόνια η επιστημονική ομάδα του Magdeburg φιλοδοξεί να δημιουργήσει ένα φάρμακο από το ελληνικό τσάι (πρόκειται συγκεκριμένα για την ποικιλία “sideritis scardica” που ενδημεί κυρίως στη Μακεδονία) σε μορφή χαπιού. Τα οφέλη θα είναι πολλά, «θα είναι συμπυκνωμένο, οπότε η δράση του θα είναι ακόμα πιο αποτελεσματική, ενώ ως χάπι θα είναι πιο εύχρηστο».

Μεγάλες ποσότητες

Φυσικά, για να ολοκληρωθεί η διαδικασία απαιτούνται πολύ μεγάλες ποσότητες. «Παραγγέλνουμε τόνους για να εξυπηρετήσουμε όλους τους ασθενείς», τονίζει. Ωστόσο, ο καθηγητής δε μας κρύβει ότι «έχουμε ξεκινήσει να καλλιεργούμε τσάι σε κάποιες εκτάσεις στη Βουλγαρία, που συγγενεύουν κλιματολογικά και εδαφολογικά με τα βουνά της Μακεδονίας». Και στην εύλογη απορία μας, απαντά: «Δεν είχαμε πια την οικονομική δυνατότητα να εισάγουμε από την Ελλάδα. Από τη στιγμή που έγινε αντιληπτό το έντονο ενδιαφέρον μας, η τιμή του προϊόντος αυξήθηκε 600%».

Πηγές: Καθημερινή, φωτογραφίες: www.aragma.gr



Τεράστιο πλούτο 6.000 φυτών (εκ των οποίων τα 750 είναι μοναδικά) διαθέτει η Ελλάδα

σύμφωνα με το Σουηδό βοτανολόγο Αρνε Στριντ που μελετά την ελληνική φύση εδώ και 48 χρόνια.


O Αρνε Στριντ συμμετέχει στο 10τομο λεύκωμα Flora Hellenica (έχουν εκδοθεί οι 2 πρώτοι), όπου καταγράφονται όλα τα ελληνικά φυτά και έχει συμμετάσχει στην..καταγραφή της χλωρίδας του Εθνικού Πάρκου Πρεσπών. Ακόμα, έχει ανακαλύψει 20 νέα είδη φυτών στις ορεινές περιοχές της χώρας!
Η πρώτη φορά που ήρθε στην Ελλάδα ήταν το 1964, στο πλαίσιο της διδακτορικής του διατριβής, με θέμα τα φυτά της περιοχής του Αιγαίου για την οποία βραβεύτηκε με το αμερικανικό βραβείο Jesse M. Greenman. Το 1966 πέρασε το μήνα του μέλιτος στη χώρα μας και από τότε την έχει επισκεφτεί συνολικά 70 φορές.
Η ελληνική φύση έχει εμπνεύσει και το συγγραφικό του έργο, καθώς μεταξύ των 12 βιβλίων που έχει εκδώσει είναι και τα: «Ορεινή Χλωρίδα της Ελλάδας», «Αγρια λουλούδια του Ολύμπου», «Ατλας της Αιγαιακής Χλωρίδας», που θα κυκλοφορήσει 2013, εμπλουτισμένος με χάρτες κατανομής για τα περίπου 4.000 είδη φυτών που απαντώνται στα νησιά του Αιγαίου. Θα περιλαμβάνει τα στοιχεία από τη βάση δεδομένων που ο καθηγητής έχει διαμορφώσει εδώ και 25 χρόνια.

Μοναδικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη χλωρίδα της Ελλάδας, κατά το Σουηδό βοτανολόγο:

• Ο πρώτος βοτανολόγος ήταν ο Θεόφραστος, έζησε περίπου το 371-287 π.Χ. στην Ερεσό της Λέσβου, περιοχή ιδανική για μελέτες βιογεωγραφίας, εξελικτικής και διαφοροποίησης σε είδη.

• Το 10% των 1.800 ειδών που απαντώνται στην Κρήτη και την Κάρπαθο είναι ενδημικά, στοιχείο που κάνει μοναδικές τις 2 περιοχές.

• Όταν στην Ελλάδα καταγράφονται 6.000 φυτά, στη Γερμανία αντίστοιχα ανέρχονται σε μόλις 3.000.

• Το Άγιο όρος, που έχει ιδιαίτερα σπάνια και πλούσια φύση, αποτελεί από τους αγαπημένους προορισμούς του κ. Στριντ.

• Αγαπημένο του λουλούδι είναι τα αμάραντα Helichrysum sibthorpii, που εμφανίζεται αποκλειστικά στην κορυφή του Αγίου Όρους.

• Ένα από τα φυτά που έχει «ανακαλύψει» ο κ. Στριντ στην ελληνική φύση είναι η Αρενάρια της Λευκάδας γνωστή με το επιστημονικό όνομα Arenaria Leucadia Phitos & Strid 1994 της οικογένειας Caryophyllaceae. (φωτογραφία από τον «Αιθεροβάμωνα».)

• Σε πρόσφατη διάλεξή του στη Χίο, ο κ.Στριντ υπογράμμισε ότι «το Αιγαίο είναι η κοιτίδα της επιστημονικής βοτανικής».

Βιογραφικά στοιχεία
Ο Αρνε Στριντ γεννήθηκε το 1943 στο Κρίστιανσταντ της Σουηδίας. Σπούδασε βοτανολογία, χημεία και γενετική στο Πανεπιστήμιο Lund, από όπου αποφοίτησε το 1970.
Το διδακτορικό του έγινε σε πειραματική μελέτη για τη διαφοροποίηση και εξέλιξη ομάδας φυτών στην περιοχή του Αιγαίου και έλαβε την υψηλότερη βαθμολογία, ενώ τιμήθηκε με το αμερικανικό βραβείο Jesse M. Greenman ως η καλύτερη διατριβή επιστημονικής ταξινόμησης των φυτών της χρονιάς.
Διετέλεσε καθηγητής Βοτανολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Επίσης, καθηγητής φυτογεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο του Γκέτεμποργκ και διευθυντής του Βοτανικού Κήπου και του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της ίδιας πόλης. Από το 2011 είναι επίτιμος καθηγητής στο Βοτανικό Κήπο και Μουσείο του Βερολίνου.
Έχει ταξιδέψει εκτεταμένα για επιστημονικές μελέτες, κυρίως στην Ελλάδα, όπου βρέθηκε για πρώτη φορά το 1964, καθώς και σε άλλες χώρες των Βαλκανίων.
Έχει γράψει 12 βιβλία και έχει δημοσιεύσει πάνω από 140 επιστημονικές μελέτες (περίπου 6000 σελίδες) στους τομείς της επιστημονικής ταξινόμησης, της βιοσυστηματικής, της φυτογεωγραφίας, και της εξελικτικής, δίνοντας έμφαση κυρίως στη χλωρίδα της Ελλάδας. Ακόμα, έχει δημιουργήσει ιδιωτική συλλογή βοτανικής στο υπόγειο του σπιτιού του.

http://www.landesmuseum.at/pdf_frei_remote/ANNA_98BS_0279-0289.pdf







Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

16H ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΔΙΚΤΥΟΥ ΟΙΚΟΚΟΙΝΟΤΗΤΑ


ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012,
ΣΤΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΑΓΡΟΚΤΗΜΑ, ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΟΡΩΠΗ Ή  ΜΠΟΥΦΑ –
 Ν. ΠΗΛΙΟΥ, ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ – 22ο ΧΙΛ. ΒΟΛΟΥ - ΑΡΓΑΛΑΣΤΗΣ


                                        ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ


ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΙΟΥΛΙΟΥ:

2μ.μ    Γνωριμία με νέα άτομα, εγκατάσταση – κατασκήνωση

3μ.μ    Έναρξη της συνέλευσης – κοινοποίηση του προγράμματος εκ της γραμματείας

3.30 μ.μ   « Η μετεξέλιξη της κοινωνίας και η επιβίωση σε συνθήκες κρίσης »
                    Εισήγηση Σέληνας Απόστολος

5μ.μ     « Το παγκόσμιο αγροτοδιατροφικό πρόβλημα σήμερα »
                   Εισήγηση Κολέμπας Γιώργιος

6,30μ.μ    Έκδοση μπροσούρας από το Οικοδίκτυο με θέμα: « ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ                       ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ » Εισήγηση Κολέμπας Γιώργος (Βλ. συννημένο 1)

8 μ.μ    Πρόταση : Η συμμετοχή του Οικοδικτύου σε πολυφεστιβάλ
                  Εισήγηση Παναγιώτης Μπέρντυ 

9 μ.μ    Συλλογική κουζίνα


ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ:

10π.μ   Αναφορά και συζήτηση επισκέψεων σε νέους παραγωγούς:
1.     Επίσκεψη σε Αντώνη Μελιζώνα από τον Σέληνα Αποστόλη
2.     Επίσκεψη σε Χρήστο Καλόγηρο από Κολέμπα Γ. και Ιγνάντιο


12π.μ    Η σημασία και η σχέση του οικοδικτύου μαζί με νέες συλλογικότητες και κινήματα   της πόλης . Εισήγηση Χαχώλου Άννα

14μ.μ   Αποχαιρετιστήριο γεύμα

15μ.μ    Θαλάσσιο μπάνιο στην ακτή ( συνίσταται για όσους επιθυμούν να κολυμπήσουν να μην έχουν φάει πολύ….)


 ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:

Η συμμετοχή είναι δωρεάν αλλά όσοι προσέλθουν είναι απαραίτητο να φέρουν μαζί τους υπνόσακο, σκηνή, πιάτα και μαχαιροπύρουνα για προσωπική τους χρήση, καθώς ότι τρόφιμα και ποτά μπορούν δια την συλλογική μας κουζίνα.
Η συνέλευση θα διεξαχθεί υπαίθρια. Υπάρχει μονάχα κουζίνα για μαγείρεμα και τουαλέτα.

Για συμμετοχή δηλώστε στη γραμματεία: Χαχώλου Άννα, τηλ. 2108610084, 6947443082,

Και για επικοινωνία με την τοποθεσία της συνέλευσης στα τηλ. Απόστολος 2221042228 , 6070664325 και Γρηγόρης 2423022973, 6976689918